Jouw aanrakingen zijn
het voelen van een droomwereld, alsof ik tussen de blaadjes ga liggen of
languit op het gras. Een streling, je hand die me een gevoel geeft waarvan ik
hoop dat het voor altijd was. Door jouw ogen zie ik die wereld, een wereld die
ik zo hard mis. Het onbevangen, ongedwongen kind dat zelfs wanneer ik het niet
voel, er hoe dan ook altijd is.
Men vernielde deze
wereld voor mij, rust, warmte, zorgzaamheid, veiligheid, waren er niet
bij. Alleen jouw aanrakingen, jouw
woorden en jouw ogen voeren me terug naar die plek. De woorden “ik kan niet
zonder jou”, zijn dan ook niet zo gek. Deze wereld is mijn leven, deze wereld
werd voor de ogen van een kind vernield, geen lachje kon er nog af, ik vluchtte
in pure ernst en hardheid zodat ik dit pijnlijke tafereel verliet. Na lang afdwalen van
mijn thuis, ver weg van wat het kind ooit zag, was één blik in jouw ogen genoeg
om te zien hoe mijn ziel daar nog lag. Ik zag de schoonheid terug die ik zo
lang vergeten was. Ja het allermooiste verhaal werd daar verfilmd, dat is wat
ik in jouw ogen las. Dicht bij jou zijn
voelt als de vrije natuur, een bloemenveld, een regenboog, een sterrenhemel, een
meer om aan te rusten. We dreven zo ver weg, de momenten dat we kusten. Als ik de
zachte klanken van jouw stem hoor fluisteren dan streelt dat mijn oren en wiegt
dat mijn ziel in slaap. Daarom lieve schat kan jij nooit vallen zonder dat ik
jou terug opraap.
**Ken Heylen**
Geen opmerkingen:
Een reactie posten