In het leven komen we
van jongsaf verschillende ervaringen tegen die ons leren onszelf aan te passen,
die ons leren onze mond te houden, niet te voelen en vooral niet te luisteren
naar wat je wil. Er wordt nu eenmaal iets van je verwacht, we leren wat goed is
en wat fout is vanuit anderen hun denkkader. Hetzij van onze ouders of
familieleden, hetzij van de school, van vrienden, van collega’s en werkgevers,
van partners, etc. Een leven lang dienen we ons aan te passen, of dat denken we
toch. Op zich is flexibiliteit goed en handig, doch heerst de vraag “wie ben
ik?”
Je wordt van kindsaf verteld
wat er in de etalage hoort te staan. Een zeer belangrijke vraag om ons af en
toe eens te stellen: Wat staat er in mijn etalage? En verder….is dat wat daar
staat werkelijk wie ik ben? In hoeverre staat er in mijn etalage wat anderen
willen dat ik ben? Als er iemand heel geïnteresseerd in je winkel komt, vindt
hij/zij dan het zelfde in de winkel als wat er in de etalage staat? Mocht die
persoon het magazijn van de winkel eens willen zien, zou hij/zij daar heel
andere dingen kunnen vinden dan diegene die in de etalage staan?
We krijgen duizend en
één redenen en praten ons een hele boel excuses aan om vooral te blijven doen
waar we mee bezig zijn. Het voelt onwennig om ons gedrag bij te stellen. De
vraag is echter, wat verdienen we? In een tijd van zoveel verschillende lichamelijke
en geestelijke kwalen, zoveel gejaagdheid kunnen we toch niet meer ontkennen
dat we de kern uit het oog verliezen. Als een masker dat meedrijft met de
golven, verder en verder in de zee. Verder en verder van de vaste grond, verder
en verder van je ware aangezicht…tot je alleen nog maar zee ziet. Dan weten we
dat we onszelf kwijt zijn.
Verdienen we niet om
100% onszelf te zijn? Het is niet dat we het nog eens kunnen overdoen,
verkeersongelukken, sterfelijke ziektes, wat dan ook kan ons zo van de kaart
vegen…zou het niet verschrikkelijk zijn om nooit die volle 100% te zijn geweest
van wie je diep in je hart bent? Te vaak zetten we een stuk van onszelf in de
schaduw. De vraag is maar hoeveel van
die 100% pure ik gunnen we zonlicht? Hoeveel van die 100% pure ik zetten we in
de etalage en hoeveel daarvan blijft voor altijd in het magazijn? In hoeverre
leven we dus in de waarheid of in een leugen. In hoeverre zijn we een masker of
tonen we ons ware aangezicht.
Tot slot…als je
etalage niet de volle 100% weergeeft van je ware zelf dan krijg je ook niet de
juiste bezoekers in je winkel. Je krijgt niet die bezoekers waar je je volledig
levendig bij voelt, omdat je het jezelf niet gunt, omdat je etalage je ware ik
niet toont en eerder afgestemd is op hoe krijg ik zoveel mogelijk bezoekers, kortom
eerder op kwantiteit dan op kwaliteit.
**Ken Heylen**
Geen opmerkingen:
Een reactie posten