Tranen ik laat je vrij

 

Tranen ik laat je vrij, het wordt me te verstikkend zo dicht bij. Jaren onafscheidelijk, jaren sterk als steen. Maar de dag is gekomen dat ik niets meer wil bewijzen en ik gewoon ween. Steeds weer overleven, steeds weer die onsterfelijke waan. Ik hang het rolletje aan de haak, ik wil mens zijn, heb me eindelijk  voor goed van de illusie ontdaan.
 
Tranen ik laat je vrij, het drukt zo op mijn ziel. Sterk zijn heeft me beschermd tot het overleven me niet langer beviel. Zoveel dat je moet missen, zo vaak zwijgen over wat je echt voelt. Zonder dat iemand ziet waar je met al die lieve zorgen onbewust op doelt. Steeds weer stond ik recht als eerste in de rij. Terwijl ik helemaal niet graag vecht, maar zo maakte ik anderen blij.

Tranen ik laat je vrij, ik ben moe van steeds de pijn te verbijten. Hoe kwam ik er ook bij, te denken dat ze me daardoor minder zouden verwijten. Samen met de tranen laat ik ook mijn angsten varen, dan kan ik eindelijk voor mezelf zorgen, mijn gemoederen bedaren.  Dan kan ik eindelijk eens rust vinden, leven zoals ik dat verdien. Mijn intreden doen in het levenslicht ipv blijven wachten in de duisternis waar ik nooit iemand heb gezien.

**Ken Heylen**