Vrij en blij?

“Kindjes horen liefde te krijgen, kindjes horen te spelen”.
Maar wat als er niemand voor je is, niemand om liefde mee te delen
Zo met zichzelf bezig, met wat zij vonden dat ik moest doen,
Maar geen appreciatie voor wie ik was, geen knuffel of geen zoen


Vader vertrok nog voor ik kon lopen, liet zijn kind alleen.
Moeder’s liefde daar kon ik alleen maar op hopen, ze was toch zo gemeen
Beiden incapabel om voor een kind te zorgen, de spotlight enkel op hen gericht
nooit was ik zeker van een morgen, nooit kon ik zorgen voor een tevreden gezicht
Wat was er toch mis met mij, waarom mocht ik niet bestaan.
Wat zat ik daar te doen? Wilde ze dat ik weg zou gaan?

 Feesten tot in de late uurtjes, en zat kwam ze weer terug.
Geen oog voor mij. Nee, nee, ik zag alleen haar rug.
Ging er weer een man bij zijn? Ging ze die nacht weer te keer?
Allemaal geluiden, al wist ik nog niet wat ze betekenden, ze deden mij zo zeer.
Voor hen was mama lief, voor hen was mama zacht,
Maar ik was heel alleen van de vroege uurtjes tot het diepst van de nacht.
Toen ze uiteindelijk iemand vond was het een tiran eerste klas
Een uber macho, stoefte te pas en ten onpas.
Hij wilde zo graag gerespecteerd worden maar dwong het alleen maar af.
Hij wilde van mij krijgen wat hij zelf niet één keer gaf.
Hij dwong en dwong, forceerde alles wat hij wou.
Maar nooit zag hij men pijn, nooit zag hij dat hij me stuk maken zou
Wat kon ik ook als kind, ik was nog zo klein
Afhankelijk van hun zorgen, zorgen die er nooit zouden zijn.

**Ken Heylen**