Brief aan mijn geweten
Je bleef aan mijn zijde wanneer niemand dat deed, je was zo berekenbaar in al het leed.
Beste geweten, je verzachte de kritiek, de afkeuring en de intense pijn. Je verborg het achter mijn eeuwigdurend lachje dat er doorheen het mishandelen altijd zou zijn.
Door jou te horen kon de cassette van kritiek even af, door jou te bekoren was er ook vrijheid en rust naast de eeuwigdurende straf.
Beste geweten, lang was je mijn beste en enige vriend, misschien zelfs wel één die ik nooit meer vind. Maar na jaren van discipline en tucht, lijkt het nu meer en meer op een pijnlijke klucht.
Waarom wil je mij zo weerhouden van alle schoonheid om mij heen? Waarom tegelijk zo’n steun maar ook zo gemeen? Waarom krijg ik levenslang na zo gehoorzaam te zijn? Ik weet wel je bedoelt
het goed maar je doet me zo’n pijn.
Beste geweten, je roept me zo vaak tot de orde, laat mij nooit gewoon eens vrij. Alleen wanneer ik een moment van perfectie ervaar verdwijn jij van mijn zij. Je fluistert me in dat ik alleen maar het beste verdien, maar soms is het beste ook rust, soms is het beste niet altijd bewust. Ik wil gewoon eens leven, gewoon eens bestaan. Wees gerust ik kan de vrijheid nu wel aan. Bedankt voor je zorgen, bedankt voor de bescherming en veiligheid in een nest van gevaren, maar je strenge stem maakt me moe, wil je me alsjeblief de vrijheid verklaren.
**Ken Heylen**
Geen opmerkingen:
Een reactie posten