Ode aan de dood
Ooit was ik zo bang van jou, een vreselijk idee dat me besloop.
Doodgaan? Aftakelen? Eeuwig leven was mijn wens, mijn grote hoop.
Reeds heel jong bezorgde jij me heel veel zorgen, zo bang voor het einde, voor een dag zonder morgen.
Zomaar neem jij het recht in handen, om zonder enige verantwoording mensen te komen halen.
Alsof dat zomaar kan, heb jij dan geen respect, geen normen, geen waarden, geen idealen?
Boos was ik op jou, woest en vol razernij….ik verwenste je, ik verafschuwde je, ik voelde me zo klein met jou erbij.
Nu zie ik dat je mij attent maakt op de waarde van het leven
Dankzij jou besef ik hoe ik elke dag moet koesteren dat ik liefde kan krijgen en liefde kan geven
Dankzij jou hou ik geen woord achter wanneer ik iemand oprecht graag zie of iets voel diep in mijn hart. Al die tijd gaf je mijn leven meer betekenis, juist omdat het eindig is, omdat er niet alleen vreugde is maar ook smart.
Je zorgt ervoor dat ik de volle kwaliteit uit elke kostbare band kan halen.
Zo boos was ik op jou, maar dit cadeau kan ik je nooit terugbetalen.
**Ken Heylen**
Geen opmerkingen:
Een reactie posten