Het vuur in ons

In ons hart dragen wij een vuur, een vuur dat heftig brand als kind en dat langzamerhand op waakvlam wordt gezet tot het uiteindelijk vroeg of laat dooft en al het leven uit ons is. Tot we bang worden om de vlam terug te ontsteken in een heviger vuur, want wat zullen de anderen denken van ons…we kijken rond en zien overal maar kleine waakvlammetjes, dus ik zal wel abnormaal zijn wanneer ik zoveel kracht in me voel…zo breken wij onze geest en breken wij al wat we zijn af tot het complete minimum….de waakvlam die onze samenleving tekent. Langzaam maar zeker verdwijnt het vuur waaraan we onze verkleumde handen kunnen verwarmen. Langzaam maar zeker sluiten we onszelf op in isolement, zelfs in een familie, in een gezin, tussen partners, ….we kunnen ons  niet genoeg terugtrekken. We kunnen onze vlam niet genoeg verkleinen….zo lopen we het minste kans op afkeuring.
Wat als wij allen samen onze waakvlam terug zuurstof geven? Wat als wij allen samen ons vuur laten branden, ons licht laten schijnen? Wat een pracht en wat een kracht zou er dan vrij komen? Waarom verkiezen we de vlam te laten doven, tot het rondom ons steeds kouder en kouder wordt….tot de wereld uiteindelijk in ijs zal veranderen en iedereen koude handen zal hebben. Tot het onmogelijk wordt om al dat ijs nog te doen smelten…."Its time to stand together as one!"
 
We dienen die liefde en die warmte diep in ons te uiten, uit die kracht en die dromen, fantaseer, wens, geloof en deel….deel jouw dromen en deel jouw liefde met anderen…Zo worden we 1 kampvuur dat alle koude handjes zal kunnen verwarmen….een vuur waarbij we allen een tasje thee of koffie kunnen drinken en praten met elkaar. Waar communiceren en liefhebben weer kansen krijgt, liefde is zo mooi, waarom stoppen we dat weg in dat donker kamertje…? Uiten, uiten , uiten, breng dat mooie gevoel, jouw pure zelf voor eens en voor altijd naar buiten!
Liefde overwint!
 
**Ken Heylen**