De spirituele wereld

Jouw aanrakingen zijn het voelen van een droomwereld, alsof ik tussen de blaadjes ga liggen of languit op het gras. Een streling, je hand die me een gevoel geeft waarvan ik hoop dat het voor altijd was. Door jouw ogen zie ik die wereld, een wereld die ik zo hard mis. Het onbevangen, ongedwongen kind dat zelfs wanneer ik het niet voel, er hoe dan ook altijd is.

Men vernielde deze wereld voor mij, rust, warmte, zorgzaamheid, veiligheid, waren er niet bij.  Alleen jouw aanrakingen, jouw woorden en jouw ogen voeren me terug naar die plek. De woorden “ik kan niet zonder jou”, zijn dan ook niet zo gek. Deze wereld is mijn leven, deze wereld werd voor de ogen van een kind vernield, geen lachje kon er nog af, ik vluchtte in pure ernst en hardheid zodat ik dit pijnlijke tafereel verliet. Na lang afdwalen van mijn thuis, ver weg van wat het kind ooit zag, was één blik in jouw ogen genoeg om te zien hoe mijn ziel daar nog lag. Ik zag de schoonheid terug die ik zo lang vergeten was. Ja het allermooiste verhaal werd daar verfilmd, dat is wat ik in jouw ogen las. Dicht bij jou zijn voelt als de vrije natuur, een bloemenveld, een regenboog, een sterrenhemel, een meer om aan te rusten. We dreven zo ver weg, de momenten dat we kusten. Als ik de zachte klanken van jouw stem hoor fluisteren dan streelt dat mijn oren en wiegt dat mijn ziel in slaap. Daarom lieve schat kan jij nooit vallen zonder dat ik jou terug opraap.

**Ken Heylen**

 

Eerbied en zorgzaamheid

Een mooi vergeten woord met wortels diep in de ziel, waar onze menselijkheid in volle bloei staat. In alle puurheid en oprechtheid. Eerbied, het koesteren van dat wat van waarde is voor ons, dit op zo’n manier dat in elk woord en in elke aanraking ons respect voelbaar is tot in het diepst van het hart.

Eerbied, een woord dat niets aan toeval overlaat. In alle sereniteit en nederigheid iemand een tas thee schenken. Het tedere en zachte strelen van die ene persoon die zo bijzonder voor je is dat je er in volle toewijding je leven mee wil delen. Het liefhebben van elk stukje lichaam, niet gedreven door lust maar gedreven door respect en bewondering. Niet gedreven door hebzucht en status, maar gedreven door diepgewortelde liefde en een ongezien respect voor de kostbaarheid van de ander.

Eerbied, in elke kus, in elk woord en in elke aanraking. Een spiritueel contact dat je wegdrijft ver weg van de realiteit tot in een droomwereld die wel degelijk echt bestaat. Hoe diep het je kan raken hoe het zou zijn om zo behandelt te worden, met alle zorg, warmte en liefde die je verdient. Iemand die je broosheid en kwetsbaarheid ten volle begrijpt en respecteert…zo ongelofelijk mooi, zo ontroerend en zo puur. Ik wens ieder mens op aarde iemand toe die je zo zorgzaam kan behandelen met zoveel respect dat je in elke vezel van je lichaam leven voelt. En je volledige hart gloeit van liefde en innerlijke rust. Gewoon omdat je dat waard bent.

**Ken Heylen**

Het vertaalprogramma

                                                        Your only duty is the one to your heart

                                                       

Ken jij nog de woorden die je diep in je ziel voelt? Geraak jij nog tot die pure onvervalste versie van wat je wil zeggen tegen anderen? Of ga je bewust of onbewust vertalen wat je ziel wil vertellen?Uit jij je in volledige kwetsbaarheid, kan jij nog voelen wat je tot in de diepste vezels van je hart voelt? Krijg je die woorden zo naar buiten? Of zoek je een “veilige”, koudere, stoerdere manier?
Waarom doe je dat? Waarom zeggen we tegen onze kinderen doe je jas aan zeg ik, ipv ik ben bezorgd dat je ziek wordt. Waarom roepen we tegen elkaar ipv te zeggen dat we pijn hebben. Waarom antwoorden we “goed” wanneer men vraagt hoe het gaat, terwijl je eigenlijk wil zeggen “ik ben zooo moe”.  Waarom vertaal je dat?

Hoelang is het geleden dat je je diepste puurste gevoelens uitte tegen je kinderen, tegen je partner, familie of vrienden? Hoevaak vertel je iemand dat ze je echt raken, dat je blij bent dat ze er zijn. Wat ze met je doen, hoeveel ze voor je betekenen en waarom?De taal die we tegenwoordig spreken tegen elkaar is een verkoelde versie van de warme mooie kern die we in ons dragen. Als een warme gemoedelijke zon in ons hart die tegen dat ze uit onze mond komt vaak een harde sneeuwbal wordt. Waarom kunnen we die zonnestralen niet blijven uiten? Waarom wordt alles zoveel afstandelijker als wat we diep in ons hart voelen. Onze ziel meent het goed, kent geen woede, kent geen oordeel noch verwijt. De ziel kent slechts pijn, liefde, rust en is fijngevoelig aan stress. De ziel wil puur blijven en zo weinig mogelijk stressprikkels in zich krijgen. De ziel wil vrij blijven en wil warmte ervaren.

We noemen het vaak “ trots”, of “ik ga me niet belachelijk maken ze”. Wat voor harde lessen moet het leven je geleerd hebben als je niet eens in staat bent om in alle directheid, in alle openheid de spreuken uit de zielenkamer vrij naar buiten te laten vliegen? Waarom die afstand creëren? Wat brengt het ons bij? Waarom staat er op onze kerstkaart alleen een clichézin “zalig Kerstfeest en gelukkig Nieuwjaar?” Waarom is iedereen gelijk? Onze ziel zou zoveel meer kunnen zeggen, waarom nemen we zo snel vrede met die kille vertalingen van wat ooit de essentie was, van wat het verschil maakt tussen leven en dood, tussen geluk en onrust?

Stop met vertalen! uit het zoals je het voelt, alleen zo weet de ander exact wat je bedoelt.

**Ken Heylen**

Zij die oordelen over mij

 

 

 

 

Zij die oordelen over mij leer mij eerst kennen. Zij die het hardst riepen stelden we de minste vragen. “Je bent te open, wees zuinig op jezelf. Waar is je trots?” Wel, ik leerde dat het leven niet over trots gaat. Je mag een heel leven in trots geleefd hebben maar wat is het waard zonder streling? Wat is het waard zonder een zacht woord? Wat is het waard zonder die ene persoon dicht bij je te voelen?

Zij die oordelen over mij zien een spiegel, een spiegel die hen confronteert met dat waar zij bang voor zijn. Ik geef je mijn hart, mijn licht. En ja ik toon mij kwetsbaar. Ik zeg wat ik voel, hoe kan je anders weten wat ik bedoel? Wat voor betekenis hebben de mensen die zoveel voor mij waard zijn wanneer ik het hen nooit vertel? Van mij mogen zij die ik graag zie dat ook weten. Van mij mag iedereen weten dat ik mensen mooi vind. Dat ik in ze geloof en hun hart zie, hoe hard ze het ook verstoppen.

Zij die oordelen, ik vind het erg voor jullie dat jullie het licht niet in mij kunnen waarderen zoals ik dat in jullie wel kan waarderen. Ook op de moment dat jullie mij veroordelen zie ik die mooie kern in jou. Die kern die zegt dat je ook diezelfde liefde in je draagt. Ik kan je alleen maar toewensen die ooit te mogen durven delen. Dan zal je misschien begrijpen dat het helemaal niet gevaarlijk is je kwetsbaar te tonen. Dan zal je hopelijk voelen wat ik je wilde vertellen.

Zij die oordelen over mij, had je mij ooit de vraag gesteld dan had je geweten dat ik ook de illusie van trots heb gehad. Dan had je geweten dat ik mezelf lang verborgen hield omdat ik voelde hoe onuitputtelijk mijn liefde is, zo bang dat ik was om mensen af te schrikken, zo vreemd dat ik me voelde. Tot ik besloot dat het kind in mij genoeg heeft afgezien, en dat ik geen dag langer, geen minuut langer zal afnemen van het leven dat het verdient. Ik zal elke dag die ik nog mag beleven doorvoelen met alles wat ik heb. Ik zal energetisch en spiritueel beleven wat op mijn pad komt. En als je denkt dat ik zwak ben omdat ik mij kwetsbaar toon, voel ik niet langer de nood om het tegendeel te bewijzen. Lang heb ik hier voor gevochten, maar oordeel niet voor je hebt doorstaan wat ik heb doorstaan, vertel mij niet dat ik zwak ben terwijl je mogelijk niet de helft zou kunnen dragen van wat ik draag, oordeel niet zonder je mij een vraag hebt gesteld, je bent beter dan dat. Ik wens je toe dat je ooit het licht mag ervaren dat ik vandaag ervaar. Ik hoop op een dag dat je die diepe oprechte liefde mag voelen “waar ik zo met te koop loop”. Je bent het waard, liefde is leven.

**Ken Heylen**

 

Trouw blijven aan jezelf

 

In het leven komen we van jongsaf verschillende ervaringen tegen die ons leren onszelf aan te passen, die ons leren onze mond te houden, niet te voelen en vooral niet te luisteren naar wat je wil. Er wordt nu eenmaal iets van je verwacht, we leren wat goed is en wat fout is vanuit anderen hun denkkader. Hetzij van onze ouders of familieleden, hetzij van de school, van vrienden, van collega’s en werkgevers, van partners, etc. Een leven lang dienen we ons aan te passen, of dat denken we toch. Op zich is flexibiliteit goed en handig, doch heerst de vraag “wie ben ik?”

Je wordt van kindsaf verteld wat er in de etalage hoort te staan. Een zeer belangrijke vraag om ons af en toe eens te stellen: Wat staat er in mijn etalage? En verder….is dat wat daar staat werkelijk wie ik ben? In hoeverre staat er in mijn etalage wat anderen willen dat ik ben? Als er iemand heel geïnteresseerd in je winkel komt, vindt hij/zij dan het zelfde in de winkel als wat er in de etalage staat? Mocht die persoon het magazijn van de winkel eens willen zien, zou hij/zij daar heel andere dingen kunnen vinden dan diegene die in de etalage staan?

We krijgen duizend en één redenen en praten ons een hele boel excuses aan om vooral te blijven doen waar we mee bezig zijn. Het voelt onwennig om ons gedrag bij te stellen. De vraag is echter, wat verdienen we? In een tijd van zoveel verschillende lichamelijke en geestelijke kwalen, zoveel gejaagdheid kunnen we toch niet meer ontkennen dat we de kern uit het oog verliezen. Als een masker dat meedrijft met de golven, verder en verder in de zee. Verder en verder van de vaste grond, verder en verder van je ware aangezicht…tot je alleen nog maar zee ziet. Dan weten we dat we onszelf kwijt zijn.

Verdienen we niet om 100% onszelf te zijn? Het is niet dat we het nog eens kunnen overdoen, verkeersongelukken, sterfelijke ziektes, wat dan ook kan ons zo van de kaart vegen…zou het niet verschrikkelijk zijn om nooit die volle 100% te zijn geweest van wie je diep in je hart bent? Te vaak zetten we een stuk van onszelf in de schaduw.  De vraag is maar hoeveel van die 100% pure ik gunnen we zonlicht? Hoeveel van die 100% pure ik zetten we in de etalage en hoeveel daarvan blijft voor altijd in het magazijn? In hoeverre leven we dus in de waarheid of in een leugen. In hoeverre zijn we een masker of tonen we ons ware aangezicht.

Tot slot…als je etalage niet de volle 100% weergeeft van je ware zelf dan krijg je ook niet de juiste bezoekers in je winkel. Je krijgt niet die bezoekers waar je je volledig levendig bij voelt, omdat je het jezelf niet gunt, omdat je etalage je ware ik niet toont en eerder afgestemd is op hoe krijg ik zoveel mogelijk bezoekers, kortom eerder op kwantiteit dan op kwaliteit.

**Ken Heylen**

Even verdwijnen

Ken je die momenten dat we even verdwijnen, ons rationale zelf even verkleinen. Opgaan in een golf van emoties, ons laten meevoeren in een zee van rust. Een moment die ons meesleept, een moment heel onbewust.
Ken je die momenten die je raken in je hart, die je ziel ontroeren, je geest raakt verward. Een streling van je diepste gevoelens, een warmte waarvan je tot in je binnenste geniet. Je vergeet de tijd, je verplichtingen en je zorgen, tot je dat lege plekje in je hart weer ziet.
 
**Ken Heylen**

De mens als water

Geboren als een helder plasje, ongeschonden en vrij. Zuiver
en doorzichtig, de bodem nog dichtbij. Afhankelijk van de omgeving, van de
natuur er omheen, van dieren in het bos, soms lief en soms gemeen. Zullen ze de
helderheid respecteren het laten zijn zoals het is, of lopen ze er doorheen en
slaan ze de bal mis.

Angstig wacht het plasje af voor hoe de omgeving er mee om
zal gaan. In hoeverre zal men de kwetsbaarheid respecteren, in hoeverre mag het
bestaan. Zoveel nood aan bescherming en een hechte band. Iemand die er nooit
zal instappen maar het bewondert van aan de kant. Iemand die de zuiverheid zal respecteren
en het beschermt voor gevaar,  iemand die
jouw bodem steeds zal blijven zien en zegt je bent het waard.

**Ken Heylen**

De kracht van gevoeligheid

Mijn ogen zagen dingen die er niet mochten zijn, om schoonheid in kleine dingen te bewonderen moesten ze door enge taferelen en door intense pijn.  Doordrongen zijn mijn oren met geluiden niet voor mij bestemd, Nooit eerder gaven zachte klanken mij die heerlijke rust, een bewustzijn dat ik nooit eerder heb gekend. Lusten of niet lusten speelde allemaal geen rol, bordje moest leeg, buikje moest vol. Nooit eerder konden smaken we zo vervoeren naar een hemels genot.  Ze proeven nu zo vrij, ze proeven nu zo intens omdat mijn smaak eerder in zijn vrijheid werd beknot.
 
Verlangen naar een streling  heb ik nooit zo gedaan als na een harde klap.  Altijd heb ik tederheid gemist, maar ik denk dat ik het nu des te meer snap.  Het is door het ontbreken van zachtheid dat ik weet wat de waarde er van is. Geen machohouding, maar je hart tonen, daarmee is niets mis. De meest intense eenzaamheid  zorgt voor de meest warme gloed. Eens ik mijn schouder bied gaat ze nooit meer weg, omdat ik weet hoe pijn dat vallen doet.
Hoe harder ze je pijn doen, des te meer kan je voelen en ervaren. Alsof je hart een viool wordt met fijn afgestelde snaren. Ze probeerden me te zeggen dat ik er niet mocht zijn, maar door de schoonheid van alles zo intens te ervaren kregen ze mij niet klein. Aan alles rondom jou kan je je optrekken, zolang je maar diep genoeg zoekt. Het is zo dat je je diepste zelf vindt en zo dat je je reis naar rust en geluk boekt.

De pop

Wanneer is er nog tijd voor ons verlangen, tijd voor onze wensen,
Leven we echt of zijn we een stel poppetjes in plaats van mensen.
Wanneer is het tijd voor onze  ziel, tijd voor onze dromen,
Zonder er leven in te blazen gaan ze er ook nooit komen.

Wanneer is er nog tijd voor liefde, tijd voor genot.
Waarom worden we allemaal zo in onze vrijheid beknot.
We klagen en we zeuren maar lossen het niet op.
Maak jij je dromen waar of blijf je maar een pop?
 
**Ken Heylen**

Bevrijding

Bevrijd mij van de tegenslagen, was die pijn van mij af. Een leven van tekortschieten en afwijzing, een levenslange straf. Bevrijd mij van de verwijtende stemmen, de stemmen in mijn hoofd.  Spoel de vernedering van mij weg, dat prangende gevoel dat niemand in me gelooft.
Bevrijd me van dat grenzeloos gedrag, van hoe ze zielloos hun gang gaan, verlos me zodat ik even leven mag, heel even kan bestaan. Bidden, vragen, wachten….uren, dagen, nachten, niemand die het hoort of niemand die iets ziet, stop je het weg dan is het er niet.
Voor mij is het er altijd geweest, voor mij heeft het altijd bestaan. De eeuwige zoektocht naar een plek, naar een thuis waar ik heen kon gaan. Weg van die geluiden, de kilte en de beelden, op zoek naar mezelf, naar dingen die me heelden. Bevrijden is de zoektocht in onszelf, de zoektocht naar innerlijke rust. Een plek die je na een helse nachtmerrie zachtjes wakker kust. Een plek die je ontroert maar ook een warme knuffel biedt, Ergens waar je thuis komt, waar je jezelf mag zijn, waar iemand de stem uit je hart hoort en ziet.

**Ken Heylen**

De woestijn

 

Verloren in een woestijn, eenzaam en stil. Getekend door pijn, belast met een leegte voor het leven. Duizenden stappen maar geen één maakt verschil, waarom heeft niemand me hier een kaart van gegeven. Verloren in een woestijn, eentonig en droog. Mijn keel schroeit dicht, mijn adem stropt. Stilaan besef ik, hier helpt geen betoog...Er is niemand die luistert, niemand naast me, niemand die me stopt. Hier loop ik dan, verloren in een woestijn verlamd door de hitte, overwonnen door het zand. Geen oase die verschijnt… zal ik er bij gaan zitten? Of leef ik van de dromen over het beloofde land.
**Ken Heylen**

Tranen ik laat je vrij

 

Tranen ik laat je vrij, het wordt me te verstikkend zo dicht bij. Jaren onafscheidelijk, jaren sterk als steen. Maar de dag is gekomen dat ik niets meer wil bewijzen en ik gewoon ween. Steeds weer overleven, steeds weer die onsterfelijke waan. Ik hang het rolletje aan de haak, ik wil mens zijn, heb me eindelijk  voor goed van de illusie ontdaan.
 
Tranen ik laat je vrij, het drukt zo op mijn ziel. Sterk zijn heeft me beschermd tot het overleven me niet langer beviel. Zoveel dat je moet missen, zo vaak zwijgen over wat je echt voelt. Zonder dat iemand ziet waar je met al die lieve zorgen onbewust op doelt. Steeds weer stond ik recht als eerste in de rij. Terwijl ik helemaal niet graag vecht, maar zo maakte ik anderen blij.

Tranen ik laat je vrij, ik ben moe van steeds de pijn te verbijten. Hoe kwam ik er ook bij, te denken dat ze me daardoor minder zouden verwijten. Samen met de tranen laat ik ook mijn angsten varen, dan kan ik eindelijk voor mezelf zorgen, mijn gemoederen bedaren.  Dan kan ik eindelijk eens rust vinden, leven zoals ik dat verdien. Mijn intreden doen in het levenslicht ipv blijven wachten in de duisternis waar ik nooit iemand heb gezien.

**Ken Heylen**

Een thuis

Ik woon in een droom, een droom van mij. Het is mijn coconnetje, niemand kan erbij.
Ik woon in een droom, ver weg van hier. Een wereld zonder zorgen, enkel plezier.
Wordt het me te veel,  keer ik weer terug naar daar. De plek waar ik woon zonder gevaar.
Veilig en geborgen met al waar ik van geniet. Een plek waar ik mezelf kan zijn en niemand me ziet


De plek waar ik woon daar hangt zo’n heerlijke rust, Alles wat ik me wensen kan, beleef ik er bewust
De plek waar ik woon, daar hoef ik niet sterk te zijn.  Mijn hart is daar vrij van verdriet en van pijn.
Een plek helemaal zoals ik ze wil, zonder bezwaar, Zonder iets van me te vragen staat ze voor mij klaar. Geen verwachting of een wekker naast mijn bed, steeds kan ik zelf kiezen, niets dat mij van mijn rust belet.


De plek waar ik woon daar is tijd voor mijn ziel en tijd voor mijn noden, toch is ze mij destijds onvoorwaardelijk geboden. Die fantastische plek daar kwam ik zomaar terecht, na zoveel jaar van een intens gevecht. De plek waar ik woon, ontstaan uit pijn en uit diepe wonden, maar wat een geschenk dat ik in mezelf heb gevonden.

**Ken Heylen**

Vrij en blij?

“Kindjes horen liefde te krijgen, kindjes horen te spelen”.
Maar wat als er niemand voor je is, niemand om liefde mee te delen
Zo met zichzelf bezig, met wat zij vonden dat ik moest doen,
Maar geen appreciatie voor wie ik was, geen knuffel of geen zoen


Vader vertrok nog voor ik kon lopen, liet zijn kind alleen.
Moeder’s liefde daar kon ik alleen maar op hopen, ze was toch zo gemeen
Beiden incapabel om voor een kind te zorgen, de spotlight enkel op hen gericht
nooit was ik zeker van een morgen, nooit kon ik zorgen voor een tevreden gezicht
Wat was er toch mis met mij, waarom mocht ik niet bestaan.
Wat zat ik daar te doen? Wilde ze dat ik weg zou gaan?

 Feesten tot in de late uurtjes, en zat kwam ze weer terug.
Geen oog voor mij. Nee, nee, ik zag alleen haar rug.
Ging er weer een man bij zijn? Ging ze die nacht weer te keer?
Allemaal geluiden, al wist ik nog niet wat ze betekenden, ze deden mij zo zeer.
Voor hen was mama lief, voor hen was mama zacht,
Maar ik was heel alleen van de vroege uurtjes tot het diepst van de nacht.
Toen ze uiteindelijk iemand vond was het een tiran eerste klas
Een uber macho, stoefte te pas en ten onpas.
Hij wilde zo graag gerespecteerd worden maar dwong het alleen maar af.
Hij wilde van mij krijgen wat hij zelf niet één keer gaf.
Hij dwong en dwong, forceerde alles wat hij wou.
Maar nooit zag hij men pijn, nooit zag hij dat hij me stuk maken zou
Wat kon ik ook als kind, ik was nog zo klein
Afhankelijk van hun zorgen, zorgen die er nooit zouden zijn.

**Ken Heylen**

 

Wat te doen met diepe wonden

Wat te doen met diepe wonden, wat te doen met diepe pijn,
Jezelf sterk opstellen tot ook jij vergeet dat ze er zijn
Iedereen vindt mij serieus, iedereen zegt lach toch eens wat meer
Alsof ik het zelf niet zou willen, het doet gewoon te zeer
Wat praten we toch makkelijk, “stop het gewoon weg”, “doen alsof het er niet is”
Zo krijg je het gevoel dat je vreemd bent net zoals je gemis

Niemand lijkt je te begrijpen, niemand lijkt de pijn te zien.
Toch spuien ze hun mening, doen ze of ze zoveel weten bovendien
Gelabeld als saai en serieus beland ik de hoek, maar niemand kwam ooit in mijn hart op bezoek
Niemand die ooit vroeg waarom lachen voor mij zo moeilijk is, niemand die echt keek naar wat ik mis. Waarom geen tijd voor een luisterend oor, maar wel voor een oordeel niet gegrond
Waarom roepen vanuit de ivoren toren, waarom nooit iemand dichtbij, alsof ik nooit echt bestond.  

**Ken Heylen**

Ode aan de golf

Ode aan de golf die me helemaal overspoelt, alleen zij doet mij herinneren aan hoe machteloosheid voelt. Ode aan de golf, met haar krachtige vloed, de golf die het vuur even blust, de kracht verdwijnen doet. Ode aan  de golf en haar genadeloze stroom, een stroom die me meevoert naar eenzaamheid, de krijger in me wordt omgetoverd tot simpelweg een droom. Ode aan de golf die de grote vechter overspoelt, onder de vechter vond ik mezelf terug, ik was vergeten hoe fijn dat voelt.

**Ken Heylen**

Verdrongen liefde

 

  Een sprookje, onzin, kinderpraat, zo wordt het woord’ liefde’ beknotMet stoere, rationele oppeppers relativeren we de liefde kapot
We breken al dat moois liever in duizenden stukken, dan onze angst aan elkaar te tonen en hem samen weg te drukken
Oprecht huilden we als baby, zwaaien met de armpjes tot iemand onze gebeden aanhoort, iedereen die de liefde ooit opgaf, heeft dat kind vermoord
Het verlangde zo naar liefde van de hoogste graad, maar wij kleefden dat huilend mondje dicht, bestempelden het als domme praat.
Toch ziet iedereen die diep genoeg wil kijken datzelfde intens verlangen dat nooit echt zal bezwijken. Het waakt over onze dromen, toont de zin van ons bestaan. Wanneer bergde jij je dromen op, wanneer liet jij dat moois vergaan?

We lopen maar te vitten, hebben al wat negatief is gezien, wanneer gaf jij je laatste compliment, toonde jij je kwetsbaar bovendien?
Angsthazen zijn wij geworden, gevoelens veilig in de kelder met een slot op de deur. De sleutel ingeslikt, ongrijpbaar ook al heerst de sleur
Wat doen we graag alsof we de controle hebben, alsof alles in orde is.
Maar hoe dieper we in onszelf kijken, des te meer zit er mis
Illusie wint het van de realiteit, we komen maar niet tot innerlijke rust, we zijn de handgreep kwijt, leven doelloos, maar tonen ons toch oh zo zelfbewust…

**Ken Heylen**

Zo mooi kan het zijn

Zo mooi kan het zijn, vergeet de lawaaierige achtergrond maar koester het refrein
Zo mooi kan het zijn een boom, een bloem, een zonnestraal zo onschuldig, toch helen zij de pijn
Die hand op je schouder, die ogen die zeggen ik kan niet zonder jou
Die betoverende glimlach die je voor altijd vertrouwen zou

Zo mooi kan het zijn, dicht tegen elkaar aangedrukt, strelende handen, troostende woorden
Het muziekinstrument van de liefde speelt de meest betoverende akkoorden
Die schouder die je steeds opvangt als het even niet meer gaat
Die ene persoon, die ondanks vele stormen toch weer naast je staat.

Zo mooi kan het zijn, oprechte en breekbare woorden die je zo moeilijk kan uiten,
ook al wordt je verhindert door je trots, toch breng je ze naar buiten
Zo mooi is de liefde, zo mooi kan het zijn, twee harten die samensmelten omdat dicht nooit dicht genoeg kan zijn. Zo mooi kan het zijn… 

**Ken Heylen**

Ziel of verstand

Leven na de dood bestaat en geesten bestaan ook. Als we doodgaan zijn we dood, gaat alles op in rook.
Ik heb een voorgevoel, mijn ziel zegt dat deze keuze goed is. Je maakt jezelf wat wijs, als je in geesten gelooft heb je het goed mis.
Dit is ware liefde, we zijn zielsverwanten, we horen samen voor altijd. Het is fijn dat jullie goed overeenkomen, maar hoe het verder zal gaan dat weet alleen de tijd.
Soms weet ik dat de 1ne keuze verstandiger is, maar toch luister ik altijd naar mijn ziel haar wens. Je luistert tegen beter weten in, naar wat je nodig hebt, naar wat je nodig hebt als mens.
Wat ben jij toch rigide, wat ben jij toch rationeel. Ik breng jou enkel maar tot rede, een hart wil vanalles, maar weet niet veel.
Een ziel is een leidraad naar geluk, en verstand staat die dromen vaak in de weg. Verstand maakt jou attent op gevaar, vrijwaart je van pijn of pech.
Hart en verstand, steeds met elkaar in conflict, de één te radicaal en de ander een beetje getikt. Als duo overwinnen zij vele stormen en problemen op hun pad. Maar voor hart en verstand de code van geluk kraken moeten ze het eens worden, een einde maken aan hun debat.
** Ken Heylen**

Dominante blijheid

Op een mooie zomerdag stond een man op met een lach. Hij besloot zijn andere gevoelens  te controleren zodat iedereen hem graag mag.
Nee zei  hij tegen pijn durf je niet te tonen, ook verdriet moest voor altijd in het hart blijven wonen. Angst kon hij dingen wijsmaken om zich nooit naar buiten te durven begeven, hij zei de anderen te beschermen door dat geïsoleerd leven. Ook walging mocht niet op trip naar buiten.  Boosheid is sterker en wringt zich soms door het gezag heen, maar hij heeft nadien last van schuldgevoel zodat ook hij in zijn kamertje verdween. Het mannetje had zijn doel bereikt, alleen zijn lach nog zou hij tonen naar iedereen die kijkt, de lach waarvoor iedereen bezwijkt.
Hij vond veel vrienden, veel mensen om hem heen. Overal mocht hij binnen, nooit was hij alleen. Nooit zou iemand last van hem ondervinden, hij was toch zo perfect, alles draaide hij positief, iedereen raakte aan hem gehecht. Jobs werden hem aangeboden, geld was geen probleem. Vrienden in overvloed en overal kon hij heen. Na vele uitbundige dagen deden zijn mondhoeken pijn, maar lachen moest hij, want iedereen verwachtte dat hij de volgende dagen weer zo perfect zou zijn.  Terwijl hij daar met een brede glimlach stond, kon hij even vergeten hoe vermoeiend hij het vond.
Steeds werd het zwaarder om zijn tranen te bedwingen. Later moest hij ook boosheid terug naar binnen wringen. Als een leiding vol met fitten volbracht hij elke dag, met die eeuwig durende maar oh zo geforceerde lach. Hij besefte dat hij gevangen was, gevangen in zijn rol. Geen weg terug ook al zat zijn hart met pijn en verdriet vol. Moest hij zich nu gaan tonen met alles op en aan? Ze zouden hem verjagen, ze zouden hem laten staan.  Toch kon hij de lach niet meer houden, toch kon hij de pijn niet langer weerstaan. Hij hoopt nu op een wonder en  hoopt dat hij nog steeds mag bestaan.
**Ken Heylen**

Angst en verlangen

Angst wil ons leiden, maar waar naartoe?
Onze ziel schuilend achter het ego, het verdringen maakt ons moe
We leven onze leugens uit angst kwetsbaar te zijn
Een illusie gepromoveerd tot waarheid, ook al doet onze ziel pijn
Emoties bestempelt als zwakte, de taal van de ziel bestempelt als ziek
We durven onszelf niet meer open te stellen, onze angst maakt ons fanatiek
In ons hart verlangen we naar geborgenheid, naar warmte, naar de connectie van 2 zielen.
Een verlangen nooit te bereiken zolang we voor ons ego knielen.
**Ken Heylen**

Zo echt als imperfecte liefde

Liefde wordt soms strijden, zacht zijn voor elkaar verandert wel eens in elkaar benijden.
Warme woordjes fluisteren durft overgaan tot verwijten en roepen, ja liefde is niet enkel snoepen
Dromen worden soms verscheurd, het ideaalbeeld al snel grauw en grijs gekleurd.
Liefde gaat echter niet over perfectie of over het altijd eens zijn met elkaar
Het gaat over elkaar elke dag meer willen kennen en stilletjes genieten van die blik, die lach, dat gebaar. Het verlangen naar dichter bij elkaar zijn ook al heb je elkaar al vast. Het gevoel dat er ondanks vele verschillen toch één stukje van elkaar wonderwel samen past. 
**Ken Heylen**

Eeuwige lichtjes

Zie je de lichtjes in de ogen, van het kindje ooit tevoren
Het schreeuwt zo hard maar niemand wil het horen
Zie je de lichtjes in de ogen van het kind dat werd geschaad,
Je kijkt er wel van weg maar nog steeds maakt het je kwaad
Zie je de lichtjes in de ogen, van het vrij en blij kind dat ooit was
Je bent bang voor de hulpvraag die je in dat kleine zieltje las
Je bent bang voor de vele littekens die de puurheid trachten te bedekken
Je houdt vast aan de  leugen dat die lichtjes zijn gedoofd, maar bent bang om ze terug te omarmen, bang dat je terug van het kind wordt beroofd.
Zie je de lichtjes in de ogen, onder het vuil… Zie je de lichtjes, zie je de lichtjes…
**Ken Heylen**

Een kamer onder water

Eens was er een kamer vol met rust en geluk, door te weinig zorgzame bezoekers ging de kamer stuk. De ruimte vulde zich met “ik ben onbelangrijk, wat heeft het nog voor zin”.
Een eenzaam gevoel besloop de kamer, tocht en kilte kroop er in. Eens was er een kamer die niet vaak werd bezocht, ze werd destijds aan eenzaamheid verkocht.
Elk moment van eenzaamheid werd een druppel water, de kamer vulde zich compleet want leeg maken dat kon nog later. Eens de kamer met tranen van eenzaamheid was gevuld geraakte niemand nog naar binnen. De druk op de deur was zo zwaar hoe moest men er aan beginnen.
Zo werd die warme gezellige kamer gevuld met kilte,  niemand had het in de gaten. Tot een opmerkzame voorbijganger de raampjes weer stiletjes open heeft gezet om het water naar buiten te laten.   **Ken Heylen**

The light of love

I will shine my way through all the darkness, try to stop my light and you’ll get burned
I will shine my way through  all the pain, I will shine my love, it is here to stay,
I will shine my light that guides the way, I will heal my wounds and those of others.
I will shine till all the darkness around me disappears, and if you are trapped in darkness to, I will shine my light and love for you.

**Ken Heylen**

De strijd om de kroon

Ik droom van een land van samen, een land van hand in hand. Ik droom van een land waar liefde en verbinding is, iedereen samen in één sterke band.
Opsplitsen maakt beheersbaar, opsplitsen brengt orde en overzicht. Maar ook zoveel afstand, elkaar voorbijlopen met de ogen dicht. Ik droom van een land waar mensen open praten met elkaar, waar men zegt wat men voelt voor het bommen worden van haat, pijn en geweld. Een land dat wakker wordt voor het laatste stukje liefde wordt geveld.
Ik droom van een land waar niemand zich boven de ander plaats, waar men leeft in harmonie. Waar men het heldere levenslicht van de pure ziel verkiest, boven de strijd voor de blinkende kroon, boven de ‘ illusie’.  **Ken Heylen**

Vaderdag

Ben jij de papa die je kind beschermde ipv het pijn deed, die aandacht aan liefde ipv aan materiaal heeft besteed. Ben jij de papa die lieve woordjes fluisterde en zijn hart kon tonen, Geen gebulder en getier om jezelf als een koning te bekronen? Ging jij juist met jouw overmacht om zonder daar misbruik van te maken.  De papa die zijn kind zei dat het nu al de moeite waard was en daarvoor nergens hoefde te geraken..?
Ben jij de papa die zijn hart kan tonen? Die zijn kind kan prijzen vanuit het diepste van zijn ziel? Ben jij de papa die je kind steunde en het zachtjes bij de hand nam ipv het afblafte wanneer het viel? Kan jij je kind bijstaan zonder het te sturen en te domineren. Kon jij het eren in plaats van het kleineren?
Ben jij de papa die je kind kan omarmen zodat het jouw oprechte liefde steeds kon voelen? Eerde jij jouw kind’s moeder als één van jouw belangrijkste doelen? Dan is vandaag jouw dag, waarop jij ten volle trots zijn mag, omdat jij deed waar vele anderen zijn gefaald…en waarvan vele kinderen een dure rekening hebben betaald.
Ben jij deze vader dan ben je een geschenk dat velen onder ons hebben moeten missen.
Ben je niet zo’n vader, erken dan je fouten en erken dan de pijn van je kind… Erken dat ieder mens de volmaakte liefde verdient. Om je ware hart te tonen is het nooit te laat, want ook aan jezelf is dit het mooiste cadeau dat bestaat.  

**Ken Heylen**

Het vuur in ons

In ons hart dragen wij een vuur, een vuur dat heftig brand als kind en dat langzamerhand op waakvlam wordt gezet tot het uiteindelijk vroeg of laat dooft en al het leven uit ons is. Tot we bang worden om de vlam terug te ontsteken in een heviger vuur, want wat zullen de anderen denken van ons…we kijken rond en zien overal maar kleine waakvlammetjes, dus ik zal wel abnormaal zijn wanneer ik zoveel kracht in me voel…zo breken wij onze geest en breken wij al wat we zijn af tot het complete minimum….de waakvlam die onze samenleving tekent. Langzaam maar zeker verdwijnt het vuur waaraan we onze verkleumde handen kunnen verwarmen. Langzaam maar zeker sluiten we onszelf op in isolement, zelfs in een familie, in een gezin, tussen partners, ….we kunnen ons  niet genoeg terugtrekken. We kunnen onze vlam niet genoeg verkleinen….zo lopen we het minste kans op afkeuring.
Wat als wij allen samen onze waakvlam terug zuurstof geven? Wat als wij allen samen ons vuur laten branden, ons licht laten schijnen? Wat een pracht en wat een kracht zou er dan vrij komen? Waarom verkiezen we de vlam te laten doven, tot het rondom ons steeds kouder en kouder wordt….tot de wereld uiteindelijk in ijs zal veranderen en iedereen koude handen zal hebben. Tot het onmogelijk wordt om al dat ijs nog te doen smelten…."Its time to stand together as one!"
 
We dienen die liefde en die warmte diep in ons te uiten, uit die kracht en die dromen, fantaseer, wens, geloof en deel….deel jouw dromen en deel jouw liefde met anderen…Zo worden we 1 kampvuur dat alle koude handjes zal kunnen verwarmen….een vuur waarbij we allen een tasje thee of koffie kunnen drinken en praten met elkaar. Waar communiceren en liefhebben weer kansen krijgt, liefde is zo mooi, waarom stoppen we dat weg in dat donker kamertje…? Uiten, uiten , uiten, breng dat mooie gevoel, jouw pure zelf voor eens en voor altijd naar buiten!
Liefde overwint!
 
**Ken Heylen**

De generatie flink zijn en gehoorzamen

Al heel snel leerde je het, braaf in het rijtje lopen, doen wat van je wordt verwacht.  Zo is het nu eenmaal de ouders hebben de macht.
Ze schrikken op wanneer je voor jezelf opkomt, je eigen stem laat horen.
Ze bedoelen het goed maar geven je de boodschap dat je ze met wie je diep van binnen bent
niet kan bekoren.
 
Mama en papa zeggen het… dus zal het wel zo zijn, waarom? “Omdat ik het zeg” het
klinkt als een hels refrein. Wat moet ik dan met al mijn dromen? Hoe wordt ik
wie ik diep van binnen ben? Het lijken zo’n wijze mensen, alles weten ze beter,
wat ben ik dan nog tegenover hen?
Ze wilden je beschermen maar deden dat ‘te’ goed, ze beschermden je voor jezelf,
nu is dat alles wat je nog doet. Je leerde het zo goed weg te stoppen, je
dromen, je wensen, het kind dat je diep van binnen bent. Geofferd voor
liefde en waardering, begraven onder verwachtingen tot het  zichzelf niet meer kent.
**Ken Heylen**

Het knipperlicht

Ken jij je lievelingskleur? Hou die even vast...en denk dan: "Hoe vaak ben ik die kleur, waar, wanneer, bij wie kan ik mijn kleur zijn?"
Hoevaak werd jou als kind gevraagd welke kleur ben jij? Wat maakt jou gelukkig? hoe heb jij het graag? hoe kan ik het leuker voor je maken? Wat vind jij hiervan?
Hoevaak werd jou gezegd hoe het moet, welke kleur jij moet zijn...hoeveel kleuren vroegen ze jou te zijn, terwijl jij gewoon even die ene kleur wou zijn die je zo mooi vindt, die je zo tot rust kan brengen.
welke kleur vraagt mama, welke kleur vraagt papa, welke kleur vragen andere familieleden? Welke kleur vraag de leerkracht, welke kleur vraagt de school? Welke kleur vraagt je werkgever? Welke kleur vraagt je partner, welke kleur vragen je vrienden?
Ons leven achtervolgt ons met een onbewuste stimulans om meer en meer een knipperlicht te zijn. Overal moeten we wel iets zijn. Maar zelden vraagt men hoe dat is voor jou? Zelden vraagt men hoe het fijner voor je zou kunnen gemaakt worden. Deze haastige maatschappij van tegenwoordig maakt het er niet beter op. We moeten niet alleen een knipperlicht zijn we moeten ook nog eens SNEL van de ene kleur naar de andere.
Verlang jij ook zo naar innerlijke rust? Ervaar jij ook dat de race tegen de klok je uitput? Ervaar jij ook dat je jezelf niet meer vindt of herkent? Kom je nog maar moeilijk tot rust? Luister naar welke kleur jij bent. Koester de stem van je hart en blijf daar trouw aan. Jij bent die ene kleur, die pure kleur waar jij gelukkig van wordt. Je bent alles wat je wil zijn. We verdienen zoveel beter dan een knipperlicht te zijn.
Your only duty is the one to your heart!

**Ken Heylen**

Het verhaal van de teddybeer

De stoffe vriend die zoveel houvast kan betekenen. Vooral in eenzaamheid, vooral wanneer je momenten gekend hebt van alleen rond te drijven op een oneindige eenzame zee. Daar waar je moe werd maar niemand je zag, daar waar je wou roepen maar niemand je kon horen, daar waar je zo hard bewoog en worstelde maar niemand naar je keek...daar kan die stoffe vriend een reddingsboei voor je zijn. Die stoffe vriend die het bewijs bij uitstek is hoe hard we stiekem verlangen naar lieve zorgen, naar zachtheid, naar tederheid, naar positieve feedback, naar tekenen van liefde, van iemand die je de moeite waard vindt. De stoffe vriend die je eenzaamheid verzacht, die onveroordelend naar je luistert, hij is daar steeds op dat zelfde plekje als je trouwe vriend, hij laat ons steeds ons pure zelf zijn. Het kind in ons verlangt nog steeds naar die momenten, het is dus belangrijk dat we onszelf en anderen die 'knuffel'momenten blijven gunnen. Dat we in ons drukke bestaan heel even tijd vrijmaken om RUST te ervaren. Een moment om helemaal tot onszelf te komen. Wees zacht voor jezelf.... Hoe harder ons hoofd de nood er aan probeert te ontkennen, hoe harder ons hart er naar verlangt. Ik wens jullie liefde, rust en de ruimte om jullie zelf te zijn. ♥

**Ken Heylen**

Eenzaamheid en kracht

 

Als volwassenen vergeten we dat er in onze dagelijkse race tegen de klok, een kind met te zware koffer met ons meereist. Het kind dat onze emoties en noden symboliseert waar niemand nog plaats voor maakt, inclusief wijzelf niet. Het kind met de te zware koffer dat we willen verstoppen achter onze “flinke houding”, uit angst dat men het “zwak” zal vinden.  De ene veroordeeld dit kind, de ander schaamt zich er voor. Maar wie oh wie begrijpt het? Wie oh wie geeft het een stem?

Dagelijks op de sneltrein, van kinds af mee in de stroom van alledag. Later als volwassene gaat de race verder, de race tegen een vijand waar we nooit van zullen winnen, ‘TIJD’.  Onze eigentijdse Gargamel en wij de smurfen die door hem in chaos leven. Waar de smurfen nog een sterke groepsgeest hadden  lopen wij als kippen zonder kop, verstrikt in een web van chaos allemaal naar een eenzaam eiland. Om ons daar dan alleen te voelen….

Verwachtingen thuis, op school, tussen vrienden en op ons werk, afwijken kan en mag niet, niet van onszelf, niet van onze omgeving.  We moeten ons foutloos voordoen en onze zware koffer verstoppen achter ons sterk geoefend lachje “alles ok”.  . We staan allemaal snel klaar met commentaar als het niet gaat zoals we willen. Maar wie stelt nog de vraag: waarom?

Zou dit kind echt de trein willen nemen? Waarom heeft het een beertje bij? Is dat geen troostmiddel? Waarom moet het getroost worden? Is er niemand buiten het beertje die wil luisteren? Of is het beertje het enige dat je nog durft te vertrouwen? Wat zou het kind doen als we het nu zouden vragen waar het echt zin in heeft?

 

Er komen dagen dat je zal verouderen, dat je misschien ziek zal worden, dat je de imperfecties niet langer zal kunnen verstoppen. Er komt een tijd dat het ”flink zijn” moeilijker en moeilijker gaat worden. Misschien gaat tijd dan te snel om het kind te laten uitspreken…Misschien gaan we dan dood met spijt in ons hart voor al die dingen die we het niet gegund hebben. .. wie oh wie geeft het een stem?

**Ken Heylen**

 

De muren die we rond ons bouwen

  

De muren die we rond ons bouwen, wat is eigenlijk hun doel.
Ze beschermen ons hart voor pijn, voor dat verscheurende gevoel
De muren die we rond ons bouwen, daar houden we ons aan vast
Hoe sterker we ze maken hoe banger we ons voelen, het is een heel contrast
 
De muren die we rond ons bouwen, Na elke teleurstelling zetten we er  één bij.
Ons hart omringd door muren, onze gevoelens geraken niet meer vrij.
Zoals een kind  beschermen we ons hart voor de gevaarlijke buitenwereld, voor trollen in het bos.
We sluiten ons hart af en beperken haar vrijheid, onze angst voor gevaar laat ons niet meer los.
 
De muren die we rond ons bouwen, een slot op onze ziel, een gevangenis voor de dromen in ons hart,
We leerden dat er voor deze dromen geen plaats was, want  wat wit in onze droom was was in werkelijkheid soms zwart
Achter onze muren sloten we een stuk van onszelf op, verborgen en vergeten, gevoelig en klein. Daar achter al die muren daar zit ons kwetsbaarste stuk dat verlangt om vrij te zijn.
 
**Ken Heylen**

Ode aan de dood

Ode aan de dood

 

Ooit was ik zo bang van jou, een vreselijk idee dat me besloop.

Doodgaan? Aftakelen? Eeuwig leven was mijn wens, mijn grote hoop.

Reeds heel jong bezorgde jij me heel veel zorgen, zo bang voor het einde, voor een dag zonder morgen.

Zomaar neem jij het recht in handen, om zonder enige verantwoording mensen te komen halen.

Alsof dat zomaar kan, heb jij dan geen respect, geen normen, geen waarden, geen idealen?

Boos was ik op jou, woest en vol razernij….ik verwenste je, ik verafschuwde je, ik voelde me zo klein met jou erbij.

Nu zie ik dat je mij attent maakt op de waarde van het leven

Dankzij jou besef ik hoe ik elke dag moet koesteren dat ik liefde kan krijgen en liefde kan geven

Dankzij jou hou ik geen woord achter wanneer ik iemand oprecht graag zie of iets voel diep in mijn hart. Al die tijd gaf je mijn leven meer betekenis, juist omdat het eindig is, omdat er niet alleen vreugde is maar ook smart.

Je zorgt ervoor dat ik de volle kwaliteit uit elke kostbare band kan halen.

Zo boos was ik op jou, maar dit cadeau kan ik je nooit terugbetalen.

 **Ken Heylen**

De spiegel

De spiegel

Ik loop met een spiegel rond, waarin ik je laat kijken. Ook wanneer je niet wil. Niet omdat ik gemeen ben maar omdat we op elkaar lijken. Ik loop met een spiegel rond, waarmee ik je laat zien wat jij verstopt. Niet omdat ik je wil pijn doen, maar omdat wat jij mist net dat is  wat je het hardst wegstopt. Het stuk dat zo snakt naar ruimte en lucht, naar betekenis net dat is de kern van je gemis. Ik loop met een spiegel rond en vaak schrik ik mensen af. Ik wil jou liefde tonen, en ik krijg de straf. Ik loop met een spiegel rond en ondanks het weggeduwd worden geef ik het niet op. Zolang ik leef zal ik vechten voor het bestaan van mensen tot mijn eigen hart niet meer klopt.

**Ken Heylen** 

Doe maar op je gemak

Doe maar op je gemak....

Op een dag zal ik er niet meer zijn, compleet doordrongen van intense pijn. Een stil verlangen dat het anders was, zoveel die me vanzelfsprekend namen en op die dag…ja dan beseffen ze het pas. Op een dag komt de moment dat ik verdwijnen zal, misschien door de leeftijd, door kwaaltjes of door ongelukkig toeval. Kom me dan niet meer vertellen dat je zo graag nog een keer wilde afspreken, eens dieper wou praten, me wilde bellen, me vergezellen. Op een dag zal het te laat zijn om te uiten wat je voelt, stop je tijd maar in drukke zaken, in je chaos in mensen tevreden stellen, ik weet dat je het zo niet bedoelt. Ik kan alleen maar hopen dat je het die dag niet zal spijten, dat je niet instort van verdriet. Nu ben ik er nog, maar dan hoor of zie ik je niet.

**Ken Heylen**

De tijd van smiling faces

 

 

De tijd van de smiling faces waarin alles altijd met iedereen goed gaat. De tijd waarin we in alles perfect willen zijn, ongeacht hoeveel rolletjes we uitvoeren. De tijd waarin we denken dat steekjes laten vallen een schande is, de tijd waarin we ons schuldig voelen voor elke keer we met ons fietske vallen. De tijd waarin we van de eerste keer willen kunnen fietsen zonder hulpwieltjes.

De tijd van illusie, de tijd van fake, de tijd van “kijk eens wat ik in mijn etalage heb”.  Terwijl we zoveel schoonheid hebben onder al die schijn…terwijl we barsten van leven in ons hart, alleen kan dat leven er enkel uit als we het toelaten om niet perfect te hoeven zijn.  Al dat moois kan er alleen maar uit als het eens mag uitschuiven en de kans krijgt om te leren. We proberen zoveel te zijn terwijl al wat we verlangen al aanwezig is in ons hart.
We denken dat we aliens zijn wanneer we geschaad zijn in ons verleden. We denken dat we alleen staan als slachtoffer van wat dan ook. Maar niets is minder waar, iedereen is slachtoffer op zijn/haar manier, en ook een slachtoffer is mooi en puur. Ook een slachtoffer mag bestaan. Ook pijn mag er zijn, ook verdriet verdient een plek en verdient ruimte om volledig tot uiting te komen. Nog voor onze tranen de grond raken worden ze weggeveegd of krijgen we de boodschap dat we er mee moeten stoppen. Ongewild en onbewust weerhouden we onszelf en elkaar ervan om te uiten wat voor ons moeilijk is om te dragen. Ongewild blokkeren we die pijnlijke gevoelens die onze ziel verzieken.

Ongewild kiezen we ervoor onszelf te verdedigen wanneer iemand ons verteld dat we hen pijn hebben gedaan. Wanneer is het belangrijker geworden dat het “niet onze bedoeling” was tegenover hoeveel pijn we iemand deden? Laat die gevoelens van pijn en verdriet naar buiten komen, laat ze niet overgieten met cement en verharden alsof er niets meer onder dat harde pantser zit. Praat erover, deel je ervaringen,  Je leeft, je straalt, je bent mooi, je zit vol met schoonheid…toon het, deel het, wees je zelf, je verdient het!

Your only duty is the one to your heart! because youre worth it...

**Ken Heylen**

Brief aan mijn geweten

Brief aan mijn geweten

 

 

Beste geweten bedankt om mij zo te bewaken, bedankt om nooit of nooit mijn zelfrespect te kraken.
Je bleef aan mijn zijde wanneer niemand dat deed, je was zo berekenbaar in al het leed.
Beste geweten, je verzachte de kritiek, de afkeuring en de intense pijn. Je verborg het achter mijn eeuwigdurend lachje dat er doorheen het mishandelen altijd zou zijn.
Door jou te horen kon de cassette van kritiek even af, door jou te bekoren was er ook vrijheid en rust naast de eeuwigdurende straf.

Beste geweten, lang was je mijn beste en enige vriend, misschien zelfs wel één die ik nooit meer vind. Maar na jaren van discipline en tucht, lijkt het nu meer en meer op een pijnlijke klucht.
Waarom wil je mij zo weerhouden van alle schoonheid om mij heen? Waarom tegelijk zo’n steun maar ook zo gemeen? Waarom krijg ik levenslang na zo gehoorzaam te zijn? Ik weet wel je bedoelt
het goed maar je doet me zo’n pijn.

Beste geweten, je roept me zo vaak tot de orde, laat mij nooit gewoon eens vrij.  Alleen wanneer ik een moment van perfectie ervaar verdwijn jij van mijn zij. Je fluistert me in dat ik alleen maar het beste verdien, maar soms is het beste ook rust, soms is het beste niet altijd bewust. Ik wil gewoon eens leven, gewoon eens bestaan. Wees gerust ik kan de vrijheid nu wel aan. Bedankt voor je zorgen, bedankt voor de bescherming en veiligheid in een nest van gevaren, maar je strenge stem maakt me moe, wil je me alsjeblief de vrijheid verklaren.

**Ken Heylen**

Hoe relativeren verdrinken wordt

Hoe relativeren verdrinken wordt

 

 

Kindjes horen te luisteren, de ouderen weten het beter, zo hebben we dat geleerd. Onbewust hebben we daardoor het kind in ons bezeerd, gedaan of het niets wist dat het nergens goed voor was, alleen maar luisteren en flink zijn, mooi in de pas. Zoveel verlangen naar vertrouwen, naar” laat me gewoon even zijn wie ik ben”. “Laat me gewoon even men eigen pad verkennen voor ik aan die regeltjes wen”.

We leren onze gevoelens en wie we diep vanbinnen zijn al weg te stoppen van kleintjes af. Dat flink zijn blijft onze levenslange straf. We drukken stress dagelijks weg alsof het er niet is. Maar diep vanbinnen stapelt het op, daar worden emmers bijgehouden van al de stress, van pijn,  verdriet, van het gemis.  In ons hoofd zeggen we “wat zijn wij sterk, wij geven niet op”, terwijl onze ziel huilt en ons zovaak smekend vraagt “STOP”.

Wat zijn wij toch sterk, wat zijn wij toch flink, altijd goed geluimd altijd die façade, “alles gaat goed, geen probleem”, en maar relativeren. We noemen het “trots” maar eigenlijk is het onszelf kleineren. We dwingen ons iets te zijn dat we niet zijn en zijn er nog trots op ook. En onze dromen en echte verlangens? Die gaan op in rook.
Elke dag zijn er zoveel factoren waarop onze ziel reageert, waarop je hart zegt “doe dat niet meer”. Maar wij gaan lekker door, geven alleen ons hoofd nog gehoor.  Voor onze ziel is elke dag een duik in het zwembad, duiken zonder lucht te komen nemen is een gevaar, hoe dieper we gaan hoe moeilijker je terug geraakt.  In ons hoofd kunnen we flink zijn en ons mentaal verdoven voor pijn. Maar in ons hart zal dat verlangen om even echt te bestaan er altijd zijn.

**Ken Heylen**