Zwijgen of praten

Een vraag die ons een leven lang achtervolgd. Ofwel kiezen we het op brutale wijze WEL te praten ofwel kiezen we om NIET te praten en ons weg te cijferen.  Het wegcijferen van onze stem is wegcijferen van ons bestaan, waarom zouden we maar 20% leven als 100% ook kan? De brutale wijze is een vertaalde versie van de werkelijkheid. De werkelijkheid is liefde, is kwetsbaarheid, is zacht, zorgzaam en respectvol.

Niemand hoeft zich te verheiligen we zijn hier allemaal in meer of mindere mate schuldig aan de ene keer wegcijferen de andere keer een hardere taal gebruiken. Daarin zijn we allen gelijk. Het enige waarin we onszelf kunnen opdelen is in hier bewust mee omgaan of om te doen alsof het er niet is. Niemand heeft te oordelen over een ander wat hij/zij moet doen.  Toch wil ik mijn wens uitdrukken, en wens voor mensen om bewust te leven en ons elke dag bewust te zijn van de eindigheid van het leven, ons bewust te zijn van hoe fragiel we eigenlijk zijn en hoe snel het voorbij kan zijn. We hebben maar heel even tijd om de taal van liefde te laten weerklinken, zonder vertaling, gewoon in de pure onvervalste vorm. Waarom daar dan geen gewoonte van maken? Wie van ons verdient het niet om vanuit zijn/haar hart te kunnen leven? Wie van ons verdient geen stem om zich te laten zien zoals hij/zij is? Wie van onze dierbaren verdient niet te horen wat we werkelijk voelen, niet de gebrekkige versie die makkelijker voor ons is, maar die stem van diep uit de buik, ook al is het moeilijk voor me, hier ik heb het mooiste in mij naar buiten gebracht, gewoon omdat jij het waard bent. En omdat ik het verdien om de mooiste versie van mezelf te zijn.