Eindigheid van het leven

 

Op een dag wordt verjaren ouder worden, dan is het niet meer leuk, Op een dag denken we aan de tijd die ons nog rest, in ons gezicht hier en daar een kreuk.  Geconfronteerd met het leven dat niet voor eeuwig duren zal. Hoe hoog we ook vliegen ooit komt de vrije val.

Mochten we eeuwig jong blijven, mocht het ouder worden niet bestaan,

zouden alle bijzonderste momenten zomaar verloren gaan.

Net de eindigheid van het leven maakt een moment bijzonder, maakt het speciaal. Een moment uniek en exclusief dat je nooit meer zal vergeten ook al wordt het leven je fataal.

In een eeuwig leven zouden wij minder verlangen, minder angst hebben om iemand dierbaar te verliezen. We zouden in plaats van wat bij ons is te koesteren, gewoon steeds meer gaan kiezen. Hoe kunnen we ten volle waarderen wat er altijd is. Hoe kan ik naar iemand verlangen die ik nooit of nooit mis. Hoe kan een tijd bijzonder zijn als tijd nooit meer voorbij zal gaan. Hoe kunnen we nog bang zijn om iemand te verliezen als hij of zij voor altijd zal bestaan. In een leven dat eeuwig duurt valt ons hart zo goed als stil, want in een leven dat eeuwig duurt is er niets dat ik nog dringend wil. Al de mooie woorden die we kennen: genieten, verwennen, liefde, vriendschap, noem maar op, ze zouden hun diepere betekenis verliezen zonder een definitieve stop.

In een oneindig leven is er geen plaats meer voor iets impulsief of iets spontaan. De eindigheid van het leven geeft waarde aan onze dierbaren, aan onze momenten en aan ons bestaan. Door ouder te worden, beseffen we jaar na jaar hoe belangrijk het is om het beste uit elke nieuwe dag te halen. Volop te genieten van onze dierbaren, ons hart te volgen, te leven volgens onze idealen.