Slaven van de tijd, tot onze grootste spijt. Spijt die komt
wanneer de tijd omgetoverd wordt tot de
klok van de misviering voor een dierbare die niet meer is. Spijt en gevoelens
die er pas uitkomen op een begrafenis.
Zoveel puurheid op zo’n dag…dan pas voelt iedereen de menselijkheid
opslag.
We hebben geen tijd, we zijn te druk in de weer. Om onze dierbaren te uiten wat we voor hen voelen. Bezorgdheid, graag zien, geven om …, woorden van de taal der liefde… toch is het de taal van stress die we verkiezen. Alles behalve puur en oprecht zeggen “ik zie jou zo graag, ik ben bezorgd om jou te verliezen”.
We hebben geen tijd, we zijn te druk in de weer. Om onze dierbaren te uiten wat we voor hen voelen. Bezorgdheid, graag zien, geven om …, woorden van de taal der liefde… toch is het de taal van stress die we verkiezen. Alles behalve puur en oprecht zeggen “ik zie jou zo graag, ik ben bezorgd om jou te verliezen”.
In een haast lopen we elkaar voorbij, stellen we de dingen
uit voor LATER, altijd maar LATER. DRUK, altijd te DRUK. Geen tijd nemen om te
voelen, geen tijd voor rust, geen tijd voor geluk.
Die diepere gevoelens, die mooie liefde wordt vertaald tot
alle kwetsbaarheid eruit gefilterd is, dan pas is het veilig voor ons om ze
naar buiten te laten. Want het is toch zo bedreigend om te zeggen dat je blij
bent dat iemand er is, het is toch zo eng om te zeggen dat je iemand graag ziet
en diens aanwezigheid jouw bestaan betekenis geeft. We leiden toch zo aan
gezichtsverlies wanneer we even “melig” zijn, een briefje leggen, een ontbijtje
op bed, een knuffeltje vol overgave. Het voelt toch zo “fake” wanneer we zeggen
dat een streling ons deugd doet tot in het diepste van onze ziel. Maar nooit zijn we meer fake dan wanneer we
ontkennen dat ons hart vol van deze pure liefde is. En we schieten te kort,
elke dag wanneer we die niet uiten aan de bestemmeling.
“Romantiek is allemaal zever, gevoelens zijn zwakte, dat
haalt niet uit”. Maakt een gevoelloos leven
het dan beter? Maakt een leven waarin we koud en afstandelijk met elkaar
omgaan het echt aangenamer? Of moeten wij terug de taal van liefde leren
spreken tegen elkaar. Moeten wij dieper afzakken tot de kernkamer van onze
ziel…waar we op ons mooist en op ons kwetsbaarst zijn.
Tijd maakt ons kapot, kwetsbaarheid kan ons redden…
Kwali-tijd & Liefde voor allen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten