Eén plantje huilde “waarom regent het”, ik wordt helemaal koud en nat. Tot plots een heerlijk zonnetje scheen en het zingend al het voorgaande vergat. Een ander plantje huilde dagelijks “ik sta hier voortdurend met mijn voeten in het vieze zand”. Pas later toen het mooi openbloeide en stevig groeide wist het dat het dankzij het zand was, het zag plots het verband. Een derde plantje pufte van de hitte in de zon, “zo verstikkend ik kan niet eens naar de schaduw vluchten, ik ben gedoemd om hier wortel te schieten.” Tot de eerste verfrissende regenbui viel. Het plantje besefte, zonder die hitte had ik er nooit zo van kunnen genieten. Eens de plantjes beseften dat de natuur alleen het beste voorhad keerde alles om in rust, alsof het wat het eerst haatte nu plots aanbad. Het inzicht dat de natuur uit liefde handelde heeft hen uit hun ergste nachtmerrie wakker gekust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten