De kwetsbare Baby
Eens zat er een babytje veilig in een warme buik, dicht bij een beschermer.
Veilig, rustig en gemoedelijk. Dan plots moet je eruit…plots snap je negers nog
iets van…zoveel geluiden, zoveel ruimte om je heen, de warmte is plots weg, jij
kan nog niet zien, er is geen bevatten mogelijk….complete overprikkeling is een
feit. Een klein kwetsbaar babytje zit nu in een stressveld van prikkels. Het
begin van het vullen van emmers, emmers van stress.
Elke streling, elk zacht woord is een scheut uit het emmertje
gieten en voor rust zorgen. Elk boos gezicht, elk boos woord, elke negatieve
prikkel is water dat er bij komt. Hoe kan een baby een emmer dragen?
Hoe oud moeten we zijn voor we in staat zijn om zo één zware emmer te kunnen
dragen? Terwijl er velen van ons al een hele rij van die emmers te verwerken
kregen…. En dat vaak al als jong kind. Terwijl bij velen van ons die zachte
signalen ontbraken, die strelingen die fluisterende zachte woorden. Waardoor stress reeds gierde door dat kleine
lichaampje.
Als we onszelf mogen zijn, leren we wat vrij zijn is. Leren
we dat we goed genoeg zijn, dat we mogen bestaan. En men daar zelfs dankbaar
voor is dat je er bent. Als ons wordt
verteld wat we moeten doen en hoe we het moeten doen zorgt dat voor stress. Zovaak worden kinderen onderschat, zovaak
willen wij als volwassenen het kind leren hoe het moet leven, terwijl we niet
eens in staat zijn om dat onszelf te leren. De waarheid is dat een kind de
perfecte gps of grademeter is. Een kind heeft alles al in zich en heeft
vertrouwen nodig om dat te gaan beseffen.
Kindjes hebben evenwichtige volwassenen nodig. Wanneer zij
een hevige emotie door hun lichaampje voelen gieren is die emotie vaak nog
groter en sterker dan hen zelf. Dan hebben ze rustige volwassenen nodig die
beheerst en wel met het kind en die hevige emoties omgaan. Niet door te
panikeren, niet door te roepen maar door rustig te reageren en het kind het
gevoel te geven “wanneer jij het niet meer onder controle hebt, zal ik er
altijd zijn om je daar mee te helpen”.
Geen deursluiters als “je moet niet weten, je moet niet bang
zijn, ….” Maar deur-openers: ruimte creëren voor die emoties zodat ze er
allemaal uitkunnen en waarbij je als ouder het signaal geeft “hoe sterk die
emoties ook zijn, haal ze er maar allemaal uit, we maken samen een plek voor ze
en ik blijf bij jou en ben er voor je zodat je terug tot rust kan komen.
Een kind vraagt geen commandant nog een non stop
verpleegster die ieder op hun manier de persoonlijke ruimte van een kind
toe-eigenen aan zichzelf. Niet bewust,
en zelfs vaak vanuit de beste
bedoelingen…maar het is vernietigend voor het kind en diens veilige cocon. Je
leert dat je geen recht hebt op een eigen bestaan, omdat je ouders dat
overnemen.
Als we de stress die we te verduren kregen in ons leven
leren voelen en ons daar ten volle bewust van worden kunnen we voor onszelf,
voor onze partner, voor onze kinderen en voor onze dierbaren rust bieden. Rust
die we allemaal verdienen. Rust die leidt tot bestaansrecht, het recht op bestaan
dat van ons werd toen we geboren werden. Een alles overstijgende liefde die altijd voorkomt wat er ook gebeurt, onvoorwaardelijk en puur, gewoon omdat we dat waard zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten