Rolletjes als
grappenmaker, stoere macho, gedreven in ons werk of sporter eerste klas,
daarachter schuilt ons broos en bang hartje dat ooit een vrolijk kindje was.
Tegen beter weten in relativeren we alles wat ons pijn doet, wat ons raakt. Het
relativeren is onze verzekering dat ons hartje nooit echt kraakt.
We zijn zo bezig met
het weg te stoppen dat we de schoonheid er niet meer van zien, zo doof geworden
voor ons gevoel bovendien. We overbeschermen onszelf en verstikken ons hartje
oh zo klein, het heeft geen plaats meer over om zichzelf nog te zijn. Daarom
moeten we praten met elkaar, onze gevoelens uiten in al wat we doen. Niet
langer verbitterd door pijn maar met het geven van tekens als dat kind van
toen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten