Het boompje

 

Ontworteld werd het boompje, genadeloos vermoord. Doordat het verkeerd geplant was werd zijn rust grenzeloos verstoort. Ontworteld werd het boompje verstikt in de droogte, zonder water zonder zon. Jaren gingen voorbij maar voor het boompje bleef alles zoals hoe het ooit begon. Nooit was hij één van hen, nooit hoorde hij erbij. Zoveel bomen waren goed, maar deze mocht niet in de rij. Ontworteld werd het boompje en daar vond het zijn rust. Eenzaam en verlaten, na jaren van afwijzing is dat waar het in berust. Tuurlijk heeft het nog dromen, tuurlijk verlangt het stil naar een metgezel. Maar de stilte doet ook goed na al die verwijten, na al dat gekwel. Misschien komt er ooit nog een afgewezen boompje bij, dan zal geen rij bomen meer zo sterk zijn als dit duo  zij aan zij.

Liefde van de natuur

Eén plantje huilde “waarom regent het”, ik wordt helemaal koud en nat. Tot plots een heerlijk zonnetje scheen en het zingend al het voorgaande vergat. Een ander plantje huilde dagelijks “ik sta hier voortdurend met mijn voeten in het vieze zand”.  Pas later toen het mooi openbloeide en stevig groeide wist het dat het dankzij het zand was, het zag plots het verband. Een derde plantje pufte van de hitte in de zon, “zo verstikkend ik kan niet eens naar de schaduw vluchten, ik ben gedoemd om hier wortel te schieten.” Tot de eerste verfrissende regenbui viel. Het plantje besefte, zonder die hitte had ik er nooit zo van kunnen genieten. Eens de plantjes beseften dat de natuur alleen het beste voorhad keerde alles om in rust, alsof het wat het eerst haatte nu plots aanbad. Het inzicht dat de natuur uit liefde handelde heeft hen uit hun ergste nachtmerrie wakker gekust.

De kamer die niemand kent

 

 

Ik heb een kamer waar niemand iets van afweet. Als een schatkamer die bewaakt wordt met zoveel zorg afgeweerd. Ik stel me erg open en maak van niets een geheim, maar niemand zal deze betreden tenzij je me kan vrijwaren van pijn. Ik heb een kamer waar niemand van vermoed dat ze er is. Omringd door zoveel muren, angst, verdriet, dat ik me weer eens in iemand vergis. Ik heb een kamer waar niemand binnen mag. Alleen zij met de puurste tranen en de puurste lach.

Hoe kan ik niet van je houden

Hoe kan ik niet van je houden als je woorden mijn hart steeds weer masseren, hoe kan ik al dat moois nog negeren? Hoe kan ik niet van je houden als alles wat je uit zo puur is en oprecht, je leeft je ziel en handelt naar wat je zegt. Hoe kan ik niet van je houden als iedere ontmoeting zo wondermooi in elkaar vloeit, Hoe kan ik niet van je houden als mijn leven sinds ik jou ken open is gebloeid. Hoe kan ik niet van je houden als we elkaars zinnen afmaken en samen één verhaal schrijven. Hoe kan ik niet van je houden dat zelfs als we elkaar niet meer zien, onze zielen toch bij elkaar blijven.

Als het denken verdwijnt

 

De klank van jouw stem, de smaak van je lippen Doordringen mijn ziel, herinneren me aan wie ik ben

de strelingen van je vingers, de blik in jouw ogen. Ze voelen als de thuis die ik nog niet ken

Jouw aanwezigheid vervoert me, de connectie ontroert me, alles zo naturel

Je doet men denken verdwijnen, doet men gevoel terug verschijnen, lieve schat dankjewel.

Het sprookje van slechts 120 woorden

 

Er was eens een sprookje van slechts 120 woorden. Alle personages uit sprookjesland lachten toen ze het hoorden. “Haha, wie wil daar nu aan mee doen, dit is gewoon een grap. Wie kunnen we uitlachen wie zet de stap.” Ondanks al het gelach en gespot,  stapte één iemand gedreven naar voor en sprak de woorden: Hebben jullie dan echt niets geleerd van al die jaren dat we leven? Het gaat niet om de held uit hangen, het gaat erom mensen hun hart te raken, al is het maar voor heel even. Hen een levensles aanbieden die het beste in hen naar boven brengt. Ons bestaan gaat dus niet om tijd maar om wat je in die tijd schenkt.

Het Kind van toen

 

Rolletjes als grappenmaker, stoere macho, gedreven in ons werk of sporter eerste klas, daarachter schuilt ons broos en bang hartje dat ooit een vrolijk kindje was. Tegen beter weten in relativeren we alles wat ons pijn doet, wat ons raakt. Het relativeren is onze verzekering dat ons hartje nooit echt kraakt.

We zijn zo bezig met het weg te stoppen dat we de schoonheid er niet meer van zien, zo doof geworden voor ons gevoel bovendien. We overbeschermen onszelf en verstikken ons hartje oh zo klein, het heeft geen plaats meer over om zichzelf nog te zijn. Daarom moeten we praten met elkaar, onze gevoelens uiten in al wat we doen. Niet langer verbitterd door pijn maar met het geven van tekens als dat kind van toen.

Inspireren

Alleen door in onze diepste pijn te gaan, alleen door de gehele zee van tranen te laten bestaan, alleen zo kunnen wij lotgenoten inspireren die deze kracht niet vinden. Alleen zo kunnen wij samen helen met anderen waarbij is ingebroken, op welke manier dan ook. Verscheurend op zovele manieren. Het leven dat je niet meer voelt in je lichaam zal je nu meer en meer gaan voelen in je hart. het zal kloppen voor jou en het zal anderen herinneren aan een hartslag vol levenslust...een hartslag die zegt jij bent de moeite waard, spreek, leef, besta. Alleen zo kunnen wij er voor zorgen dat ons verleden niet voor niets is gebeurd....elk stukje pijn zetten we om in liefde en licht voor anderen. Elke stukje doodsangst wordt levenslust. Love will find a way!

Slaven van de tijd

Slaven van de tijd, tot onze grootste spijt. Spijt die komt wanneer de tijd omgetoverd wordt tot  de klok van de misviering voor een dierbare die niet meer is. Spijt en gevoelens die er pas uitkomen op een begrafenis.   Zoveel puurheid op zo’n dag…dan pas voelt iedereen de menselijkheid opslag.
We hebben geen tijd, we zijn te druk in de weer. Om onze dierbaren te uiten wat we voor hen voelen.  Bezorgdheid, graag zien, geven om …, woorden van de taal der liefde… toch is het de taal van stress die we verkiezen. Alles behalve puur en oprecht zeggen “ik zie jou zo graag, ik ben bezorgd om jou te verliezen”.

In een haast lopen we elkaar voorbij, stellen we de dingen uit voor LATER, altijd maar LATER. DRUK, altijd te DRUK. Geen tijd nemen om te voelen, geen tijd voor rust, geen tijd voor geluk.

Die diepere gevoelens, die mooie liefde wordt vertaald tot alle kwetsbaarheid eruit gefilterd is, dan pas is het veilig voor ons om ze naar buiten te laten. Want het is toch zo bedreigend om te zeggen dat je blij bent dat iemand er is, het is toch zo eng om te zeggen dat je iemand graag ziet en diens aanwezigheid jouw bestaan betekenis geeft. We leiden toch zo aan gezichtsverlies wanneer we even “melig” zijn, een briefje leggen, een ontbijtje op bed, een knuffeltje vol overgave. Het voelt toch zo “fake” wanneer we zeggen dat een streling ons deugd doet tot in het diepste van onze ziel.  Maar nooit zijn we meer fake dan wanneer we ontkennen dat ons hart vol van deze pure liefde is. En we schieten te kort, elke dag wanneer we die niet uiten aan de bestemmeling.  

“Romantiek is allemaal zever, gevoelens zijn zwakte, dat haalt niet uit”. Maakt een gevoelloos leven  het dan beter? Maakt een leven waarin we koud en afstandelijk met elkaar omgaan het echt aangenamer? Of moeten wij terug de taal van liefde leren spreken tegen elkaar. Moeten wij dieper afzakken tot de kernkamer van onze ziel…waar we op ons mooist en op ons kwetsbaarst zijn.

Tijd maakt ons kapot, kwetsbaarheid kan ons redden… Kwali-tijd & Liefde voor allen.

Zoeken naar geluk

De zoektocht naar geluk vindt al vele jaren plaats en treft tot op vandaag nog steeds geen doel. Zoeken naar iets ontastbaars het is een vreemde zaak, geluk is meer een gevoel. We zoeken zonder te weten wat het precies is, we proberen wanhopig uit, hoe harder we proberen des te eerder gaat het mis. We worden topsporter, zakenman, stampen bedrijven uit de grond en bouwen ze op als paleizen oh zo groot. Maar wat nemen we mee van al die roem, van al dat succes, het geld, de macht, wat nemen we mee in onze dood?

We sporten of werken op de lange duur zo hard dat we onze dierbaren voorbij vliegen in een vaart, wat blijft er nog over van de liefde voor je familie, voor je partner, voor je kinderen, wat zijn zij nog waard? Ook mensen met minder kansen voor topsport of een loopbaan slagen de bal vaak mis, niet presteren maar overleven is daar wat het meest belangrijk is. Het is natuurlijk moeilijk zonder geld of kansen om je heen, geld maakt niet gelukkig maar zonder eten blijf je niet op de been.

Ze hebben een heel ander leven en zouden alles doen om het leven van een presteerder zonder prestaties te kunnen leven. Ze zouden hebben wat ze nooit hebben gehad en zouden er net daarom meer om geven. Misschien zijn zij wel gelukkig met een leven waar de topsporter of zakenman geen vrede mee nemen kan.  We lijken altijd meer te willen, wat is toch ons probleem, waar zijn wij toch zo bang van..?

Leven met OCD

4 keer het licht, 4 keer de deur ik zit gevangen in de OCD sleur,

1,2,3,4 zo tel ik alles wat ik doe. Om rust te ervaren maar het maakt me zo moe

Hangt het wel recht, zit het wel goed? Is het perfect? Is het zoals het moet?

Zo bewaak ik mijn hele dag, geen tijd voor fun of voor een lach.

Ik kom binnen, ik ga buiten, ik kom binnen ik ga buiten, zo loop ik over en weer

De stem in men hoofd manipuleert me, hoe hard ik ook weg wil ze heeft me iedere keer

“wil je dat ik je bescherm of niet? Doe dan wat ik je zeg”

Zo domineerde de stem heel men jeugd, luisterde ik één keer niet, dan had ik pech

Kraan open, kraan toe, kraan open, kraan toe, licht aan, licht uit, licht aan licht uit. Tot ik me terug goed voelde. De stem van een beul maar ik wist dat ze het goed bedoelde.

Handen wassen, en opnieuw en nog eens water en nog eens zeep en nog eens en nog eens en nog eens een dag gevuld met taken. Als moeder iets aanraakte dan was het mijn manier om me te reinigen, om me te weren wanneer ze mij wilden kraken. Haar handen waren besmet omdat ze mij er alleen maar met kon pijnigen.

De strijd tegen een stem waarvan ik niet kon winnen. Een hele dag alles tellen overal regeltjes volgen, voor een gezonde geest is er niet aan te beginnen. Toch was het voor mij m’n redding, mijn denkbeeldige controle in een huis waar er nooit controle zou zijn. Ach...door al die gekke regeltjes vergat ik tenminste die innerlijke alles vernietigende pijn.

Ik heb een droom

Ik heb een droom, een droom dat ik er even mag zijn. Een droom om even te mogen bestaan zonder pijn. Ik heb een droom, dat één iemand buiten mezelf me belangrijk vindt. Iemand om de kwetsbaarheid mee te delen, iemand waarmee het echte leven begint.

Liefde voor jezelf, het is een cruciaal begin, maar zonder iemand die jou speciaal vindt, heeft het weinig zin. Ik heb een droom, om liefde te delen, kwetsbaar als een kind en breekbaar als glas, een droom die twee zielen verbindt, een droom die voor altijd was.

De berggids

Vernietigd, pijn gedaan, vernederd, liefde werd afgepakt

Verlaten, weggeduwd, afgedankt, zo veel gevoelens en toch had niemand het in de gaten.

Gepest door men eigen ouders, onbewust maar toch zo pijnlijk. Warmte is voor mij zo onwaarschijnlijk

Zoveel dingen meegemaakt, maar niets doet zo zeer dan mijn leeggelaten hart dat door niemand werd aangeraakt.

De eenzaamheid, die diepte van een pijnlijk dal. De eeuwige strijd om er niet in te verdwijnen,

De top was een droom, wanneer zou die storm stoppen, waarom bleef er steeds meer druk verschijnen.

Nog zo klein en al zo klimmen, zo vechten om me aan die berg vast te klampen, de enige houvast die ik had. Toch voelde ik dat dit mij zou helpen op mijn levenspad.

Nu ben ik de onbevreesde berggids, nu leer ik anderen klimmen in het gebied dat ik zo goed ken. Alle dalen en nu ook de hoogtes waar ik nimmer bang voor ben. 

De plek waar ik woon

Ik woon in een droom, een droom van mij. Het is mijn coconnetje, niemand kan erbij.

Ik woon in een droom, ver weg van hier. Een wereld zonder zorgen, enkel plezier.

Wordt het me te veel,  keer ik weer terug naar daar. De plek waar ik woon zonder gevaar.

Veilig en geborgen met al waar ik van geniet. Een plek waar ik mezelf kan zijn en niemand me ziet

De plek waar ik woon daar hangt zo’n heerlijke rust, Alles wat ik me wensen kan, beleef ik er bewust

De plek waar ik woon, daar hoef ik niet sterk te zijn.  Mijn hart is daar vrij van verdriet en van pijn.

Een plek helemaal zoals ik ze wil, zonder bezwaar, Zonder iets van me te vragen staat ze voor mij klaar. Geen verwachting of een wekker naast mijn bed, steeds kan ik zelf kiezen, niets dat mij van mijn rust belet.

De plek waar ik woon daar is tijd voor mijn ziel en tijd voor mijn noden, toch is ze mij destijds onvoorwaardelijk geboden. Die fantastische plek daar kwam ik zomaar terecht, na zoveel jaar van een intens gevecht. De plek waar ik woon, ontstaan uit pijn en uit diepe wonden, maar wat een geschenk dat ik in mezelf heb gevonden.

Eindigheid van het leven

 

Op een dag wordt verjaren ouder worden, dan is het niet meer leuk, Op een dag denken we aan de tijd die ons nog rest, in ons gezicht hier en daar een kreuk.  Geconfronteerd met het leven dat niet voor eeuwig duren zal. Hoe hoog we ook vliegen ooit komt de vrije val.

Mochten we eeuwig jong blijven, mocht het ouder worden niet bestaan,

zouden alle bijzonderste momenten zomaar verloren gaan.

Net de eindigheid van het leven maakt een moment bijzonder, maakt het speciaal. Een moment uniek en exclusief dat je nooit meer zal vergeten ook al wordt het leven je fataal.

In een eeuwig leven zouden wij minder verlangen, minder angst hebben om iemand dierbaar te verliezen. We zouden in plaats van wat bij ons is te koesteren, gewoon steeds meer gaan kiezen. Hoe kunnen we ten volle waarderen wat er altijd is. Hoe kan ik naar iemand verlangen die ik nooit of nooit mis. Hoe kan een tijd bijzonder zijn als tijd nooit meer voorbij zal gaan. Hoe kunnen we nog bang zijn om iemand te verliezen als hij of zij voor altijd zal bestaan. In een leven dat eeuwig duurt valt ons hart zo goed als stil, want in een leven dat eeuwig duurt is er niets dat ik nog dringend wil. Al de mooie woorden die we kennen: genieten, verwennen, liefde, vriendschap, noem maar op, ze zouden hun diepere betekenis verliezen zonder een definitieve stop.

In een oneindig leven is er geen plaats meer voor iets impulsief of iets spontaan. De eindigheid van het leven geeft waarde aan onze dierbaren, aan onze momenten en aan ons bestaan. Door ouder te worden, beseffen we jaar na jaar hoe belangrijk het is om het beste uit elke nieuwe dag te halen. Volop te genieten van onze dierbaren, ons hart te volgen, te leven volgens onze idealen.  

Donker en licht

Duister, donker, kil…angstig, eenzaam, een hart zo stil

Stil omdat het niet mocht kloppen. Stil omdat er geen leven in mocht zijn

Duister, donker, kil, angstig eenzaam, een hart zo stil.

Stil omdat er niemand rond stond die het zou begrijpen, bang dat ze de liefde uit me zouden knijpen

Duister, donker, kil…angstig, eenzaam, een hart zo stil

Stil omdat er geen tijd en plaats was voor het hart van een kind, niet voor een traan, niet voor lach

Duister, donker, kil…angstig eenzaam een hart zo stil

Stak ik een kaarsje aan blies men het terug uit en kreeg ik een klap, “warmte bestaat niet” was de boodschap waarvan men wou dat ik ze snap.

Duister, donker, kil bleef het in mijn kamer, en ik die zo verlangde naar dat brandend kaarsje om mijn handen aan te verwarmen. Een kaarsje dat het licht weerspiegelt van mijn ziel. Het licht dat steeds weer werd gedoofd, het licht waar niemand in geloofd.

Behalve ik, ik ben het licht dat is ontwaakt, uit een hart dat werd gekraakt. Nooit zal het nog doven, altijd zal het branden. Want nu verwarm ik naast die van mij nog zoveel andere handen.  Zo wordt dat kleine vlammetje een kampvuur waar we rond praten en waar onze ziel kan leven. Waar we zowel elkaar als onszelf een warm leven kunnen geven.

De stroom

Gevangen in de stroom, waar gaan we toch naar toe. Omringd door al die golven we worden dat zo moe. We leveren een strijd maar weten niet meer waar we zijn, de stroom die ons leven vorm geeft als een misleidend refrein.

Gevangen in de stroom, haastig en gestuurd. Maar niemand die echt weet hoelang de treinrit duurt. Te haastig om naar buiten te kijken, om stil te staan bij de schoonheid om ons heen. Toch stappen we elke dag terug op, toch zijn we steeds terug op de been. Steeds weer die prestaties, steeds weer dat bewijzen. Maar wat we ook doen, we vallen naast de prijzen.

Gevangen in de stroom, we zijn dat zo gewoon. Het vechten voor waardering het werken voor ons loon. Wanneer is het genoeg, wanneer zijn we voldaan? Wanneer leren we zwemmen, en gaan we ‘echt’ bestaan.

Zwijgen of praten

Een vraag die ons een leven lang achtervolgd. Ofwel kiezen we het op brutale wijze WEL te praten ofwel kiezen we om NIET te praten en ons weg te cijferen.  Het wegcijferen van onze stem is wegcijferen van ons bestaan, waarom zouden we maar 20% leven als 100% ook kan? De brutale wijze is een vertaalde versie van de werkelijkheid. De werkelijkheid is liefde, is kwetsbaarheid, is zacht, zorgzaam en respectvol.

Niemand hoeft zich te verheiligen we zijn hier allemaal in meer of mindere mate schuldig aan de ene keer wegcijferen de andere keer een hardere taal gebruiken. Daarin zijn we allen gelijk. Het enige waarin we onszelf kunnen opdelen is in hier bewust mee omgaan of om te doen alsof het er niet is. Niemand heeft te oordelen over een ander wat hij/zij moet doen.  Toch wil ik mijn wens uitdrukken, en wens voor mensen om bewust te leven en ons elke dag bewust te zijn van de eindigheid van het leven, ons bewust te zijn van hoe fragiel we eigenlijk zijn en hoe snel het voorbij kan zijn. We hebben maar heel even tijd om de taal van liefde te laten weerklinken, zonder vertaling, gewoon in de pure onvervalste vorm. Waarom daar dan geen gewoonte van maken? Wie van ons verdient het niet om vanuit zijn/haar hart te kunnen leven? Wie van ons verdient geen stem om zich te laten zien zoals hij/zij is? Wie van onze dierbaren verdient niet te horen wat we werkelijk voelen, niet de gebrekkige versie die makkelijker voor ons is, maar die stem van diep uit de buik, ook al is het moeilijk voor me, hier ik heb het mooiste in mij naar buiten gebracht, gewoon omdat jij het waard bent. En omdat ik het verdien om de mooiste versie van mezelf te zijn.

Eens was er een baby...

De kwetsbare Baby

Eens zat er een babytje veilig  in een warme buik, dicht bij een beschermer. Veilig, rustig en gemoedelijk. Dan plots moet je eruit…plots snap je negers nog iets van…zoveel geluiden, zoveel ruimte om je heen, de warmte is plots weg, jij kan nog niet zien, er is geen bevatten mogelijk….complete overprikkeling is een feit. Een klein kwetsbaar babytje zit nu in een stressveld van prikkels. Het begin van het vullen van emmers, emmers van stress.

Elke streling, elk zacht woord is een scheut uit het emmertje gieten en voor rust zorgen. Elk boos gezicht, elk boos woord, elke negatieve prikkel is water dat er bij komt. Hoe kan een baby een emmer dragen? Hoe oud moeten we zijn voor we in staat zijn om zo één zware emmer te kunnen dragen? Terwijl er velen van ons al een hele rij van die emmers te verwerken kregen…. En dat vaak al als jong kind. Terwijl bij velen van ons die zachte signalen ontbraken, die strelingen die fluisterende zachte woorden.  Waardoor stress reeds gierde door dat kleine lichaampje.

Als we onszelf mogen zijn, leren we wat vrij zijn is. Leren we dat we goed genoeg zijn, dat we mogen bestaan. En men daar zelfs dankbaar voor is dat je er bent.  Als ons wordt verteld wat we moeten doen en hoe we het moeten doen zorgt dat voor stress.  Zovaak worden kinderen onderschat, zovaak willen wij als volwassenen het kind leren hoe het moet leven, terwijl we niet eens in staat zijn om dat onszelf te leren. De waarheid is dat een kind de perfecte gps of grademeter is. Een kind heeft alles al in zich en heeft vertrouwen nodig om dat te gaan beseffen.

Kindjes hebben evenwichtige volwassenen nodig. Wanneer zij een hevige emotie door hun lichaampje voelen gieren is die emotie vaak nog groter en sterker dan hen zelf. Dan hebben ze rustige volwassenen nodig die beheerst en wel met het kind en die hevige emoties omgaan. Niet door te panikeren, niet door te roepen maar door rustig te reageren en het kind het gevoel te geven “wanneer jij het niet meer onder controle hebt, zal ik er altijd zijn om je daar mee te helpen”.

Geen deursluiters als “je moet niet weten, je moet niet bang zijn, ….” Maar deur-openers: ruimte creëren voor die emoties zodat ze er allemaal uitkunnen en waarbij je als ouder het signaal geeft “hoe sterk die emoties ook zijn, haal ze er maar allemaal uit, we maken samen een plek voor ze en ik blijf bij jou en ben er voor je zodat je terug tot rust kan komen.

Een kind vraagt geen commandant nog een non stop verpleegster die ieder op hun manier de persoonlijke ruimte van een kind toe-eigenen aan zichzelf.  Niet bewust, en zelfs  vaak vanuit de beste bedoelingen…maar het is vernietigend voor het kind en diens veilige cocon. Je leert dat je geen recht hebt op een eigen bestaan, omdat je ouders dat overnemen.   

Als we de stress die we te verduren kregen in ons leven leren voelen en ons daar ten volle bewust van worden kunnen we voor onszelf, voor onze partner, voor onze kinderen en voor onze dierbaren rust bieden. Rust die we allemaal verdienen. Rust die leidt tot bestaansrecht, het recht op bestaan dat van ons werd toen we geboren werden. Een alles overstijgende liefde die altijd voorkomt wat er ook gebeurt, onvoorwaardelijk en puur, gewoon omdat we dat waard zijn.

 

Liefhebben

In de mooiste vorm van liefhebben is er bewondering voor dat wat je hoort en ziet bij elkaar. Je blijft elke minuut herbeleven, na elke ontmoeting nog uren zweven, alles wordt licht, niets meer donker, niets meer zwaar. In de diepste vorm van graag zien telt er geen hebzucht maar enkel dankbaarheid voor ieder moment, samen in kleinheid, een steeds ervaren dat je zowel het begin als het einde voor elkaar bent. Je praat over dezelfde dingen en vult elkaars zinnen aan. Je bent niet verblind door begeerte, niet door uiterlijk vertoon, ja de mooiste vorm van liefde ontstaat heel spontaan. 

Spiegelkind

 

 

Bedankt lief spiegelkind, alles wat ik zolang heb weggestopt is wat ik in 1 blik van jou terug vind.
Jouw mooi oprechte lach doet me beseffen hoe graag ik mijn verkrampt lachje zou inruilen voor wat jij me laat zien, ieder uur,... elke dag.
Bedankt mooi spiegelkind, jouw blik naar het leven doet me beseffen hoe verkeerd ik bezig ben, hoe hard ik ook probeer te negeren wat je mij laat zien, hoe hard ik ook doe alsof ik jouw wereld niet ken.
Bedankt lief spiegelkind om steeds zo zuiver je hart te volgen alsof er geen andere weg is. Ik zeg je zo vaak dat je verkeerd bent, terwijl ‘ik’ me eigenlijk al die tijd al vergis.
Jouw ontwapende manier van al jouw gevoelens zo oprecht te uiten. Wat je ook voelt je brengt het naar buiten. Ik kan mij alleen maar schamen en jou aankijken vol bewondering en dankbaarheid. Hoe sterk jij eigenlijk bent, hoe zeer mijn imperfectie me spijt.

Doorheen de hardheid van het leven

 

 

Doorheen de hardheid van het leven, doorheen de gedachte dat er nooit iemand om me zal geven. Doorheen de kilte en pijnlijke diepe eenzame dagen, vond ik de kracht om dit te kunnen erkennen en het intussen te blijven dragen. Het omarmen van mijn fijngevoeligheid, het besef dat ik de wereld mag beleven op mijn eigen intense manier. Amper nog menselijk, meer instinctief zoals een dier. Mijn hele lic...haam ervaart het leven en ieder klein moment van diep delen, de kracht om de liefde nooit op te geven, nooit met dit moois te spelen. Een liefde die niet hebberig is, maar dankbaar. Dankbaar voor dat wat mij wordt gegeven, dankbaar voor de pijnlijke lessen die mij in staat stelden een gevoelswereld in de menselijke wereld te beleven.

Politiek en verantwoordelijkheid

Als de media de focus blijft leggen op de meningsverschillen tussen rood, groen, blauw, paars, geel, ... en tussen links en rechts zijn zulke debatten niet meer dan een schouwspel van ruzieende en oordelende ouders (politiekers) die hun kinderen (kijkers/burgers) dagelijks betrekken in hun gewelda...dige communicatie.

Het wordt eens tijd dat politieke debatten eerst plaats vinden achter de schermen, geholpen door een communicatiecoach. Zodat er iets op het scherm kan komen dat het waardig is om bekeken te worden door zovele mensen in deze samenleving. Want voor je in staat bent om een constructief gesprek te voeren ben je niet in staat om de verantwoordelijkheid te dragen over zovele burgers in hun noden te voorzien.
Ik dacht dat dat de bedoeling was van de politiek? Of dat zou toch het gemeenschappelijke doel moeten zijn. Ik geloof dat iedere politieker deze intentie heeft of op zen minst "had". Het wordt echter tijd dat daar eens naar gehandeld wordt. Zodat wij als burger geheeld in plaats van geschaad worden door deze verantwoordelijken van onze samenleving
Voor er fundamenteel iets verandert heeft het geen zin over eender welk thema te praten. Eerst volwassen praten met elkaar dan pas een thema op tafel leggen. Eens in de politiek ben je een rolmodel! wees je functie waardig en verlaag je niet tot discussies en oordelen die voor verdeeldheid zorgen ipv voor samenleven!

Ode aan mijn zielsgenoten

 

Lieve mooie mensen, aan iedereen die mij bedankt voor wie ik ben of wat ik deel: Bedankt voor jullie mooie woorden en jullie openhartigheid. Ik bedank jullie met alles wat ik in mij heb want zonder jullie was ik niet half de persoon die ik nu kan zijn. Dankzij jullie openhartigheid, dankzij zovele mensen die mij een stukje van hun ziel toevertrouwen, zo breekbaar zo fragiel...ben ik in de mogelijkheid het zelfde te doen. Deze stukjes maakten het voor mij mogelijk om kwetsbaar te zijn, om vanuit mijn ziel te praten en te leven. Om er in te blijven geloven...Het raakt me iedere keer weer als ik dit vertrouwen krijg van jullie dat al zovele keren beschadigd of beschaamd is. Zoveel waarde dat elk woord heeft dat uit die donkere kamer komt en toch wordt het mij toevertrouwd...niets bevat meer rijkdom dan dit te mogen ervaren....

Soms word ik dan weer gezien als de man op de roze wolk, die nog veel te leren heeft. Wie mij werkelijk kent weet dat ik veel andere kleuren zag dan roze en mijn leven heel lang alles was behalve een roze wolk. Ik kom uit een donkere put waar het leven geen zin had, waar ik dacht dat mensen monsters waren die me zouden aanvallen en waar ik me moest tegen beschermen. Ik werd harder, een pantser om mijzelf te beschermen. Een stoere houding, steeds met een gevoelig hartje eronder maar dat werd zorgvuldig beschermd. Het resultaat is dat ik mezelf blokkeerde van wie ik werkelijk ben. Ik mijn ziel geen lucht gaf om te stralen. Alles waar jullie me nu voor bedanken hielt ik binnen, omdat ze me deden geloven dat ik gek was, dat er niets moois in mij zat. Ik ben niet bang meer om uit mijn rolletjes te stappen. Ik zou niet half de therapeut zijn die ik ben mocht ik deze ervaringen niet in mijn rugzak hebben. Ik ben mens en ik ben er trots op. Het leven leerde mij alles wat ik nodig heb om met zekerheid te kunnen zeggen dat er geen leven is zonder liefde.

Dankzij alle mooie mensen die mijn pad kruisten en die mij de mogelijkheid gaven om me veilig te voelen ben ik nu in staat deze lessen in de praktijk om te zetten. Dankzij jullie kon mijn pijn verzachten en kon er terug een warm licht door stralen. Bedankt aan alle mooie mensen die mij een stukje van hun hart toevertrouwden dat al zo vaak pijn werd gedaan. Ik heb geen woorden die mijn dankbaarheid kunnen uiten. Alleen daden, die beloven dat ik voor de rest van mijn leven voor de liefde zal leven en nooit minder zal zijn dan een brok pure liefde die het elke dag opnieuw waard zal zijn om zulke mooie stukjes van mensen hun hart in ontvangst te mogen nemen. Met niets minder dan volle toewijding zal ik blijven streven naar een zachtere samenleving, waarin men er is voor elkaar en waarin men begrijpt hoe belangrijk het is om je hart open te stellen. En daarom dus ook de veiligheid dient te ervaren om dit te kunnen. Wees zacht voor elkaar zodat iedereen de ramen terug durft open te zetten, de dubbele sloten van de deuren durft te halen en terug de lucht en het licht binnen krijgt die men als mens verdient. Love will find a way!

Als het pijn doet vanbinnen

 

Als het pijn doet vanbinnen...niet weten waar te stoppen...niet weten waar te beginnen. Als vernietegende stemmen je hoofd en hart gijzelen.. Je zelfbeeld verbrijzelen. De duisternis je doodsangsten deed doorstaan...soms even geen zin meer vinden om door te gaan. 1kans heb je nodig...iemand die jouw pijn herkent...iemand die je laat zien dat je de moeite waard bent. Iemand die meezakt tot die diepe eenzame plek en daar gewoon in stilte bij je blijft. En als je het zwaar krijgt met n stilzwijgende alleszeggende liefde jouw demonen verdrijft. Iemand die onder duizende oordelen jouw talenten terug laat ontdekken...iemand die niks liever wil dan jouw mooie zelf...jouw pure ziel terug tot leven wekken.

Eerlijkheid

 

Wil jij een eerlijk leven? Een leven dat zacht voor jou is? Jij kan daar iets aan doen...jij hebt een verantwoordelijkheid in handen om te krijgen waar je zo naar smacht. Wees eerlijk met jezelf. Luister naar je hart en vervul de wensen erv...an. Stel ze niet uit maar maak er prioriteit van. De waarheid zit niet in boeken, in materie of onder een hoge status. De waarheid zit diep in je hart....wanneer je stopt met slechts een schim daarvan in de etalage van alle dag te zetten. Wanneer je begint met jezelf te uiten zoals je werkelijk bent, met alles op en aan (niet alleen een lach, maar ook ergernis, ook verdriet, pijn, schaamte, eenzaamheid, angst, ...). Pas dan zal het leven stoppen met je slechts een schim te geven van wat je verdient. Leef vanuit je hart, vanuit je ziel, leef vanuit liefde. Stop met jezelf te verstoppen, je bent het waard.

De geschenken in ons leven

Als wij mooie mensen ontmoeten , tonen we dan onze dankbaarheid? Als we iemands aanwezigheid fijn vinden tonen we dan onze dankbaarheid? Wat als we elkaar zouden behandelen als een geschenk? Wat als we werkelijk dankbaar zouden zijn voor alles wat dankbaarheid verdient?

 Wat als we elke dag een zaak zouden maken van dankbaarheid? Wat als we alles rondom ons zouden eren? Wat als we onze dierbaren zouden behandelen vanuit de dankbaarheid. In hoeveel verschillende subtiele en minder subtiele gedragingen zijn wij ondankbaar tegenover iemand die zoveel beter verdient?  In hoeveel verschillende situaties zeggen wij een makkelijke “sorry”, of “oei dat was de bedoeling niet”.  Is dit werkelijk dankbaar met elkaar omgaan?

Wat als we onszelf elke dag  de vraag zouden  stellen: hoe kan ik vandaag mijn dankbaarheid uiten voor iedereen in mijn omgeving waar ik werkelijk dankbaar voor ben?

Transformatie

Wat ooit een zee was van pijn, onmacht en verdriet transformeerde in kracht, een zee van liefde in mij waarop ik drijf, waarin ik veilig blijf. Wat er ook op het land gebeurt in deze zee raakt het mij niet.
Macht wordt er onmacht, woede wordt er pijn. Wat angstaanjagend groot is, wordt daar weer klein. Persoonlijke aanvallen worden er innerlijke processen ver weg van mij, ja in de zee van liefde kan niemand aan mij.
Stilletjes droom ik ervan deze plek op een dag met haar te delen. Zachtjes in rust aan elkaars zijde, uren praten, lachen, zachtjes elkaars wonden helen. Die zee van liefde die uit de diepste dalen verscheen, die zee waarin jij en ik toen verdween, daar op die dag wordt alles weer één.

Energie

Wanneer wij te moe zijn om iets gedaan te krijgen noemen anderen ons zwak. En op de lange duur zeggen we het tegen onszelf. De stempelmaatschappij waar alles dat niet functioneert als een robot gediagnostiseerd wordt. Doe toch gew...oon dit, tanden bijten, flink zijn, kop op en nog van die onzin houdt ons weg van de essentie. En word je moe van dat koude afstandelijke relativeren dan ben jij degene met een probleem? Laat ons wakker worden en uit het robotje stappen.

Mensen zijn moe van het dragen, van het gebruikt te worden. Want we zijn niet geboren als robotjes. We zijn geboren als een levend wezen met dingen waar ons hart warm of koud van werd. En de dingen die ons hart koud maken, neemt onze energie weg. Terwijl de zaken die ons hart warm maken, ons energie bij geven. Dus waarom ben jij moe? Juist...ofwel doe je te veel van wat koud voelt, ofwel te weinig van wat warm voelt, ofwel alle 2. Vraag je omgeving om te helpen en beschrijf wat je ervaart vanuit kwetsbaarheid, zodat men de gehele waarheid heeft. Pas dan krijgt men werkelijk de kans om terug warmte in je lichaam en je hart te krijgen. Meer weergeven

 

Dankbaar voor liefde

Als twee mensen iets moois mogen ervaren wanneer ze bij elkaar zijn, waarom is dat vaak zo moeilijk dit te koesteren? We zouden dit moois in alle dankbaarheid moeten verzorgen met alles wat we in ons hebben, met hart en ziel . Want uit de chemie van 2 zielen die 1 worden ontstaat er als het ware een symbolische baby tussen beiden.  Nooit mogen we dit vanzelfsprekend nemen, want dit geschenk is het leven zelf. Dit geschenk is onze zuurstof, dit geschenk stelt ons in staat om een zalige innerlijke rust en voldoening te ervaren. Dit alles zomaar voor niets, zonder we er iets voor hebben gedaan. En toch gaan we hier vaak zo ondankbaar mee om. Toch laten we zoveel tijd en andere zaken voor gaan op dit voorrecht, dit te mogen ervaren. Toch vinden we het vaak niet nodig dat heerlijke gevoel eens te uiten naar elkaar, in woorden, in daden, in een blik, in een lach in een streling en in zoveel meer. In alles wat we doen kunnen we dit mooie geschenk eren of kunnen we het vanzelfsprekend nemen.

Als het leven ons dit symbolische kind cadeau geeft dan zouden we daar dankbaar mee om moeten springen. Als we dit kind geen aandacht geven wordt het afstandelijk. Als we het niet lief behandelen sluit het zich af of wordt het gespannen, …  Maar als we het liefhebben met de liefde en de dankbaarheid dat het verdient, zal het licht ervan ook onze harten terug oplichten en zal dit licht krachtiger zijn dan eender welk duistere ervaring ons pad nog zal kruisen. Love will find a way….als we haar met dankbaarheid behandelen en elke dag zodanig leven om dit geschenk waardig te zijn.