Brieven aan onze kleine prinses 15 oktoker 2015

Een dochter vol geschenkjes

Dag lieve schat, wat groei je snel. Al weer loopt mijn hart over van bekende dingen en van nieuwe dingen die je liet zien. Ik beleefde je eerste keren hardop lachen, mijn hart kreeg een knuffel telkens je dat deed. Een warm lachje van zo diep, helemaal vanuit jouw kwetsbaarste en mooiste kamertje haalde jij dit geschenk boven met alle warmte en liefde in jou. Met volle overgave. Overgave is zoiets moois lieve schat. Altijd en bij iedereen maar zeker als ze van jou komt. Ik zoek er al heel mijn leven naar, ik praat er vaak uren over met anderen. Maar jij begrijpt me zonder woorden. Jij laat gewoon zien wat ik al die jaren al bedoel en waar ik me ondanks al dat praten zo alleen in voel. Achter elke kleine glimp van jou, ieder klein geluid, iedere beweging en elke blik schuilt een nooit geziene en onvervalste diepgang. Als water vanuit de zuiverste bron, maar beter, omdat het van jou komt. Weet je wat zo bijzonder is lieve Yasmientje , elke keer denk ik, nu besef ik hoe mooi en bijzonder ze is. En elke keer dat ik dat denk doe je weer iets dat mijn hart ontroerd en mijn ziel doet heropleven.  Draag asjeblief altijd goed zorg voor al die geschenken in en aan jou, dat jouw oogjes nooit te lang iets eng moeten zien, dat jouw oortjes nooit te lang iets vervelends moeten horen, dat je nooit of nooit iets moet voelen dat niet goed voor je is. En dat je dit lichaam vol wondermooie signalen zal beschermen als heilige grond. En wanneer dat niet alleen lukt ben ik er altijd voor jou om je te helpen. Ons lichaam is een geschenk van God, weet je. Alles wat het kan…hoe jij geboren werd uit mama en papa en dan in mama’s buik vertoefde….een lichaam is iets erg bijzonder. Waar we altijd heel goed zorg voor dienen te dragen want het is ook heel gevoelig. Een heel kostbaar en tegelijk fragiel cadeau van God. Het mooiste is dat we hem kunnen laten zien hoe dankbaar we zijn door er héeeel goed voor te zorgen en het altijd voor te laten gaan op alles. Je bent als een schatkist vol goud, maar dan waardevoller. Omdat materiaal nooit echt waarde kan hebben. 1 blik van jou of 1 glimlachje is mij zoveel meer waard dan dat. Je bent een prachtdochter en je raakt mijn hart dagelijks op een manier dat het nooit geraakt werd. Zo fijn dat je er bent. xxx

Vorige week riep je tijdens het huilen plots mmmamaaa alsof het natuurlijk in je zat om dit te zeggen. Een zuivere uitsprak, niet bijna ofzo. Al is dit veel te vroeg, ik zal het nooit vergeten, mama hoorde het tot boven en was ook heel erg ontroerd door dit mooie cadeau van jouIk heb wel wat met jou geoefend af en toe, maar nu niet zo heel vaak dus ofwel leer jij heel snel, ofwel weet jij al veel zonder het te leren. Of beiden, kan ook. Ik had het nu plots over huilen, na al de hartverwarmende momenten hoor je nu daar iets over. Want huilen en zeker als je in paniek  en ontroostbaar bent is wel best eng om te beleven. Die momenten zijn er ook. Gelukkig zijn mama en ik getraind door God die ons het ideale levenspad gaf met heel veel stress op dat we heel goed omkunnen met stress. We vinden het heel erg om jou zo verdrietig te zien en we voelen jouw pijn mee. Maar tegelijkertijd weten we dat jij op dat moment rustige ouders nodig hebt om terug veiligheid te ervaren en terug rustig te worden. Het is ook een test van babytjes om hun omgeving uit te testen. Of die wel veilig is en hoe die met zo’n situatie omgaat. Het is alsof je een alarmsignaal doet afgaan, zoals ze ook soms op school brand alarm doen, als test. Zo doe jij ook je test. Als besef je dat natuurlijk niet. Je lichaam heeft het nodig te weten wat voor soort ouders wij zijn en hoe wij met crisissituaties omgaan. Dit is dus waarom je de eerste maanden heel moeilijk terug rust vond. Intussen heb ik een liedje uitgevonden wat je duidelijk helpt, God fluisterde dat in mijn oor om ons te helpen (zie in bijlage, zodat je het eens kan beluisteren J). Trouwens… ik heb nooit durven zingen terwijl iemand anders meeluisterde, alleen voor jou gaat het vanzelf en doe ik het wel ;).

Net zoals mama en papa ben jij duidelijk erg gevoelig, iets om erg trots op te zijn. Gevoelig zijn is het mooiste wat er is weet je. Het eerlijkste ook. Voor ons was het niet makkelijk om onze weg er in te vinden omdat we die weg alleen hebben moeten zoeken. Maar daardoor hebben we er ook veel over geleerd zodat we voor jouw gevoeligheden altijd alles zullen doen om er te zijn voor jou op de manier die jij nodig hebt. We leggen je graag meer uit over gevoeligheden, maar ik weet natuurlijk niet hoe veel je tot nu toe al zelf ontdekt hebt J. Altijd welkom voor vragen maar dat weet je wel xxx

Naast het felle huilen en crisissituaties hou je er ook niet van even alleen te zijn. Als we je bvb even in je bedje leggen omdat we moeten opruimen of een andere taak hebben van het huishouden. Of we maken ons klaar om de dag te beginnen is het meestal in beurtrol J. Natuurlijk zouden we ook liefst heel de tijd bij jou zijn maar we moeten voor centjes zorgen om eten te kopen licht, verwarming en gas te betalen, ons huisje te betalen, wat je pas als je dit leest op een zekere verjaardag zal beseffen en geleerd zal hebben. (Ik weet nu nog niet op welke verjaardag ik je deze brieven cadeau zal doen). Het is soms moeilijk dat de planning niet alleen anders loopt maar gewoon wegvalt J. Maar wat is een planning waard tegenover jou. xxx

Wat ook nieuw is, is dat we steeds meer gesprekjes doen samen....het is nog brabbelen, geen verstaanbare woorden dus en toch boordevol gevoel en betekenis. Ik praat veel en graag maar het allerliefst met jou xxx

Je oefent ook al graag een beetje stapjes zetten, wat de bedoeling is dit pas over ongeveer een jaar te kunnen J. Maar we laten je natuurlijk zelf beslissen hoe jij wenst te ontwikkelen, we volgen geen boekjes maar jouw ritme en jouw signalen. Telkens we even oefenen word je plots heel erg enthousiast. Natuurlijk houden we je vast…maar je beentjes doe jij helemaal zelf, indrukwekkend hoe snel je dit lichaam gewend bent. Je weet er al heel erg goed mee om te gaan. Maar doe maar rustig aan hé, je hebt alle tijd. Xxx Tot binnenkort lieve schat voor het volgende briefje…altijd een verassing voor mij wanneer dat zal zijn. Ik kijk alweer uit naar elke nieuwe dag met jou -die als God het wil- nog gaan volgen, want nooit is iets vanzelfsprekend en alles is een geschenk. Niet om ons bang te maken, wel om ons dankbaar te maken voor elk samenzijn en om alles veel dieper in ons hart te kunne beleven. Bedankt dat je er bent. 

Brieven aan onze kleine prinses 22 september 2015

Liefdevolle geluidjes

Lieve schat...er zijn al weer enkele weken verstreken.. maar nooit zonder verandering. Je komt met zoveel geschenken....met zoveel wonderen. Ik ben het gewend geraakt nooit een traan te laten..of enkel vanbinnen waar niemand het ziet. Zoveel mooie mensen die ik mocht ontmoeten...zovele intense gesprekken over zovele gevoelens...maar ook al voel ik alle kleuren zo intens...tranen komen niet. En toch....elke keer weer....wanneer ik qualitytime met jou mag beleven...gewoon samen bij elkaar. je hoofdje tegen me aan...in volle overgave...je vult mijn hart met geluk. En dan komen ze die tranen. Jij bent de sleutel om de deur te openen die zo zwaar wordt bewaakt. Zo puur en eerlijk dat jij bent. ..zodat ik niets minder wil teruggeven dan het allerdiepste. ..het allermooiste in mij.

Je eerste lachje hebben we intussen ook mogen zien en horen. Ik heb nooit iemand zo eerlijk zien lachen. Wat ben je mooi lieve Yasmientje...wat een mooi hartje heb jij. Elke glimp daarvan is vervuld met de schoonheid van het leven. Ook mooi hoe zuinig je ze bewaart voor enkel de allerbeste momenten. Ik bewonder je zo lieveke zo breekbaar en toch zo open. Je uit alles waar ik al jaren mensen van tracht te overtuigen...je uit het niet alleen je bent het.

Maar er is meer...het blijft maar komen....geluidjes van jou...dwars door alle muren die ik bouwde heen...recht naar de kern van mijn bestaan. Daar beluister ik jou....een levengevende melodie...van onverstaanbare maar alleszeggende brabbeltjes. Je doet het zo simpel lijken mijn hart raken. Alles wat je doet gaat recht naar de roos. Wat ben je mooi...wat ben je bijzonder...elke dag dat ik met jou mag delen is een unieke beleving waar ik eindeloos dankbaar voor ben. En telkens als ik even niet bij je ben hoor ik jouw geluidjes en zie ik jouw lachje...nooit hoorde ik mijn eigen hart zo vaak en continu kloppen als toen jij geboren werd. Geen dag meer zonder dankbaarheid...dankzij jou. tot de volgende keer lieve schat. Ik hou van je

Handpopje of strijder

Zie hier Achiles, een man die het verafschuwd om als slaaf van de koning te vechten, maar vecht om zijn eigen naam onsterfelijk te maken. Een levensvisie die ik met hem deel. De gewelddadigheid en het bloedvergieten ruil ik in voor liefde….een gevecht voor liefde dus. Mijn naam vereeuwigen wil ik niet doen uit hoogmoed en omwille van mij, maar uit dankbaarheid voor mijn bestaan. Ik wil het verzegelen door iets te doen voor de mensheid dat niemand ooit deed. Iets dat geschiedenis zal schrijven. Geen robot of handpopje worden van de machtshebbers en “koningen” van deze tijd. Maar vechten voor het leven van de ziel, vechten voor de rechten van mensen.

Al jaren zijn mijn weken gevuld met schrijnende situaties, mensen die ontmenselijkt zijn, verwaarloost zijn, misbruikt en mishandelt zijn, …. Mensen waarvan het lichaam niet meer functioneert omwille van hoevaak ze over hun grenzen gingen en hoe weinig liefde zij ervaren hebben. Mensen die zo diep zitten dat niemand hen nog begrijpt, dat iedereen de verkeerde dingen zegt om niet te lang in de spiegel van onmacht te moeten kijken. Mensen die heel hun leven al wachten op liefde, bestaansrecht en erkenning van hun waardigheid, kwaliteiten, …

Al jaren tracht ik mensen te motiveren om een verschil te maken. Om de mensheid te bevrijden van het materialistisch bestaan, dat ons enkel maar verdoofd en afleid van de essentie. “Gevoelens” dat is  waar het leven echt om gaat, eenheid, hulp, respect voor elkaar. Wat ik vooral terugkrijg zijn dingen die mij niet verder helpen. Applaus en ‘vind ik leuks’ gaan de wereld niet veranderen, dit gaat deze mensen niet redden.

Wees dankbaar voor je bestaan….voor al die uren, jaren dat je in leven bent…maak er iets van en voorkom verspilling van je tijd aan zinloze zaken. Zet je naam op de lijst van onsterfelijkheid, niet voor jezelf maar voor de mensheid….doe iets….zit niet, wacht niet, zeg niet ik heb het te druk en ik heb geen tijd. Want wat is er belangrijker dan deze mensen waarvoor elke minuut als lood weegt te helpen? Je blijft lopen alsof er in je hoofd een hamstertje in een rat loopt en dat dat je leven is. Tijdverspilling en jezelf zo belangrijk vinden….wel wat met die mensen die dagelijks geen keuze hebben? Die honger hebben, pijn hebben, die de meest basale dingen die jij niet eens nog naar waarde schat niet meer kunnen? Is jouw bestaan meer waard dan het bestaan van de menswaardigheid opzich?

Voor mensen die notie hebben van hooggevoeligheid is het leven zoveel zwaarder. Niet omdat zij ziek zijn, maar omdat zij diegenen zijn die het leven zien zoals het echt is. Die alles beleven vanuit hun hart en lichaam en vanuit een spirituele dimensie….ze voelen, zien, horen, ruiken, proeven dingen waar anderen hun bewustzijn niet eens een idee van heeft. Gooit iemand een papier op straat is het alsof men een handgranaat gegooid heeft. Geeft iemand je kritiek is het alsof je vanbinnen in twee splijt. Je weerstand is compleet weg door een te harde behandeling, een lichaam overmeestert en geruïneerd door stress.

En nog ziet niemand de ernst….toch heeft iedereen het te druk. Waar zitten de helden van deze tijd? Waar zitten de vechters voor liefde en de doorzetters? Waar zitten degene waarvoor opgeven niet bestaat? Waar zitten zij die een mens in pijn niet vergeten tot ze een oplossing hebben? Waar zitten zij die hun bestaan eer willen aan doen? Waar zitten zij die iets voor de mensheid willen doen dat vereeuwigt zal worden en dat niemand ooit nog zal vergeten? Waar zitten de mensen die nog liever sterven dan zichzelf als moderne slaaf te laten maken? Waar zitten zij die zolang ze nog gezond zijn en kunnen opstaan voor rechtvaardigheid niets voor laten gaan op rechtvaardigheid. Het leven is groter dan jouw hamsterratje…

Liefde is een werkwoord…..en elke minuut die jij aan iets besteedt, is een minuut dat je kan vereeuwigen door hem te vullen met menslievendheid en daadkracht. Hou je angst en onzekerheid onder controle…niemand garandeert je morgen….vecht voor liefde en leef. Er is meer dan je eigen achtertuin. Zorg dat nu je toch moet sterven, er iets op je zerk kan staan dat de moeite waard is. 

Je dierbaren etaleren

Bewust van Spirituele schade:

Een foto van je kinderen delen

Ik vraag me al jaren af waarom iemand het nodig vindt badpakfoto's
..zwemkledij of badfotos van je kinderen op fb te delen. Ik hield mijn mening voor mezelf omdat zoiets vaak eindigt in zinloze en bodemloze discussies. Mensen begrijpen niet dat je iemands eer ernstig kan schaden. ...zonder dat de bedoeling was. Nu ik dit lees wil ik toch even iets kwijt.

Wie heeft er zaken met je kinderen hun privé? Wat leer je hen over zelfrespect en over integriteit terwijl jij openbaar intieme foto's deelt. Is het als ouder niet onze taak kinderen bewust te maken van hoe je lichaam.heilige grond is...die geeerd en gerespecteerd moet worden. Geliefd en beschermt?

Heb jij het je kinderen gevraagd voor je ze intiem op fb zette? Of beslis jij in hun plaats waar hun grenzen liggen? Je hoort beter nog hen gewoon te beschermen en hun lichaam met rust te laten. Op eender welke manier. De ziel wordt beschadigd ver boven jouw bewustzijn. Hun eerbaarheid wordt geschonden en je neemt ongewild hum beslissingsrecht af
en hun basisrespect over zichzelf af door hun lichaam te etaleren. Hun beleving van intimiteit wordt beschadigd.

Leer kinderen dat hun lichaam kostbaar is, meer kostbaar dan goudstaven of diamanten, of wat dan ook van materie. Leer hen hoe hun lichaam heilige grond is....waar niemand zomaar mag toetreden. Besef wanneer je hun grenzen overschrijdt zonder dat je dit wil of zonder dat je je er bewust van bent. Je diamanten stop je in een kluis en je kinderen ga je in een etalage zetten? in hun onderbroek of zwemkledij? Als jij hen niet serieus neemt, wie zal het dan wel doen? Jij bent hun beschermer en bewaker. neem deze taak ernstig en wees bewust. 

De energetische ketting-reactie

Vaak komt de vraag…Waarom is er oorlog? Waartoe zijn mensen allemaal in staat? Wat drijft hen tot deze waanzin? Als er een God zou zijn, zou er geen oorlog meer zijn. We geven nog liever de verantwoordelijkheid aan de schepper van alles dan zelf verantwoordelijkheid te nemen. Alles begint bij 2 zaken die me de laatste jaren erg opvallen.

De laatste jaren zijn er twee zaken die mij ongelofelijk choqueren en onophoudelijk blijven bestaan. 1 is het gruwelijke nieuws…dat we zelfs niet meer aankunnen. Na elk nieuwsbericht zouden we een weekje moeten gaan bezinnen, maar enkele seconden verder staat al het volgende traumatiserende gegeven. We ervaren heel even medeleven, slikken soms even de emoties weg en lezen onverstoord verder.   Of als het voor tv is, eten we intussen nog iets of drinken we van onze koffie. Ik mis hierin het inleven, alsof je daar bent op die plek van het onheil. Alsof je zelf slachtoffer bent….daarom ook duurt het zo lang voor je begrepen hebt welke emotionele bom er net in je binnenste is geplaatst. En wat de scherven in je onderbewuste met je doen? Ook dit bericht zal weer even wakker maken en na enkel minuten zal je terug inslapen….alsof het nooit gebeurd is. Waar moeten wereldverbeteraars hun energie vandaan blijven halen? Ben je wel dankbaar genoeg voor het wakker worden? Ga je er iets mee doen? Of verspil je mijn energie?

Een tweede feit dat mijn aandacht trekt is de drang van de mens om anderen te demoniseren. Dan denk ik….waw…zoveel heilige mensen. Als je zelf niet perfect bent, dan hou je toch beter je mond? Ik geef mijn mening en wereldbeeld ook weer. Maar ik veroordeel niemands persoon. Ik spreek mensen aan op hun onbewust gedrag en ik ben gelijkwaardig met de lezers waarnaar ik mij richt. Maar even terug terzake….waarom doen we dat? Waarom hebben we het nodig iemand aan de schandpaal te nagelen? Hebben we zoveel woede in ons? Zoveel pijn? Denken we dat deze pijn onze daden zal rechtvaardigen? Wie van ons is perfect en foutloos genoeg om iemand anders persoon te gaan aanvallen en beledigen? Ook wanneer twee mensen uit elkaar gaan krijg je vaak dit fenomeen. Eerst moet iemand een duivel of een  monster zijn voor we de relatie stopzetten. Alsof we dit beeld nodig hebben voor we eruit kunnen stappen. Wat is er gebeurt met “in liefde loslaten”? Het kan soms heel veel liefde bevatten om elkaar te laten gaan en zo gelukkiger te worden dan in de relatie. Waarom hebben we toch steeds die drang om elkaar te bekladden en slecht te maken?

Deze twee feiten samengevoegd geeft aan dat we 1 in slaap zijn/verdoofd door de mate van onmenselijkheid die op ons af wordt gevoerd. En dat we iemand willen doen boeten of de verantwoordelijkheid willen geven voor al wat slecht loopt. Maar waarom is het zo moeilijk om in de spiegel te kijken? Zie je het verband dan niet? Iedereen juicht bij het liedje the circle of life..van Elton John. Maar staat niemand er dan bij stil of wat ….??? Als jij een ander veroordeelt ben jij jouw oorlog aan het vechten. Als jij het huis buiten gaat in ruzie of je begint je geliefden vanzelfsprekend te nemen en beseft niet meer dat ze elke dag van je verscheurd kunnen worden….dan ben jij zelf in oorlog mijn beste. Wat oordeel je dan over anderen die mensen vermoorden terwijl jezelf je eigen gevoelens aborteert? Wat als je in je eigen gezin zou beginnen met vredevol en liefdevol te leven?  Je zou hen beschermen tegen een oorlog, of dat nu innerlijk of uiterlijk is. Zolang we niet beseffen dat wat één persoon doet, een kettingreactie veroorzaakt in de gehele samenleving zal oorlog moeten blijven bestaan om ons bewust te maken. En hoe langer wij anderen met de vinger wijzen behalve onszelf, zal het bewustzijn steeds geblokkeerd worden. En zal er dus meer oorlog moeten komen en zullen er meer en meer gruwelijkere zaken moeten gebeuren die ons trachten wakker te schudden. Elke seconde dat jij niet het meest zachte stuk in jezelf uit, draag jij bij aan de volgende oorlog en de volgende gruwelfeiten. Telkens jij je stem verheft, roddelt, slaat of wat dan ook investeer jij jouw stuk negatieve energie aan het universum en samen vormen al die “uitschuivers” de te leren les in vorm van geweld en oorlog. Alsof die oorlogen uitschreeuwen “hou van elkaar”, “omarm elkaar”, “wees zacht voor elkaar”. Maar onze reactie is vooral een potje frustraties afreageren, waardoor we niets leren en de aaneenreiging van feiten opnieuw een nieuwe les moet gaan etaleren.

   

Nooit iets tussen jou en mij

Er werd mij vroeger altijd gezegd "wacht maar tot je kinderen hebt, dan zal je het wel anders bekijken". Alsof ik dan ging begrijpen waarom iemand een kind kan schaden. En inderdaad nu ik een dochter heb mogen ontvangen bekijk ik het anders. Ik had ze gisteren nog in mijn armen, compleet in rust, haar vredige snoetje op mijn arm. Vol vertrouwen in haar pure fragiliteit. Hoe kwetsbaar en klein ze ook is, ze gaat in complete overgave. Wat een ontroerend moment, tranen liepen over mijn wangen dat ik deze schoonheid mocht ervaren. Een moment zonder drempels tussen. Gewoon twee harten samen als 1 hart. 

Ik leerde inderdaad twee zaken van een dochter te hebben. 1. Hoe is het mogelijk dat je iets tussen jou en je kind laat komen? Hoe is het mogelijk dat je dit pure, zuivere gevoel, dit mooie onvervalste vertrouwen van je kind dat het leven letterlijk in je handen legt, beschaamt tot breekt? Ik ben sinds haar komst nooit zo gedreven geweest om de beste versie van mijzelf te zijn. Ik wil uit elke dag de beste Ken halen die ik kan zijn...de beste man, de beste papa. Maar 1 ding is zeker, ik laat nooit iets tussen mij en haar komen. Dit geschenk krijg je van niemand in je leven, zo een overgave, zo'n blind vertrouwen. Terwijl je van anderen toch op de één of andere manier steeds de rekening krijgt van wat hen is overkomen.  Je bots altijd wel op iets. En dit Goddelijke geschenk, dit mooie pure kind smijt meteen alle liefde in de schaal. Er is niets zo mooi als dat. Een voorbeeld voor ons allen. Om terug die onvervalste versie van onszelf te worden. Je beschadigd de liefde zelf, je doet jezelf onrecht aan door je minder te gunnen dan de complete ongedwongen en gedeblokkeerde stroom van liefde. 

Ik leerde ook dat iemand die een kind schade aandoet, in de eerste plaats zichzelf schaadt. Ik leerde dat oordelen over dadermomenten of gehele daderprofielen in mensen te ver van de essentie is. De dader is in eerste instantie dader ten opzichte van zichzelf. Je doet jezelf onrecht aan als je ook maar iets van deze pure liefde die een kind je schenkt beschaamt. Als je deze ook maar even niet beantwoord, ben je jezelf minder aan het geven dan het beste dat zich aandient. We klagen dan over allerlei zaken die misgaan in ons leven. Maar hoe kan er iets goed lopen als we de geschenken in ons leven niet naar waarde schatten en niet beantwoorden met dezelfde schoonheid dan dat ze gekomen zijn. We moeten dus niet boos op daders worden maar er medeleven mee krijgen. Zij zijn slachtoffers van zichzelf, ze hebben niet eens iemand van buitenaf meer nodig om zichzelf te schaden en al het moois dat in hun leven komt. Ook oordelen en geweldadige uitspraken is onrecht naar jezelf toe....Als een babytje in volle fragiliteit tegelijkertijd zo geheel ongeremd open kan zijn, waarom zouden wij het dan niet kunnen. Stop met je dagen en uren te verspillen in dat koude, zware harnas. Leef de dagen dat je opnieuw wakker mag worden alsof het je laatste zijn. Leef met heel je hart open zoals de babytjes het ons leren. 

Dat lieve kleine fragiele hoofdje vol vertrouwen op mijn bovenarm, met af en toe kleine piepgeluidjes. Dat vergeet ik nooit meer. En het vertrouwen dat ik op dat moment van haar kreeg, dat zal ik dag na dag terug verdienen, zodat ik dit onbetaalbare geschenk waardig kan zijn. 

Yasmientje ik heb jouw mooie geschenk gezien en gevoeld. En ik zal nooit stoppen met het verdienen van dit moment dat jij me in vol vertrouwen gaf. <3 vol met liefde en bewondering voor jou streef ik er naar deze onvervalste liefde in haar mooiste pure vorm terug te schenken. Na je eerste adem in mijn gezicht was dit het mooiste geschenk dat ik ooit gekregen heb. Dankjewel lieve schat. 

Over trollen, duivels en boze tovenaars

Bijna was mijn hele leven afgenomen door de helse jaren die ik beleefde als kind. Bijna had de pijn en stress die mijn kinderlichaam heeft moeten doorstaan heel mijn leven verziekt en opgeslorpt. Als je dagdagelijks kritiek met de boterham wordt gevoed, wanneer je gedrild wordt als een soldaat, als er niets liefdevol tegen je gezegd wordt en nooit eens zacht met je wordt omgegaan....dan kan ik je vertellen dat het mijn gevoelige kinderhart in duizend stukken brak.

Als je van kleinsaf contact probeert te maken met je mama en papa. Een verbinding probeert te leggen, een brug.  En het enige dat je voelt is dat de overkant helemaal geen brug lijkt te willen, niets met je te maken wil hebben. Je aankijkt alsof je een besmettelijke ziekte bent die ze moeten uitroeien.  Of je wel welkom bent maar enkel en alleen om je te gebruiken als object om hun eindeloze frustraties op af te reageren, dan wordt je sprookjeswereld al heel vroeg een horrorfilm. En ik kan je vertellen dat als je daar vanaf je eerste levensjaren in terecht komt dat je dan niets van heel die film kan plaatsen. iedere minuut overspoelt je, als duizenden reuze tsunami's achter elkaar. je kan niet meer ademen, het enige dat je jaar na jaar en dag na dag voelt is een diepe vernietigende pijn, afwijzing, vernedering, gekleineerd worden,...en af en toe schrik je wakker en moet je naar school en later naar je werk alsof er niets gebeurt is....het leven gaat door niet waar. terwijl er diep in mijn al die jaren een kind onophoudelijk krijste "AAAAAAAH WAAAAAAAAAH  WAAAAAAAAAAAAH" zo ging het maar door en door en door....een onmenselijk geluid dat iedere cel van mijn lichaam beroerde....maar ik had nooit de tijd om er bij stil te staan, want er kwam al weer een tsunami aan waar ik me tevergeefs tegen moest trachten te wapenen,

Ik kon maar 1 ding denken, "ik moet hier weg". Ik kon zo mijn school niet afmaken. Ik werd er veroordeeld op mijn ongeconcentreerd zijn, zonder dat iemand in mijn rugzak keek, sterker nog, men deed alsof ik niets met me meedroeg. Je weg vinden op de arbeidsmarkt is ook al niet zo evident. Met een allergie aan macht kon ik geen hierarchie meer aan. Mijn lichaam blokkeerde en mijn respect voor "oversten" daalde met de dag, tot ik mezelf opsloot in een bunker en er slechts een leeg individu noodgedwongen verder werkte. Al die pijn dreef me na jaren lang zwerven van plek naar plek tot mijn bestemming .....anderen helpen te voorkomen om ook maar een klein deel te voelen van wat ik dagelijks voelde. Om anderen hun rugzak te zien waar iedereen voorbij keek, tot ze zelf ook beginnen denken dat de rugzak niet echt is. Maar lieve mensen hij is WEL echt.
Ik moest vechten voor een plek om de opleiding te beginnen, want ik had de vooropleiding niet. Kan je het geloven? Ik vecht om mij recht te houden vanaf ik rondkroop en zij maken een probleem over een stom overgewaardeerd stuk papier. Getekend door mensen die denken dat ze mogen beslissen over iemands toekomst omdat ze ook zo'n papier hebben. Ik moest mezelf vernederen om binnen te mogen, bedelen om te mogen zijn wie ik diep in mij altijd met me meedroeg maar die nooit gezien werd. Omdat er alleen plaats was voor kritiek. En weet je wat....ik was er nog dankbaar voor ook. Dankbaar dat ik eindelijk een kans kreeg in mijn leven. Terwijl ik voor die kans eerst over mijn buik door het slijk moest rollen omdat iemand dacht, het recht te hebben in mijn plaats te bepalen wat ik in mijn toekomst kon doen en niet kon doen.

Jaren werd ik opgegeten door een ontroostbare pijn in mij. Mijn hele lichaam huilde voor liefde, steun, begrip. Mijn hele zijn krijste "zie mij, ik besta echt". Ik voel tot op heden niets meer naar de vrouw die de rol in mijn leven kreeg als moeder. Maar nooit heeft beseft wat het betekent om deze rol te mogen vervullen in iemands leven. Later besefte ik pas dat ze niet kon. Het leek zo hard op niet willen, het leek zo hard op wegduwen en verraden worden. Maar nu besef ik dat ze zichzelf wegduwde. Zij duwde voor zichzelf de kans weg om mijn liefde te ervaren. Een liefde die puur en oprecht is omdat ze nooit verbonden is geweest. Tot op de dag van vandaag voelt het leeg om bij mijn moeder te zijn. Alleen heb ik nu met haar te doen. Ik vind het erg voor haar hoe ze zichzelf zo tekort heeft gedaan door zich zo laag in te schatten dat ze haar leven op die manier heeft geleefd....op een plek waarin ze zichzelf continu vernederde. En dat niet met een huilend maar een uitgestreken gezicht, alsof ze iets doet dat de normaalste zaak van de wereld is. Als een prostitué die het zo gewend is om zichzelf als een object te behandelen dat ze het doet alsof ze haar tanden poetst. Daar zat de liefde voor mijn moeder onder verstopt. Daar voel ik terug iets bij haar. Een diepe onmacht van een kind dat lijdzaam toeziet hoe de enige persoon in zijn leven zichzelf dagelijks vernederd en laat vernederen alsof ze niets waard is. Een pijn die nergens mee te vergelijken is. Als die persoon waar jij afhankelijk van bent zichzelf zo behandelt dan ben je werkelijk verloren. En dan kan je maar 1 ding doen.....wachten in de foltering van al die gruwelijke beelden en geluiden tot je groot genoeg bent om de verantwoordelijkheid te dragen over jezelf. En deze nooit of nooit nog los te laten.

Door mijn ervaring leerde ik dat trollen, boze heksen en tovenaars niet bestaan. Er bestaan enkel mensen met onmacht en pijn. Die niet kunnen zijn wat jij zo hard van ze nodig hebt. En dan hebben zij acceptatie nodig. Hoe hard dat ook is.... want je dient je eigen noden en behoeften opzij te zetten. Maar weet je....je krijgt er je leven voor terug. De onmacht van mijn ouders nam meer dan mijn jeugd af....ze nam ook een stuk van mijn volwassen leven af....omdat ik ze al die tijd niet aankon. Ik kon het niet aan om het allemaal alleen te moeten doen. Vandaag zie ik nog altijd op het emotieloze gezicht van mijn moeder, die nog steeds overtuigd lijkt van dat er niets ergs gebeurd is in mijn jeugd. En dat wat zij deed met zichzelf ok was. Ik probeer contact te onderhouden, al moet dat met een afstand om mezelf en mijn dochter te beschermen voor haar kilte en onachtzaamheid. Maar al is het alleen al om me op de wereld te zetten, ik ben haar dankbaar. Dankbaar dat ik leef en dat ik van deze onmenselijke pijnen mijn talent heb kunnen maken. Dankbaar dat al die tijd dat ik rekende op mijn ouders mijn rug keerde naar God, de enige bron die er altijd is met 100% pure liefde. Dankzij God kan ik accepteren dat mijn ouders niet konden doen wat hun rol van hen vroeg. Want ook al kunnen zij het niet....ik krijg alles wat ik ooit gemist heb terug van God....En ik dank iedereen die een rol speelde in mijn bekering zodat ik God kon erkennen.

In plaats van een groot blad te nemen en daar op te schrijven welke mensen mij onrecht aandeden, heb ik nu een groot blad voor mij liggen waar ik op schrijf wat ik kan verbeteren aan mijzelf. Ongeacht hoeveel ik ook heb geleden en ongeacht wat mij nu de dag nog overkomt. Onvoorwaardelijke liefde....wat is er een mooier doel.

Geloof in de zachtste versie van jezelf, want als je die wegduwt, dan duw je het leven zelf weg en wordt je een robot. Die even rondloopt op de aarde en dan terug opgaat in de aarde. Zonder ooit betekenis te hebben gehad. Zorg dat je geboorte iets vertegenwoordigt. Zorgt dat jouw tijd hier op aarde een tijd is waarin je jezelf trots hebt gemaakt en of je partner en kinderen. Een tijd waarin je liefde hebt beleeft in al haar facetten. Een tijd waarin zachtheid en vredelievendheid centraal stond.

Love will find a way!

Brieven aan de kleine prinses...16 mei 2015

Lieve schat wat bewonder ik jou. hoe je praat met ons vanuit de buik op jouw manier. De ene keer zo vredig en rustig, de andere keer vol liefde en kracht. Ik zie jou graag lieve schat. Je doet mijn hart ademen en mijn ziel leven. Ik huil soms wanneer ik je voel...van geluk en ontroering. Van hoe onwerkelijk mooi jij bent. Je bewegen, je slapen, de eerste glimpen van jou...alles aan jou is zo vol betekenis. Hoewel ik jou nooit kan geven wat jij verdient...is er niets dat ik liever wil dan jouw hartje gelukkig houden en maken, je hoofdje bewust, zodat je altijd ten volle kan beleven hoe graag ik jou zie en hoe bijzonder jij bent. Bedankt lieve schat dat jij bij ons komt wonen en ons leven nog mooier wil maken. Vereerd door je bezoekje wacht ik rustig af...en geniet ik alvast ten volle van het uitkijken naar jou eerste contact met de wereld. Een wereld die groot is en een beetje eng. Maar ook heel mooi en leerrijk. Een wereld waarin we elkaars gids zijn. Jij in de spirituele wereld...ik in de mensenwereld. Jouw mama is een heel bijzondere vrouw...zo lief en zacht. We gaan lief voor haar zijn en ook voor elkaar. Zodat we het contact met de gevoelswereld nooit verliezen. Een wereld die altijd onze thuis blijft...wat er ook gebeurt. Ik hou van jou kleine lieve schat. Ik ga echt mijn best doen voor jou om de papa te zijn die je verdient. Bedankt dat je bij ons wil zijn....xjes van je papa.

...U...

Wanneer dagen vestrijken die eenzaam en koud lijken word ik bang. Bang van de vragen waarom hoevaak hoelang. Wanneer mensen me voorbij lopen, wanneer ze hun frustraties uiten voel ik pijn. Pijn die ik probeer te verdragen, ok het leven is geen sprookje, maar ik was nog zo klein en het was zo zwaar, zovele uren, zovele dagen, zo lang. Wanneer iets zonnig voelt geniet ik met volle teugen, bang dat men het terug van me afnam. Het besef van de harde waarheid en de leugen...die niet stopte en steeds terugkwam.  Toen werd ik mij bewust van uw bestaan en daarmee ook met dat van mij. Hoe u met me meeliep...onzichtbaar maar steeds trouw aan mij zij. Ik leerde u kennen, de inhoud achter uw naam. Het besef dat u nooit kan falen of weg zal gaan. U weerhield mij niet van pijn en liet hen gewoon begaan. Daardoor besef ik nu de rede van mijn bestaan. U liet me vallen en in plaats van mij op te vangen gaf u me telkens twee keer zoveel liefde. U liet ze mij verwaarlozen, maar u ontfermde zich over mij. Al ben je onzichtbaar...niets of niemand is meer dichtbij. Ik lijk verwaarloosd maar door u ben ik spiritueel verwend. Zo verdwaald en opzoek naar liefde, terwijl ik u altijd heb gekend. Bedankt mijn Heer, bedankt dat u er steeds voor mij bent.

Brieven aan ons wondertje 1 mei 2015

Lieve dochter, zelfs dat klinkt afstandelijk wanneer ik je hartje hoor kloppen en plots een handje zie verschijnen op de echografie. Een handje dat het leven wil grijpen, een handje dat mijn hand voor altijd van betekenis zal veranderen. Een piepklein handje dat de macht heeft mij te doen daveren en trillen. Lieve schat hoe kan ik ooit voor jou zijn wat je verdient, terwijl je mij nu al van uit mama’s coconnetje overdondert. Wat ben je prachtig, woorden schieten te kort, ik sta steeds weer bij de Gynecologe met verstomming geslagen… Altijd heb ik op alles een antwoord maar voor jou heb ik geen antwoord…ik kan niet meer in woorden denken. Ik kan alleen nog voelen…jaren zoek ik naar de weg om terug in mijn mooiste en puurste liefde terecht te komen. Jaren zoek ik een manier om de beste versie van mezelf te zijn. Ik wist niet eens wat dat was… dat kleine handje, je oogjes, je oortjes, die kleine haartjes, dat lieve neusje van jou…alles aan jou herinnert mij aan de ware schoonheid van het leven. Hoe kan dat toch…hoe kan je toch zo mooi zijn. Bedankt voor wie je bent en voor je bestaan. Bedankt voor alle onbetaalbare cadeau’s die je schenkt lieve schat. Bedankt voor het cadeau dat jezelf bent.

Consum-'eren'

Vandaag kwam ik tot de vaststelling dat ik me vaak geconsumeerd voel, een gevoel dat heel veel mensen zullen herkennen, want we consumeren elkaar voortdurend en dat moet stoppen! Ik vraag jullie om mij te zien als een krat met flessen melk. De melk is mijn liefde, mijn energie, mijn tijd. Jullie vinden mij in de winkel en nergens staat er dat je verplicht bent de melk mee te nemen naar huis. Wanneer jullie dat wel doen, wil ik dat jullie rekening houden met het feit dat deze melk kostbaar is. En dat elke slok die je neemt van onbetaalbare waarde is. Word je blij van de smaak van melk, doet het iets apart met je en beleef je iedere slok bewust dan vind ik het een eer door jou gedronken te worden, want jij weet me de betekenis te geven die ik verdien. Maar ga je me meenemen uit gewoonte, me leegdrinken, platdrukken, weggooien en vervangen zonder te beseffen of je melk wel echt lekker vindt, blijf dan van mij af! Laat mij dan staan voor hij of zij die echt gelukkig van melk wordt, die intens kan genieten van de smaak, die soms van diep uit het hart echt verlangt naar nog een slok. Want die weet mij naar waarde te schatten. Diegene die ziet dat elke druppel die gedronken wordt, verdient verwelkomt te worden door een welkomstcomité, in zachtheid en in liefde, in rust en in nederigheid. Ik ben dus niet zomaar om te consumeren, het is niet omdat ik in een grote krat wordt verkocht dat je mij mag verspillen. Waardeer mij of laat mij staan voor hij of zij die iedere druppel energie, liefde, melk ten volle naar waarde kan schatten. Waardeer je mij niet en loop door tot je een krat vindt die je wel weet te waarderen. Zodat we allebei onszelf kunnen blijven respecteren.

De diepere dimensie van eenzaamheid

Als jij zegt eenzaam, wat bedoel je dan precies? Ik ben bij het denken aan het woord zelfs bang om opnieuw een stroomstoot te krijgen...me opnieuw alleen te voelen als we beginnen praten over het zelfde onderwerp, dat ik weer moet ervaren hoe anders ik ben. Hoe alleen ik sta in wat ik voel?
Eenzaam is voor mij een verscheurende kilte over je gehele ruggengraat, een kilte die vriezende pijnlijke koude die heel je lichaam doorkruist...en doorjaagt tot je bevroren van de koude achterblijft....zelfs je adem dreigt te bevriezen nog voor je hem hebt uitgeblazen. Je gehele innerlijke onderkoeld.
Eenzaam is alleen staan in een leegte, verlaten zijn als een versleten vod maar eerst uitgewrongen is. Die af en toe betekenis krijgt door de vuiligheid die ze over zich heen krijgt, functioneel geconsumeerd, vernederd en gekleineerd. Of gewoon een rug gezien die zich op een onbereikbare afstand zette en nooit nog omkeek, alsof je niet bestaat.
Eenzaamheid is ook alleen staan in een leven vol met mensen. Want al wat je ziet is verschillen. En zie je eens een gelijkenis dan is dat van korte duur, tot je die muur tegenkomt. Je zoekt angstvallig een deur "asjeblief, laat hier een deur zijn, laat me verder gaan, asjeblief, het voelt zo goed....kon ik de tijd maar een paar woorden terugdraaien, voor de pijn me terug besloop. Alsof je groen bent ofzo...en er totaal onbegrijpelijk uitziet. En weet je wat het erger maakt? Wanneer je er vanbuiten wel uitziet zoals anderen, want dan krijg je steeds die hoop en die vriendelijke gezichten die veranderen in vraagtekens en valkuilen die je terugbrengen naar start...het eeuwige spel.
Eenzaam is voor mij wanneer ze je zelfs de eenzaamheid niet gunnen? Als ze dat nog lijken te zien als luxe en je ruimte binnentreden alsof ze van hen is. Hoe eenzaam is het als ze als wilde verhongerde beesten alles van je afnemen, je veroordelen voor elke stap je zet, voor alles wat je vast neemt en alles wat je doet. Eenzaamheid is voor mij bij elke ontmoeting ervaren dat ze je niet begrijpen, ze doen alsof ze luisteren terwijl jij je vanbinnen onbegrepen voelt. Je ziet hun ogen en hun glimlach maar je voelt vanbinnen een flatline...een pijnlijke kloof. En je weet wanneer ik nu doorga gaat een volgende ontmoeting nooit meer hetzelfde zijn.

Eenzaamheid is wanneer je in een zwart gat naar beneden lijkt te vallen, af en toe de kant eens raakt, of heel even blijft liggen en nog voor je het goed en wel beseft terug duizenden meters naar beneden stort. Eenzaamheid is alsof je in een onzichtbare fles leeft en je praat maar niemand lijkt je taal te verstaan. Tenzij jij hun taal spreekt....maar wat met jou taal?
Langzaam maar zeker verlies je grip, bang om je nog open te stellen, bang om nog te proberen....want eenzaamheid wordt gewenning maar de pijn die daar me gepaard gaat is innerlijk een levenslange foltering. Elke ontmoeting kan een zweepslag zijn die je terugflitst naar dat zwarte gat waar je een balletje bent in een flipperkast. Maar dan 1 dat geen punten scoort.

Eenzaamheid is ook een enorm gewicht, alsof de lucht rondom je plots veranderd in één gigantische betonnen blok. En de zon op 100 graden brand vlak boven je hoofd. je krijgt geen lucht...je stikt en elke ochtend besef je..."zucht" "weer van het begin af, red ik ook deze dag?" Eenzaamheid is wanneer je niemand kan vertellen over dat gewicht op je schouders en je moet doen alsof dat alles goed met je gaat. Eenzaamheid is wanneer al je organen van elkaar los lijken staan, je wordt leeg vanbinnen en verdoofd je gevoel omdat de pijn zo ondraaglijk is. je kan niet meer helder denken, je weet niets nog zeker, je loopt heen en weer, neemt iets op legt het weer neer....je tracht te watertrappelen tot je wegzinkt naar de bodem waar je hoopt rust te vinden. Als daar de vissen niet aan je komen knabbelen of iemand je komt opduiken. Eenzaamheid is ....wanneer de enige plek die je verleidelijk en rustig lijkt, de nooduitgang, er gewoon niet meer zijn. Eindelijk terug een eenheid met de natuur...wat zo onmogelijk leek in de materiele consumptiemaatschappij waar iedereen het te druk heeft om echt naar je te kijken en echt naar je te luisteren, er echt voor je te zijn.

Eenzaamheid zit in van die kleine dingen die zo ver af lijken te staan, je lichaam wordt langzaam levensloos. Ze zeggen dan je moet van jezelf leren houden....dan denk ik..."WAT!? Moet ik ook dat alleen doen? Waar is die nood uitgang. Hoe eenzaam zou het zijn als dat de waarheid was? Ik heb altijd van mezelf gehouden, maar weet je wat het probleem was? Ik was de enige... Zonder verwijt naar al die mensen die dit lief voor me ontkenden, ze hadden stuk voor stuk hele mooie woorden maar oh zo weinig tijd. Eenzaam dus....want alles is belangrijker dan mij. Oh juist, nee ik zie het te zwart...maar wat was mijn plaats ook al weer op je prioriteitenlijst?

Ach...eenzaamheid...wie zal het ooit echt snappen, wie zal er ooit echt zijn voor een ander, wie ziet de waarde van de ziel en blijft de gelofte trouw. Wie trekt zijn/haar schouder niet weg omdat ze weten dat elke val fataal kan zijn. Wie heeft er nog de "tijd" voor echte diepe eenzaamheid.

Angst kent vele dimensies

Hoeveel woorden we duizenden malen gebruiken, zonder te tonen waar het in werkelijkheid over gaat. Ik zeg ik was bang, maar ik vertel niet hoe mijn lichaam bleek uitsloeg, hoe mijn keel zich dichtneep, hoe de zuurstof langzaam maar zeker uit mijn hersenen liep. Ik vertel hoe mijn lichaam huiverde, maar ik vertel niet dat het gaat om elke vezel van mijn lichaam. Ik vertel niet dat alles wat er leeft in mij verstijft en elke cel in mijn lichaam gilt en krijst als een baby die mishandelt wordt. Ik vertel hoe bang ik was, maar ik vertel niet hoe donker het dan wordt om mij heen, dat ik me er in voel verdrinken heel klein en zo alleen.

Zovele gedaantes kunnen om de angst heen. Alsof angst een kast vol kostuums heeft en zovele manieren om zich te laten zien. Soms heel subtiel op de achtergrond, soms heersend, dominerend, tiranniek en alles verslindend. Soms alsof het alles rondom je kapot slaat, alsof er stenen door de ramen vliegen en je huis davert, de cement uit de muren naar beneden dwarrelt. Alsof er vliegtuigen vlak boven je hoofd vliegen en overal bommen neer laten vallen...overal explosies, je ziet mensen en kinderen heen en weervliegen in stukken uit elkaar, je ziet het bloed heen en weer spatten, je trilt van angst, bevend in een hoekje, je krijst inwendig maar vanbuiten hou je je stil. Je lichaam dreigt het te begeven, door die chaos van gevoelens te beleven.

Hoeveel woorden we duizenden malen gebruiken zonder te vertellen waar het echt over gaat. Bang om uitgelachen te worden, bang dat iemand zal zeggen dat dit toch niet echt is en dat je te veel films ziet. Terwijl jij innerlijk wel degelijk dit reel hebt ondergaan, en weet je wat nog erger is dan dit alles dagelijks mee te maken? Dit alles ALLEEN moeten doen.

Hoe is het voor iemand...wanneer je zegt ik ben zo bang en ze antwoorden je ach het gaat wel beter worden, het gaat voorbij, volhouden, sterk zijn. Terwijl jij zocht naar veiligheid bij de ander...terwijl je zachtjes aftastte of die wel echt zal luisteren en veilig genoeg is om je hele verhaal, de volle 100% met te delen. Maar na 5 a 10% word je de mond al gesnoerd, als je daar al zo'n reactie op krijgt. Heeft het dan wel zin om te beginnen vertellen hoe ik me voel als een kind dat levend wordt gekookt, dat aan kettingen wordt opgehangen en gemarteld en vernederd? Ook al is het niet dat wat feitelijk gebeurde....alleen al dit gevoel krijgen zegt iets over de impact van het gebeuren. Maar aan wie kunnen we dit kwijt? Wie laat ons vertellen, wie wil er steeds meer weten, wie zal ons onderweg doorheen het zwarte eindeloze gat niet achterlaten, of vergeten.

Heeft het zin om te vertellen hoe het voelt hoe elk bot in mijn lichaam werd gebroken, hoe mijn ogen werden doorprikt met priemen en geweld. Hoe je levend wordt begraven, wordt verdronken en gekraakt? Wat zal het vandaag weer worden als reactie? Krijg ik de rationele minimaliserende preek of word mijn kwetsbaarheid die ik toon ongevraagd verward met zwakte en denkt men dat dit een vrijgeleide is om me te beginnen pamperen om zichzelf betekenis te geven? Denk je echt dat ik je ongevraagd advies nodig heb wanneer ik mijn kwetsbaarheid laat zien? Ik ben nergens in mijn hele lichaam sterker dan daar waar ik het meest gekwetst ben...blijf uit die zuivere plek uit met je alterego's, toon me je ziel en verbind. Of ga je eigen weg en laat mij...rustig genieten van alle emoties die mij verdoofden en nu terug trachten te reanimeren.

Hunkering

Terwijl ik alle teleurstelling hoor over mensen onder elkaar, terwijl ik de bange oordelen hoor heen en weer. Mis ik die zachte vragen keer op keer. Ik vraag me af....waarom we allemaal het zelfde willen en weinigen van ons een voorbeeld zijn. Ik vraag me af....waarom die stille hunkering naar zachtheid wordt geuit in zo'n harde onverstaanbare taal, als iedereen zich groot maakt, wie is er dan nog veilig zo klein? We hunkeren allen naar die zachte lieve mama, met haar Engelenstem. Die beseft dat ze nooit kan zijn wat een zoon of dochter verdient, maar het alleen al een zegening vindt te blijven proberen en dit als een Nobele Eer bemint. We hunkeren allen naar die papa die ons een Liefde kan laten voelen zacht en belangeloos. Geen harde hand maar iemand die er staat, daadkrachtig en tegelijk broos.
Die diepe kolkende hunkering, zo intens en vastberaden om bij je te blijven om je te herinneren aan wat je Ziel verdient. Niets, nee niets zo mooi als een mama en een papa die ze tonen en ze horen, de hunkering van hun Kind.

In het midden van de nacht

Ik besloot deze week om meer te schrijven dan af en toe een gedicht. Me niet te beperken tot dichten, maar gewoon ook vrij te schrijven zonder rem of structuur. Er gaat zoveel door mij heen op 1 dag, waarom zou ik dat allemaal laten verloren gaan. Ik heb trouwens een hekel aan verspilling. Zo vaak krijg ik ingevingen en impulsen van gevoelens, deze vastleggen is ze eren, ze laten wegvliegen is alsof ik ze vanzelfsprekend neem. Neem nu vannacht...

In het midden van de nacht werd ik wakker, vervuld en ontroerd door hoe graag ik mijn vrouwtje zie. Wat een fijn gevoel ze mij geeft. Zolang in eenzaamheid gekluisterd gezeten, zolang zocht ik licht en kreeg ik duisternis. Zolang bleef de liefde voor mij een verre droom. Ik verloor hoop, ik wist niet of ik zo wel verder wou. wonden die zich telkens heropenen, en niemand die ze opmerkt, stilaan lijk je dood te bloeden en iedereen gelooft je lach. Ze horen niet wat je tussen de zinnen zegt. Ze zien niet wat er achter de coulissen gebeurt.  Ja, ik ken de eenzame kelders van de ziel, de koude woelige stormen, alsof er oneindige woeste zeeën zijn in die donkere kelder. Van het ene enge avontuur in het ander, zonder je het eerste begrijpt en kan vatten, begint er al een nieuwe ellendige wending. Tot....Deze vrouw is zo bijzonder...op elk pijnpunt kwam zij met een antwoord. Zonder iets te doen verzachte zij mijn wonden, doorkliefd en ontstoken, een hart eenzaam en zoveel keer gebroken.

Eens je jezelf ziet als gevoelswezen, eens je erkend dat je ooit een afhankelijk en kwetsbaar kind was dat nog niet kon relativeren of nog geen context in rekening kon brengen. Dan besef je pas wie je werkelijk bent. Je beseft hoe je werd miskend in je echtheid en oprechtheid. Je beseft hoeveel kleine en oneindig grote dingen je geschaad hebben. En toch.... toch wist zij in het leven zo te ontwikkelen om volmaakt voor mij te zijn. Volmaakt met imperfecties, volmaakt in de onvolmaaktheid...;ja dat bestaat. Dankzij de moed om mij diepe pijn te ontdekken en te erkennen tot in de diepste cel van mijn lichaam...kan ik ook pas voelen wat heling geeft.

De losbandigheid en onverantwoordelijke gedragingen van volwassenen in mijn omgeving bijvoorbeeld...hoe ze met zichzelf omgingen en hoe ik daar slachtoffer van werd. Hoe ze hun eigen lasten en onverwerkte pijnen afreageerden op mij. De zee in de kelder is dan eindeloos diep....de bodem zo ver af, tot je gaat verlangen naar die bodem, zodat je even kan rusten.

En hoe diep en pijnlijk het ook is....toch...toch is er die ene vrouw die op alles een antwoord heeft, zonder te praten. Die alles wat ik niet kon vatten door de onmenselijke impact op mijn kinderhartje en kinderlijfje doet tot rust komen door hoe ze wandelt, hoe ze beweegt, hoe ze naar mij kijkt...en zo dankbaar ben ik dat ik ondanks alles deze schoonheid nog zo intens kan beleven en toelaten. Zo vervuld kan raken van dankbaarheid door deze vrouw naast mij te mogen hebben. Zij die de losbandigheid van vroeger beantwoord met integriteit en zelfrespect. Zij die de kille moordende klanken van hun stem beantwoord met haar zijdezachte stem. Zij die de bruuske aanrakingen en mishandeling beantwoord met enkel al haar hand in de mijne te plaatsen, een handje dat me doet denken aan wolkjes en de hemel die me influistert "rust maar mijn kind". Zij die de koude militaire mars beantwoord met de meest galante vrouwelijke manier van beweging, alsof ze danst en zweeft door de ruimte.

Zij die denkt dat ze mij tot last is met haar gevoeligheid, terwijl dat nu net alles is waar ik zo compleet  en intens verliefd op ben. Zij die denkt dat ze te geschaad en te angstig is terwijl het lieve kind in mij eindelijk een rede krijgt om te bestaan, en kan doen waar het het best in is, veiligheid bieden. Ontroerd is het kind in mij door haar kwetsbaarheid en haar openheid, de manier waarop zij durft tonen wat er zo diep in haar gebeurt. ja al wat zij als een last ziet, is net dat wat ik zo hard nodig had en dat wat mij dag na dag opfleurt. Zo blij het te kunnen beleven, de betekenis van verwondering zoals alleen een kind dat kent.

Ode aan ons piepklein wonder

Piepklein,  creëert zich een onbeschrijfelijke wonderbaarlijke ontwikkeling, alles perfect op elkaar afgestemd, elke cel in perfecte harmonie. Piepklein adembenemend bij ieder teken van leven, zonder ik je zie. Piepklein toon je mij de grootsheid van het leven door je stille aanwezigheid...je beweegt me, je ontroerd me zoals niemand dat ooit deed, de diepste pijn raak ik zomaar kwijt. Ik word bang omdat het lijkt alsof je nu al alles van mij weet. alles wat ik zuinig en wel verborgen hield, mijn kwetsbare plek die eerder werd geruïneerd. Piepklein ons mooie Godsgeschenk maak je je stilletjes klaar om ons met je schoonheid en volmaaktheid te verassen. Om ons te herinneren aan wat wij ooit waren. Vanuit je coconnetje geef je ons al zoveel dat ik voor altijd zal bewaren. Je raakt me, je ontwapent me, je zit nu al in elke cel van mijn lichaam, je doet me beseffen dat ik nog veel te ontwikkelen heb voor ik jou in je nieuwe thuis mag ontvangen....om jou zoveel mogelijk papa te kunnen geven, zoveel mogelijk van al het beste dat ik te bieden heb...bedankt voor jou en voor de extra reden om naar het diepste en mooiste in mezelf te kunnen verlangen. <3

Het kindje en de kluis

Toen ik klein was had ik het mooiste hart, vol met de puurste liefde, vol met hoop en geloof in de mooiste dingen van het leven. Ik liep over van dankbaarheid, ik kon vrij en intens genieten, ik kon schaterlachen, ongeremd en uitgelaten, zo enthousiast en vol met levenszin. het was het mooiste hart.
Ik kon naar mijn moeder kijken op momenten dat zij boos en kwaad was, vol met frustratie en ik kon voelen....mama het komt goed, want ik heb het mooiste hart. Niets kan ons overkomen.
Ik had zoveel liefde te geven, zo intens en zo krachtig dat niets er afbreuk aan kon doen. Ik was het gelukkigste kind dat er bestond, ik en mijn hart.

Toen werd ik bewust.....bewust van de mensenwereld om mij heen. Bewust van hoe volwassenen er in kunnen slagen om datzelfde liefdevolle kind om te toveren in een bang en daverend wanhopig en afhankelijk wezentje. Bewust van de pijn wanneer mijn mooie hart voor de duizendste keer niet werd gezien, uit men handen werd geslagen. Vernietigd door moordende woorden als dolken er doorheen, mishandeld, verdronken en zoveel meer.

Ik werd bang en stopte het hart in een kluis. Sindsdien vertelde ik er vaak over, maar nooit haalde ik het nog naar boven zoals toen. Vreemd genoeg was niemand in mijn latere omgeving misnoegd, integendeel, ze waren blij met me zonder dat mooie hart. Ik voelde dan ook nooit de behoefte om het terug te halen. Maar wat miste ik al die tijd iemand die het gat in mij zag. Die niet deed of alles in orde was zoals het was. Wat miste ik iemand die de leegte in mij wou opvullen en zag hoe ik onder mijn glimlach leed.

Liefde was voor mij een eng begrip. Ik vond nooit iemand die voor dat mooie hart had kunnen zorgen. Ik ging dan maar op zoek naar hun mooie hart, ik deed alles zodat ze zouden zien hoe waardevol ze wel zijn, en hoe elk stuk van hen, ook het verstopte, een onmisbaar onderdeel is van het mooie gevoelswezen dat ze zijn.

Ik kreeg eindeloze dankbaarheid terug, maar nooit iemand die het gat in mij wou vullen. Nooit iemand die nodig had wat ik al die tijd al verstopte. Zelfs dat wat ik over had gehouden schrikte zoveel vrouwen af. het mooiste stuk in mij, door niemand gewild, afgewezen als een rot stuk vlees. Als quasimodo verworpen en verstopt in een klokkentoren.

Tot ik mijn vrouwtje ontmoette....een vrouw die me deed terugdenken aan die kluis. Een vrouw waarvoor ik tekort schiet zonder dat mooie hart van mij. Een vrouw die zo mooi is en zo gevoelig dat alleen de zuiverste liefde goed genoeg is. Eindelijk krijgt dat stuk betekenis. Eindelijk valt elk puzzelstuk op zijn plaats....al goed dat ik het goed heb bewaart. Om het nu te kunnen delen met zij die mijn mooie hart nodig heeft als de laatste genezende bloem op aarde. Zo kreeg dat afgewezen hart, toch nog betekenis. En de mooiste bestemming  dat het zich maar kon wensen. Bevriend met haar hartje, net zo bang als dat van mij, compleet verloren zonder elkaar en alleen compleet zij aan zij.

De waarde van mijn hart

Ik gaf en gaf, men hele hart leeg, om dingen te doen werken die ik zo graag wou.  Ik gaf en gaf men hele hart leeg, om ervoor te zorgen dat iemand bij me bleef, ik deed alles zodat iemand mij liefhebben zou. Maar deed tegelijkertijd alles verkeerd, mezelf gekleineerd en onteerd, met mijn liefde omgaan alsof niemand ze wou, mezelf gepijnigd, men hart bezeerd.
Ik gaf en gaf, in de illusie dat je iets kan doen werken als je maar hard genoeg wil. Dat was de geleerde les uit een leven hard en kil. Vaak is het waar en zo vond ik het licht om alsnog een leven op te bouwen. Maar nooit beseffende dat ik een hele tijd later met zo'n prachtvrouw zou trouwen.
Nooit had ik geleerd om mijn liefde te behandelen als iets kostbaars, nooit had ik geleerd dat elk klein beetje dat ik doe, zeg of ben, iedere % een groots verschil maakt. Tot ik in de ogen van mijn vrouwtje keek, en zie wat elke letter of iedere kleine stap daar raakt. het doet me schrikken hoe dankbaar zij is en hoe ze elk klein beetje van mij naar waarde schat. Dankzij haar dankbare ogen, dankzij haar zacht en mooi hart, besef ik pas hoe (onbewust) misbruikt mijn mooie liefde was.