Terwijl ik alle teleurstelling hoor over mensen onder elkaar, terwijl ik de bange oordelen hoor heen en weer. Mis ik die zachte vragen keer op keer. Ik vraag me af....waarom we allemaal het zelfde willen en weinigen van ons een voorbeeld zijn. Ik vraag me af....waarom die stille hunkering naar zachtheid wordt geuit in zo'n harde onverstaanbare taal, als iedereen zich groot maakt, wie is er dan nog veilig zo klein? We hunkeren allen naar die zachte lieve mama, met haar Engelenstem. Die beseft dat ze nooit kan zijn wat een zoon of dochter verdient, maar het alleen al een zegening vindt te blijven proberen en dit als een Nobele Eer bemint. We hunkeren allen naar die papa die ons een Liefde kan laten voelen zacht en belangeloos. Geen harde hand maar iemand die er staat, daadkrachtig en tegelijk broos.
Die diepe kolkende hunkering, zo intens en vastberaden om bij je te blijven om je te herinneren aan wat je Ziel verdient. Niets, nee niets zo mooi als een mama en een papa die ze tonen en ze horen, de hunkering van hun Kind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten