Hoeveel woorden we duizenden malen gebruiken, zonder te tonen waar het in werkelijkheid over gaat. Ik zeg ik was bang, maar ik vertel niet hoe mijn lichaam bleek uitsloeg, hoe mijn keel zich dichtneep, hoe de zuurstof langzaam maar zeker uit mijn hersenen liep. Ik vertel hoe mijn lichaam huiverde, maar ik vertel niet dat het gaat om elke vezel van mijn lichaam. Ik vertel niet dat alles wat er leeft in mij verstijft en elke cel in mijn lichaam gilt en krijst als een baby die mishandelt wordt. Ik vertel hoe bang ik was, maar ik vertel niet hoe donker het dan wordt om mij heen, dat ik me er in voel verdrinken heel klein en zo alleen.
Zovele gedaantes kunnen om de angst heen. Alsof angst een kast vol kostuums heeft en zovele manieren om zich te laten zien. Soms heel subtiel op de achtergrond, soms heersend, dominerend, tiranniek en alles verslindend. Soms alsof het alles rondom je kapot slaat, alsof er stenen door de ramen vliegen en je huis davert, de cement uit de muren naar beneden dwarrelt. Alsof er vliegtuigen vlak boven je hoofd vliegen en overal bommen neer laten vallen...overal explosies, je ziet mensen en kinderen heen en weervliegen in stukken uit elkaar, je ziet het bloed heen en weer spatten, je trilt van angst, bevend in een hoekje, je krijst inwendig maar vanbuiten hou je je stil. Je lichaam dreigt het te begeven, door die chaos van gevoelens te beleven.
Hoeveel woorden we duizenden malen gebruiken zonder te vertellen waar het echt over gaat. Bang om uitgelachen te worden, bang dat iemand zal zeggen dat dit toch niet echt is en dat je te veel films ziet. Terwijl jij innerlijk wel degelijk dit reel hebt ondergaan, en weet je wat nog erger is dan dit alles dagelijks mee te maken? Dit alles ALLEEN moeten doen.
Hoe is het voor iemand...wanneer je zegt ik ben zo bang en ze antwoorden je ach het gaat wel beter worden, het gaat voorbij, volhouden, sterk zijn. Terwijl jij zocht naar veiligheid bij de ander...terwijl je zachtjes aftastte of die wel echt zal luisteren en veilig genoeg is om je hele verhaal, de volle 100% met te delen. Maar na 5 a 10% word je de mond al gesnoerd, als je daar al zo'n reactie op krijgt. Heeft het dan wel zin om te beginnen vertellen hoe ik me voel als een kind dat levend wordt gekookt, dat aan kettingen wordt opgehangen en gemarteld en vernederd? Ook al is het niet dat wat feitelijk gebeurde....alleen al dit gevoel krijgen zegt iets over de impact van het gebeuren. Maar aan wie kunnen we dit kwijt? Wie laat ons vertellen, wie wil er steeds meer weten, wie zal ons onderweg doorheen het zwarte eindeloze gat niet achterlaten, of vergeten.
Heeft het zin om te vertellen hoe het voelt hoe elk bot in mijn lichaam werd gebroken, hoe mijn ogen werden doorprikt met priemen en geweld. Hoe je levend wordt begraven, wordt verdronken en gekraakt? Wat zal het vandaag weer worden als reactie? Krijg ik de rationele minimaliserende preek of word mijn kwetsbaarheid die ik toon ongevraagd verward met zwakte en denkt men dat dit een vrijgeleide is om me te beginnen pamperen om zichzelf betekenis te geven? Denk je echt dat ik je ongevraagd advies nodig heb wanneer ik mijn kwetsbaarheid laat zien? Ik ben nergens in mijn hele lichaam sterker dan daar waar ik het meest gekwetst ben...blijf uit die zuivere plek uit met je alterego's, toon me je ziel en verbind. Of ga je eigen weg en laat mij...rustig genieten van alle emoties die mij verdoofden en nu terug trachten te reanimeren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten