Als jij zegt eenzaam, wat bedoel je dan precies? Ik ben bij het denken aan het woord zelfs bang om opnieuw een stroomstoot te krijgen...me opnieuw alleen te voelen als we beginnen praten over het zelfde onderwerp, dat ik weer moet ervaren hoe anders ik ben. Hoe alleen ik sta in wat ik voel?
Eenzaam is voor mij een verscheurende kilte over je gehele ruggengraat, een kilte die vriezende pijnlijke koude die heel je lichaam doorkruist...en doorjaagt tot je bevroren van de koude achterblijft....zelfs je adem dreigt te bevriezen nog voor je hem hebt uitgeblazen. Je gehele innerlijke onderkoeld.
Eenzaam is alleen staan in een leegte, verlaten zijn als een versleten vod maar eerst uitgewrongen is. Die af en toe betekenis krijgt door de vuiligheid die ze over zich heen krijgt, functioneel geconsumeerd, vernederd en gekleineerd. Of gewoon een rug gezien die zich op een onbereikbare afstand zette en nooit nog omkeek, alsof je niet bestaat.
Eenzaamheid is ook alleen staan in een leven vol met mensen. Want al wat je ziet is verschillen. En zie je eens een gelijkenis dan is dat van korte duur, tot je die muur tegenkomt. Je zoekt angstvallig een deur "asjeblief, laat hier een deur zijn, laat me verder gaan, asjeblief, het voelt zo goed....kon ik de tijd maar een paar woorden terugdraaien, voor de pijn me terug besloop. Alsof je groen bent ofzo...en er totaal onbegrijpelijk uitziet. En weet je wat het erger maakt? Wanneer je er vanbuiten wel uitziet zoals anderen, want dan krijg je steeds die hoop en die vriendelijke gezichten die veranderen in vraagtekens en valkuilen die je terugbrengen naar start...het eeuwige spel.
Eenzaam is voor mij wanneer ze je zelfs de eenzaamheid niet gunnen? Als ze dat nog lijken te zien als luxe en je ruimte binnentreden alsof ze van hen is. Hoe eenzaam is het als ze als wilde verhongerde beesten alles van je afnemen, je veroordelen voor elke stap je zet, voor alles wat je vast neemt en alles wat je doet. Eenzaamheid is voor mij bij elke ontmoeting ervaren dat ze je niet begrijpen, ze doen alsof ze luisteren terwijl jij je vanbinnen onbegrepen voelt. Je ziet hun ogen en hun glimlach maar je voelt vanbinnen een flatline...een pijnlijke kloof. En je weet wanneer ik nu doorga gaat een volgende ontmoeting nooit meer hetzelfde zijn.
Eenzaamheid is wanneer je in een zwart gat naar beneden lijkt te vallen, af en toe de kant eens raakt, of heel even blijft liggen en nog voor je het goed en wel beseft terug duizenden meters naar beneden stort. Eenzaamheid is alsof je in een onzichtbare fles leeft en je praat maar niemand lijkt je taal te verstaan. Tenzij jij hun taal spreekt....maar wat met jou taal?
Langzaam maar zeker verlies je grip, bang om je nog open te stellen, bang om nog te proberen....want eenzaamheid wordt gewenning maar de pijn die daar me gepaard gaat is innerlijk een levenslange foltering. Elke ontmoeting kan een zweepslag zijn die je terugflitst naar dat zwarte gat waar je een balletje bent in een flipperkast. Maar dan 1 dat geen punten scoort.
Eenzaamheid is ook een enorm gewicht, alsof de lucht rondom je plots veranderd in één gigantische betonnen blok. En de zon op 100 graden brand vlak boven je hoofd. je krijgt geen lucht...je stikt en elke ochtend besef je..."zucht" "weer van het begin af, red ik ook deze dag?" Eenzaamheid is wanneer je niemand kan vertellen over dat gewicht op je schouders en je moet doen alsof dat alles goed met je gaat. Eenzaamheid is wanneer al je organen van elkaar los lijken staan, je wordt leeg vanbinnen en verdoofd je gevoel omdat de pijn zo ondraaglijk is. je kan niet meer helder denken, je weet niets nog zeker, je loopt heen en weer, neemt iets op legt het weer neer....je tracht te watertrappelen tot je wegzinkt naar de bodem waar je hoopt rust te vinden. Als daar de vissen niet aan je komen knabbelen of iemand je komt opduiken. Eenzaamheid is ....wanneer de enige plek die je verleidelijk en rustig lijkt, de nooduitgang, er gewoon niet meer zijn. Eindelijk terug een eenheid met de natuur...wat zo onmogelijk leek in de materiele consumptiemaatschappij waar iedereen het te druk heeft om echt naar je te kijken en echt naar je te luisteren, er echt voor je te zijn.
Eenzaamheid zit in van die kleine dingen die zo ver af lijken te staan, je lichaam wordt langzaam levensloos. Ze zeggen dan je moet van jezelf leren houden....dan denk ik..."WAT!? Moet ik ook dat alleen doen? Waar is die nood uitgang. Hoe eenzaam zou het zijn als dat de waarheid was? Ik heb altijd van mezelf gehouden, maar weet je wat het probleem was? Ik was de enige... Zonder verwijt naar al die mensen die dit lief voor me ontkenden, ze hadden stuk voor stuk hele mooie woorden maar oh zo weinig tijd. Eenzaam dus....want alles is belangrijker dan mij. Oh juist, nee ik zie het te zwart...maar wat was mijn plaats ook al weer op je prioriteitenlijst?
Ach...eenzaamheid...wie zal het ooit echt snappen, wie zal er ooit echt zijn voor een ander, wie ziet de waarde van de ziel en blijft de gelofte trouw. Wie trekt zijn/haar schouder niet weg omdat ze weten dat elke val fataal kan zijn. Wie heeft er nog de "tijd" voor echte diepe eenzaamheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten