Ik besloot deze week om meer te schrijven dan af en toe een gedicht. Me niet te beperken tot dichten, maar gewoon ook vrij te schrijven zonder rem of structuur. Er gaat zoveel door mij heen op 1 dag, waarom zou ik dat allemaal laten verloren gaan. Ik heb trouwens een hekel aan verspilling. Zo vaak krijg ik ingevingen en impulsen van gevoelens, deze vastleggen is ze eren, ze laten wegvliegen is alsof ik ze vanzelfsprekend neem. Neem nu vannacht...
In het midden van de nacht werd ik wakker, vervuld en ontroerd door hoe graag ik mijn vrouwtje zie. Wat een fijn gevoel ze mij geeft. Zolang in eenzaamheid gekluisterd gezeten, zolang zocht ik licht en kreeg ik duisternis. Zolang bleef de liefde voor mij een verre droom. Ik verloor hoop, ik wist niet of ik zo wel verder wou. wonden die zich telkens heropenen, en niemand die ze opmerkt, stilaan lijk je dood te bloeden en iedereen gelooft je lach. Ze horen niet wat je tussen de zinnen zegt. Ze zien niet wat er achter de coulissen gebeurt. Ja, ik ken de eenzame kelders van de ziel, de koude woelige stormen, alsof er oneindige woeste zeeën zijn in die donkere kelder. Van het ene enge avontuur in het ander, zonder je het eerste begrijpt en kan vatten, begint er al een nieuwe ellendige wending. Tot....Deze vrouw is zo bijzonder...op elk pijnpunt kwam zij met een antwoord. Zonder iets te doen verzachte zij mijn wonden, doorkliefd en ontstoken, een hart eenzaam en zoveel keer gebroken.
Eens je jezelf ziet als gevoelswezen, eens je erkend dat je ooit een afhankelijk en kwetsbaar kind was dat nog niet kon relativeren of nog geen context in rekening kon brengen. Dan besef je pas wie je werkelijk bent. Je beseft hoe je werd miskend in je echtheid en oprechtheid. Je beseft hoeveel kleine en oneindig grote dingen je geschaad hebben. En toch.... toch wist zij in het leven zo te ontwikkelen om volmaakt voor mij te zijn. Volmaakt met imperfecties, volmaakt in de onvolmaaktheid...;ja dat bestaat. Dankzij de moed om mij diepe pijn te ontdekken en te erkennen tot in de diepste cel van mijn lichaam...kan ik ook pas voelen wat heling geeft.
De losbandigheid en onverantwoordelijke gedragingen van volwassenen in mijn omgeving bijvoorbeeld...hoe ze met zichzelf omgingen en hoe ik daar slachtoffer van werd. Hoe ze hun eigen lasten en onverwerkte pijnen afreageerden op mij. De zee in de kelder is dan eindeloos diep....de bodem zo ver af, tot je gaat verlangen naar die bodem, zodat je even kan rusten.
En hoe diep en pijnlijk het ook is....toch...toch is er die ene vrouw die op alles een antwoord heeft, zonder te praten. Die alles wat ik niet kon vatten door de onmenselijke impact op mijn kinderhartje en kinderlijfje doet tot rust komen door hoe ze wandelt, hoe ze beweegt, hoe ze naar mij kijkt...en zo dankbaar ben ik dat ik ondanks alles deze schoonheid nog zo intens kan beleven en toelaten. Zo vervuld kan raken van dankbaarheid door deze vrouw naast mij te mogen hebben. Zij die de losbandigheid van vroeger beantwoord met integriteit en zelfrespect. Zij die de kille moordende klanken van hun stem beantwoord met haar zijdezachte stem. Zij die de bruuske aanrakingen en mishandeling beantwoord met enkel al haar hand in de mijne te plaatsen, een handje dat me doet denken aan wolkjes en de hemel die me influistert "rust maar mijn kind". Zij die de koude militaire mars beantwoord met de meest galante vrouwelijke manier van beweging, alsof ze danst en zweeft door de ruimte.
Zij die denkt dat ze mij tot last is met haar gevoeligheid, terwijl dat nu net alles is waar ik zo compleet en intens verliefd op ben. Zij die denkt dat ze te geschaad en te angstig is terwijl het lieve kind in mij eindelijk een rede krijgt om te bestaan, en kan doen waar het het best in is, veiligheid bieden. Ontroerd is het kind in mij door haar kwetsbaarheid en haar openheid, de manier waarop zij durft tonen wat er zo diep in haar gebeurt. ja al wat zij als een last ziet, is net dat wat ik zo hard nodig had en dat wat mij dag na dag opfleurt. Zo blij het te kunnen beleven, de betekenis van verwondering zoals alleen een kind dat kent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten