Nooit iets tussen jou en mij

Er werd mij vroeger altijd gezegd "wacht maar tot je kinderen hebt, dan zal je het wel anders bekijken". Alsof ik dan ging begrijpen waarom iemand een kind kan schaden. En inderdaad nu ik een dochter heb mogen ontvangen bekijk ik het anders. Ik had ze gisteren nog in mijn armen, compleet in rust, haar vredige snoetje op mijn arm. Vol vertrouwen in haar pure fragiliteit. Hoe kwetsbaar en klein ze ook is, ze gaat in complete overgave. Wat een ontroerend moment, tranen liepen over mijn wangen dat ik deze schoonheid mocht ervaren. Een moment zonder drempels tussen. Gewoon twee harten samen als 1 hart. 

Ik leerde inderdaad twee zaken van een dochter te hebben. 1. Hoe is het mogelijk dat je iets tussen jou en je kind laat komen? Hoe is het mogelijk dat je dit pure, zuivere gevoel, dit mooie onvervalste vertrouwen van je kind dat het leven letterlijk in je handen legt, beschaamt tot breekt? Ik ben sinds haar komst nooit zo gedreven geweest om de beste versie van mijzelf te zijn. Ik wil uit elke dag de beste Ken halen die ik kan zijn...de beste man, de beste papa. Maar 1 ding is zeker, ik laat nooit iets tussen mij en haar komen. Dit geschenk krijg je van niemand in je leven, zo een overgave, zo'n blind vertrouwen. Terwijl je van anderen toch op de één of andere manier steeds de rekening krijgt van wat hen is overkomen.  Je bots altijd wel op iets. En dit Goddelijke geschenk, dit mooie pure kind smijt meteen alle liefde in de schaal. Er is niets zo mooi als dat. Een voorbeeld voor ons allen. Om terug die onvervalste versie van onszelf te worden. Je beschadigd de liefde zelf, je doet jezelf onrecht aan door je minder te gunnen dan de complete ongedwongen en gedeblokkeerde stroom van liefde. 

Ik leerde ook dat iemand die een kind schade aandoet, in de eerste plaats zichzelf schaadt. Ik leerde dat oordelen over dadermomenten of gehele daderprofielen in mensen te ver van de essentie is. De dader is in eerste instantie dader ten opzichte van zichzelf. Je doet jezelf onrecht aan als je ook maar iets van deze pure liefde die een kind je schenkt beschaamt. Als je deze ook maar even niet beantwoord, ben je jezelf minder aan het geven dan het beste dat zich aandient. We klagen dan over allerlei zaken die misgaan in ons leven. Maar hoe kan er iets goed lopen als we de geschenken in ons leven niet naar waarde schatten en niet beantwoorden met dezelfde schoonheid dan dat ze gekomen zijn. We moeten dus niet boos op daders worden maar er medeleven mee krijgen. Zij zijn slachtoffers van zichzelf, ze hebben niet eens iemand van buitenaf meer nodig om zichzelf te schaden en al het moois dat in hun leven komt. Ook oordelen en geweldadige uitspraken is onrecht naar jezelf toe....Als een babytje in volle fragiliteit tegelijkertijd zo geheel ongeremd open kan zijn, waarom zouden wij het dan niet kunnen. Stop met je dagen en uren te verspillen in dat koude, zware harnas. Leef de dagen dat je opnieuw wakker mag worden alsof het je laatste zijn. Leef met heel je hart open zoals de babytjes het ons leren. 

Dat lieve kleine fragiele hoofdje vol vertrouwen op mijn bovenarm, met af en toe kleine piepgeluidjes. Dat vergeet ik nooit meer. En het vertrouwen dat ik op dat moment van haar kreeg, dat zal ik dag na dag terug verdienen, zodat ik dit onbetaalbare geschenk waardig kan zijn. 

Yasmientje ik heb jouw mooie geschenk gezien en gevoeld. En ik zal nooit stoppen met het verdienen van dit moment dat jij me in vol vertrouwen gaf. <3 vol met liefde en bewondering voor jou streef ik er naar deze onvervalste liefde in haar mooiste pure vorm terug te schenken. Na je eerste adem in mijn gezicht was dit het mooiste geschenk dat ik ooit gekregen heb. Dankjewel lieve schat.