Handpopje of strijder

Zie hier Achiles, een man die het verafschuwd om als slaaf van de koning te vechten, maar vecht om zijn eigen naam onsterfelijk te maken. Een levensvisie die ik met hem deel. De gewelddadigheid en het bloedvergieten ruil ik in voor liefde….een gevecht voor liefde dus. Mijn naam vereeuwigen wil ik niet doen uit hoogmoed en omwille van mij, maar uit dankbaarheid voor mijn bestaan. Ik wil het verzegelen door iets te doen voor de mensheid dat niemand ooit deed. Iets dat geschiedenis zal schrijven. Geen robot of handpopje worden van de machtshebbers en “koningen” van deze tijd. Maar vechten voor het leven van de ziel, vechten voor de rechten van mensen.

Al jaren zijn mijn weken gevuld met schrijnende situaties, mensen die ontmenselijkt zijn, verwaarloost zijn, misbruikt en mishandelt zijn, …. Mensen waarvan het lichaam niet meer functioneert omwille van hoevaak ze over hun grenzen gingen en hoe weinig liefde zij ervaren hebben. Mensen die zo diep zitten dat niemand hen nog begrijpt, dat iedereen de verkeerde dingen zegt om niet te lang in de spiegel van onmacht te moeten kijken. Mensen die heel hun leven al wachten op liefde, bestaansrecht en erkenning van hun waardigheid, kwaliteiten, …

Al jaren tracht ik mensen te motiveren om een verschil te maken. Om de mensheid te bevrijden van het materialistisch bestaan, dat ons enkel maar verdoofd en afleid van de essentie. “Gevoelens” dat is  waar het leven echt om gaat, eenheid, hulp, respect voor elkaar. Wat ik vooral terugkrijg zijn dingen die mij niet verder helpen. Applaus en ‘vind ik leuks’ gaan de wereld niet veranderen, dit gaat deze mensen niet redden.

Wees dankbaar voor je bestaan….voor al die uren, jaren dat je in leven bent…maak er iets van en voorkom verspilling van je tijd aan zinloze zaken. Zet je naam op de lijst van onsterfelijkheid, niet voor jezelf maar voor de mensheid….doe iets….zit niet, wacht niet, zeg niet ik heb het te druk en ik heb geen tijd. Want wat is er belangrijker dan deze mensen waarvoor elke minuut als lood weegt te helpen? Je blijft lopen alsof er in je hoofd een hamstertje in een rat loopt en dat dat je leven is. Tijdverspilling en jezelf zo belangrijk vinden….wel wat met die mensen die dagelijks geen keuze hebben? Die honger hebben, pijn hebben, die de meest basale dingen die jij niet eens nog naar waarde schat niet meer kunnen? Is jouw bestaan meer waard dan het bestaan van de menswaardigheid opzich?

Voor mensen die notie hebben van hooggevoeligheid is het leven zoveel zwaarder. Niet omdat zij ziek zijn, maar omdat zij diegenen zijn die het leven zien zoals het echt is. Die alles beleven vanuit hun hart en lichaam en vanuit een spirituele dimensie….ze voelen, zien, horen, ruiken, proeven dingen waar anderen hun bewustzijn niet eens een idee van heeft. Gooit iemand een papier op straat is het alsof men een handgranaat gegooid heeft. Geeft iemand je kritiek is het alsof je vanbinnen in twee splijt. Je weerstand is compleet weg door een te harde behandeling, een lichaam overmeestert en geruïneerd door stress.

En nog ziet niemand de ernst….toch heeft iedereen het te druk. Waar zitten de helden van deze tijd? Waar zitten de vechters voor liefde en de doorzetters? Waar zitten degene waarvoor opgeven niet bestaat? Waar zitten zij die een mens in pijn niet vergeten tot ze een oplossing hebben? Waar zitten zij die hun bestaan eer willen aan doen? Waar zitten zij die iets voor de mensheid willen doen dat vereeuwigt zal worden en dat niemand ooit nog zal vergeten? Waar zitten de mensen die nog liever sterven dan zichzelf als moderne slaaf te laten maken? Waar zitten zij die zolang ze nog gezond zijn en kunnen opstaan voor rechtvaardigheid niets voor laten gaan op rechtvaardigheid. Het leven is groter dan jouw hamsterratje…

Liefde is een werkwoord…..en elke minuut die jij aan iets besteedt, is een minuut dat je kan vereeuwigen door hem te vullen met menslievendheid en daadkracht. Hou je angst en onzekerheid onder controle…niemand garandeert je morgen….vecht voor liefde en leef. Er is meer dan je eigen achtertuin. Zorg dat nu je toch moet sterven, er iets op je zerk kan staan dat de moeite waard is.