Vaak komt
de vraag…Waarom is er oorlog? Waartoe zijn mensen allemaal in staat? Wat drijft
hen tot deze waanzin? Als er een God zou zijn, zou er geen oorlog meer zijn. We
geven nog liever de verantwoordelijkheid aan de schepper van alles dan zelf
verantwoordelijkheid te nemen. Alles begint bij 2 zaken die me de laatste jaren
erg opvallen.
De laatste
jaren zijn er twee zaken die mij ongelofelijk choqueren en onophoudelijk
blijven bestaan. 1 is het gruwelijke nieuws…dat we zelfs niet meer aankunnen.
Na elk nieuwsbericht zouden we een weekje moeten gaan bezinnen, maar enkele seconden
verder staat al het volgende traumatiserende gegeven. We ervaren heel even
medeleven, slikken soms even de emoties weg en lezen onverstoord verder. Of als
het voor tv is, eten we intussen nog iets of drinken we van onze koffie. Ik mis
hierin het inleven, alsof je daar bent op die plek van het onheil. Alsof je
zelf slachtoffer bent….daarom ook duurt het zo lang voor je begrepen hebt welke
emotionele bom er net in je binnenste is geplaatst. En wat de scherven in je
onderbewuste met je doen? Ook dit bericht zal weer even wakker maken en na
enkel minuten zal je terug inslapen….alsof het nooit gebeurd is. Waar moeten
wereldverbeteraars hun energie vandaan blijven halen? Ben je wel dankbaar
genoeg voor het wakker worden? Ga je er iets mee doen? Of verspil je mijn
energie?
Een tweede
feit dat mijn aandacht trekt is de drang van de mens om anderen te demoniseren.
Dan denk ik….waw…zoveel heilige mensen. Als je zelf niet perfect bent, dan hou
je toch beter je mond? Ik geef mijn mening en wereldbeeld ook weer. Maar ik
veroordeel niemands persoon. Ik spreek mensen aan op hun onbewust gedrag en ik
ben gelijkwaardig met de lezers waarnaar ik mij richt. Maar even terug terzake….waarom
doen we dat? Waarom hebben we het nodig iemand aan de schandpaal te nagelen?
Hebben we zoveel woede in ons? Zoveel pijn? Denken we dat deze pijn onze daden zal
rechtvaardigen? Wie van ons is perfect en foutloos genoeg om iemand anders
persoon te gaan aanvallen en beledigen? Ook wanneer twee mensen uit elkaar gaan
krijg je vaak dit fenomeen. Eerst moet iemand een duivel of een monster zijn voor we de relatie stopzetten.
Alsof we dit beeld nodig hebben voor we eruit kunnen stappen. Wat is er gebeurt
met “in liefde loslaten”? Het kan soms heel veel liefde bevatten om elkaar te
laten gaan en zo gelukkiger te worden dan in de relatie. Waarom hebben we toch
steeds die drang om elkaar te bekladden en slecht te maken?
Deze twee
feiten samengevoegd geeft aan dat we 1 in slaap zijn/verdoofd door de mate van
onmenselijkheid die op ons af wordt gevoerd. En dat we iemand willen doen
boeten of de verantwoordelijkheid willen geven voor al wat slecht loopt. Maar
waarom is het zo moeilijk om in de spiegel te kijken? Zie je het verband dan
niet? Iedereen juicht bij het liedje the circle of life..van Elton John. Maar
staat niemand er dan bij stil of wat ….??? Als jij een ander veroordeelt ben
jij jouw oorlog aan het vechten. Als jij het huis buiten gaat in ruzie of je
begint je geliefden vanzelfsprekend te nemen en beseft niet meer dat ze elke
dag van je verscheurd kunnen worden….dan ben jij zelf in oorlog mijn beste. Wat
oordeel je dan over anderen die mensen vermoorden terwijl jezelf je eigen
gevoelens aborteert? Wat als je in je eigen gezin zou beginnen met vredevol en
liefdevol te leven? Je zou hen
beschermen tegen een oorlog, of dat nu innerlijk of uiterlijk is. Zolang we
niet beseffen dat wat één persoon doet, een kettingreactie veroorzaakt in de gehele
samenleving zal oorlog moeten blijven bestaan om ons bewust te maken. En hoe
langer wij anderen met de vinger wijzen behalve onszelf, zal het bewustzijn
steeds geblokkeerd worden. En zal er dus meer oorlog moeten komen en zullen er
meer en meer gruwelijkere zaken moeten gebeuren die ons trachten wakker te
schudden. Elke seconde dat jij niet het meest zachte stuk in jezelf uit, draag
jij bij aan de volgende oorlog en de volgende gruwelfeiten. Telkens jij je stem
verheft, roddelt, slaat of wat dan ook investeer jij jouw stuk negatieve
energie aan het universum en samen vormen al die “uitschuivers” de te leren les
in vorm van geweld en oorlog. Alsof die oorlogen uitschreeuwen “hou van elkaar”,
“omarm elkaar”, “wees zacht voor elkaar”. Maar onze reactie is vooral een potje
frustraties afreageren, waardoor we niets leren en de aaneenreiging van feiten
opnieuw een nieuwe les moet gaan etaleren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten