Wanneer dagen vestrijken die eenzaam en koud lijken word ik bang. Bang van de vragen waarom hoevaak hoelang. Wanneer mensen me voorbij lopen, wanneer ze hun frustraties uiten voel ik pijn. Pijn die ik probeer te verdragen, ok het leven is geen sprookje, maar ik was nog zo klein en het was zo zwaar, zovele uren, zovele dagen, zo lang. Wanneer iets zonnig voelt geniet ik met volle teugen, bang dat men het terug van me afnam. Het besef van de harde waarheid en de leugen...die niet stopte en steeds terugkwam. Toen werd ik mij bewust van uw bestaan en daarmee ook met dat van mij. Hoe u met me meeliep...onzichtbaar maar steeds trouw aan mij zij. Ik leerde u kennen, de inhoud achter uw naam. Het besef dat u nooit kan falen of weg zal gaan. U weerhield mij niet van pijn en liet hen gewoon begaan. Daardoor besef ik nu de rede van mijn bestaan. U liet me vallen en in plaats van mij op te vangen gaf u me telkens twee keer zoveel liefde. U liet ze mij verwaarlozen, maar u ontfermde zich over mij. Al ben je onzichtbaar...niets of niemand is meer dichtbij. Ik lijk verwaarloosd maar door u ben ik spiritueel verwend. Zo verdwaald en opzoek naar liefde, terwijl ik u altijd heb gekend. Bedankt mijn Heer, bedankt dat u er steeds voor mij bent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten