Consum-'eren'

Vandaag kwam ik tot de vaststelling dat ik me vaak geconsumeerd voel, een gevoel dat heel veel mensen zullen herkennen, want we consumeren elkaar voortdurend en dat moet stoppen! Ik vraag jullie om mij te zien als een krat met flessen melk. De melk is mijn liefde, mijn energie, mijn tijd. Jullie vinden mij in de winkel en nergens staat er dat je verplicht bent de melk mee te nemen naar huis. Wanneer jullie dat wel doen, wil ik dat jullie rekening houden met het feit dat deze melk kostbaar is. En dat elke slok die je neemt van onbetaalbare waarde is. Word je blij van de smaak van melk, doet het iets apart met je en beleef je iedere slok bewust dan vind ik het een eer door jou gedronken te worden, want jij weet me de betekenis te geven die ik verdien. Maar ga je me meenemen uit gewoonte, me leegdrinken, platdrukken, weggooien en vervangen zonder te beseffen of je melk wel echt lekker vindt, blijf dan van mij af! Laat mij dan staan voor hij of zij die echt gelukkig van melk wordt, die intens kan genieten van de smaak, die soms van diep uit het hart echt verlangt naar nog een slok. Want die weet mij naar waarde te schatten. Diegene die ziet dat elke druppel die gedronken wordt, verdient verwelkomt te worden door een welkomstcomité, in zachtheid en in liefde, in rust en in nederigheid. Ik ben dus niet zomaar om te consumeren, het is niet omdat ik in een grote krat wordt verkocht dat je mij mag verspillen. Waardeer mij of laat mij staan voor hij of zij die iedere druppel energie, liefde, melk ten volle naar waarde kan schatten. Waardeer je mij niet en loop door tot je een krat vindt die je wel weet te waarderen. Zodat we allebei onszelf kunnen blijven respecteren.

De diepere dimensie van eenzaamheid

Als jij zegt eenzaam, wat bedoel je dan precies? Ik ben bij het denken aan het woord zelfs bang om opnieuw een stroomstoot te krijgen...me opnieuw alleen te voelen als we beginnen praten over het zelfde onderwerp, dat ik weer moet ervaren hoe anders ik ben. Hoe alleen ik sta in wat ik voel?
Eenzaam is voor mij een verscheurende kilte over je gehele ruggengraat, een kilte die vriezende pijnlijke koude die heel je lichaam doorkruist...en doorjaagt tot je bevroren van de koude achterblijft....zelfs je adem dreigt te bevriezen nog voor je hem hebt uitgeblazen. Je gehele innerlijke onderkoeld.
Eenzaam is alleen staan in een leegte, verlaten zijn als een versleten vod maar eerst uitgewrongen is. Die af en toe betekenis krijgt door de vuiligheid die ze over zich heen krijgt, functioneel geconsumeerd, vernederd en gekleineerd. Of gewoon een rug gezien die zich op een onbereikbare afstand zette en nooit nog omkeek, alsof je niet bestaat.
Eenzaamheid is ook alleen staan in een leven vol met mensen. Want al wat je ziet is verschillen. En zie je eens een gelijkenis dan is dat van korte duur, tot je die muur tegenkomt. Je zoekt angstvallig een deur "asjeblief, laat hier een deur zijn, laat me verder gaan, asjeblief, het voelt zo goed....kon ik de tijd maar een paar woorden terugdraaien, voor de pijn me terug besloop. Alsof je groen bent ofzo...en er totaal onbegrijpelijk uitziet. En weet je wat het erger maakt? Wanneer je er vanbuiten wel uitziet zoals anderen, want dan krijg je steeds die hoop en die vriendelijke gezichten die veranderen in vraagtekens en valkuilen die je terugbrengen naar start...het eeuwige spel.
Eenzaam is voor mij wanneer ze je zelfs de eenzaamheid niet gunnen? Als ze dat nog lijken te zien als luxe en je ruimte binnentreden alsof ze van hen is. Hoe eenzaam is het als ze als wilde verhongerde beesten alles van je afnemen, je veroordelen voor elke stap je zet, voor alles wat je vast neemt en alles wat je doet. Eenzaamheid is voor mij bij elke ontmoeting ervaren dat ze je niet begrijpen, ze doen alsof ze luisteren terwijl jij je vanbinnen onbegrepen voelt. Je ziet hun ogen en hun glimlach maar je voelt vanbinnen een flatline...een pijnlijke kloof. En je weet wanneer ik nu doorga gaat een volgende ontmoeting nooit meer hetzelfde zijn.

Eenzaamheid is wanneer je in een zwart gat naar beneden lijkt te vallen, af en toe de kant eens raakt, of heel even blijft liggen en nog voor je het goed en wel beseft terug duizenden meters naar beneden stort. Eenzaamheid is alsof je in een onzichtbare fles leeft en je praat maar niemand lijkt je taal te verstaan. Tenzij jij hun taal spreekt....maar wat met jou taal?
Langzaam maar zeker verlies je grip, bang om je nog open te stellen, bang om nog te proberen....want eenzaamheid wordt gewenning maar de pijn die daar me gepaard gaat is innerlijk een levenslange foltering. Elke ontmoeting kan een zweepslag zijn die je terugflitst naar dat zwarte gat waar je een balletje bent in een flipperkast. Maar dan 1 dat geen punten scoort.

Eenzaamheid is ook een enorm gewicht, alsof de lucht rondom je plots veranderd in één gigantische betonnen blok. En de zon op 100 graden brand vlak boven je hoofd. je krijgt geen lucht...je stikt en elke ochtend besef je..."zucht" "weer van het begin af, red ik ook deze dag?" Eenzaamheid is wanneer je niemand kan vertellen over dat gewicht op je schouders en je moet doen alsof dat alles goed met je gaat. Eenzaamheid is wanneer al je organen van elkaar los lijken staan, je wordt leeg vanbinnen en verdoofd je gevoel omdat de pijn zo ondraaglijk is. je kan niet meer helder denken, je weet niets nog zeker, je loopt heen en weer, neemt iets op legt het weer neer....je tracht te watertrappelen tot je wegzinkt naar de bodem waar je hoopt rust te vinden. Als daar de vissen niet aan je komen knabbelen of iemand je komt opduiken. Eenzaamheid is ....wanneer de enige plek die je verleidelijk en rustig lijkt, de nooduitgang, er gewoon niet meer zijn. Eindelijk terug een eenheid met de natuur...wat zo onmogelijk leek in de materiele consumptiemaatschappij waar iedereen het te druk heeft om echt naar je te kijken en echt naar je te luisteren, er echt voor je te zijn.

Eenzaamheid zit in van die kleine dingen die zo ver af lijken te staan, je lichaam wordt langzaam levensloos. Ze zeggen dan je moet van jezelf leren houden....dan denk ik..."WAT!? Moet ik ook dat alleen doen? Waar is die nood uitgang. Hoe eenzaam zou het zijn als dat de waarheid was? Ik heb altijd van mezelf gehouden, maar weet je wat het probleem was? Ik was de enige... Zonder verwijt naar al die mensen die dit lief voor me ontkenden, ze hadden stuk voor stuk hele mooie woorden maar oh zo weinig tijd. Eenzaam dus....want alles is belangrijker dan mij. Oh juist, nee ik zie het te zwart...maar wat was mijn plaats ook al weer op je prioriteitenlijst?

Ach...eenzaamheid...wie zal het ooit echt snappen, wie zal er ooit echt zijn voor een ander, wie ziet de waarde van de ziel en blijft de gelofte trouw. Wie trekt zijn/haar schouder niet weg omdat ze weten dat elke val fataal kan zijn. Wie heeft er nog de "tijd" voor echte diepe eenzaamheid.

Angst kent vele dimensies

Hoeveel woorden we duizenden malen gebruiken, zonder te tonen waar het in werkelijkheid over gaat. Ik zeg ik was bang, maar ik vertel niet hoe mijn lichaam bleek uitsloeg, hoe mijn keel zich dichtneep, hoe de zuurstof langzaam maar zeker uit mijn hersenen liep. Ik vertel hoe mijn lichaam huiverde, maar ik vertel niet dat het gaat om elke vezel van mijn lichaam. Ik vertel niet dat alles wat er leeft in mij verstijft en elke cel in mijn lichaam gilt en krijst als een baby die mishandelt wordt. Ik vertel hoe bang ik was, maar ik vertel niet hoe donker het dan wordt om mij heen, dat ik me er in voel verdrinken heel klein en zo alleen.

Zovele gedaantes kunnen om de angst heen. Alsof angst een kast vol kostuums heeft en zovele manieren om zich te laten zien. Soms heel subtiel op de achtergrond, soms heersend, dominerend, tiranniek en alles verslindend. Soms alsof het alles rondom je kapot slaat, alsof er stenen door de ramen vliegen en je huis davert, de cement uit de muren naar beneden dwarrelt. Alsof er vliegtuigen vlak boven je hoofd vliegen en overal bommen neer laten vallen...overal explosies, je ziet mensen en kinderen heen en weervliegen in stukken uit elkaar, je ziet het bloed heen en weer spatten, je trilt van angst, bevend in een hoekje, je krijst inwendig maar vanbuiten hou je je stil. Je lichaam dreigt het te begeven, door die chaos van gevoelens te beleven.

Hoeveel woorden we duizenden malen gebruiken zonder te vertellen waar het echt over gaat. Bang om uitgelachen te worden, bang dat iemand zal zeggen dat dit toch niet echt is en dat je te veel films ziet. Terwijl jij innerlijk wel degelijk dit reel hebt ondergaan, en weet je wat nog erger is dan dit alles dagelijks mee te maken? Dit alles ALLEEN moeten doen.

Hoe is het voor iemand...wanneer je zegt ik ben zo bang en ze antwoorden je ach het gaat wel beter worden, het gaat voorbij, volhouden, sterk zijn. Terwijl jij zocht naar veiligheid bij de ander...terwijl je zachtjes aftastte of die wel echt zal luisteren en veilig genoeg is om je hele verhaal, de volle 100% met te delen. Maar na 5 a 10% word je de mond al gesnoerd, als je daar al zo'n reactie op krijgt. Heeft het dan wel zin om te beginnen vertellen hoe ik me voel als een kind dat levend wordt gekookt, dat aan kettingen wordt opgehangen en gemarteld en vernederd? Ook al is het niet dat wat feitelijk gebeurde....alleen al dit gevoel krijgen zegt iets over de impact van het gebeuren. Maar aan wie kunnen we dit kwijt? Wie laat ons vertellen, wie wil er steeds meer weten, wie zal ons onderweg doorheen het zwarte eindeloze gat niet achterlaten, of vergeten.

Heeft het zin om te vertellen hoe het voelt hoe elk bot in mijn lichaam werd gebroken, hoe mijn ogen werden doorprikt met priemen en geweld. Hoe je levend wordt begraven, wordt verdronken en gekraakt? Wat zal het vandaag weer worden als reactie? Krijg ik de rationele minimaliserende preek of word mijn kwetsbaarheid die ik toon ongevraagd verward met zwakte en denkt men dat dit een vrijgeleide is om me te beginnen pamperen om zichzelf betekenis te geven? Denk je echt dat ik je ongevraagd advies nodig heb wanneer ik mijn kwetsbaarheid laat zien? Ik ben nergens in mijn hele lichaam sterker dan daar waar ik het meest gekwetst ben...blijf uit die zuivere plek uit met je alterego's, toon me je ziel en verbind. Of ga je eigen weg en laat mij...rustig genieten van alle emoties die mij verdoofden en nu terug trachten te reanimeren.

Hunkering

Terwijl ik alle teleurstelling hoor over mensen onder elkaar, terwijl ik de bange oordelen hoor heen en weer. Mis ik die zachte vragen keer op keer. Ik vraag me af....waarom we allemaal het zelfde willen en weinigen van ons een voorbeeld zijn. Ik vraag me af....waarom die stille hunkering naar zachtheid wordt geuit in zo'n harde onverstaanbare taal, als iedereen zich groot maakt, wie is er dan nog veilig zo klein? We hunkeren allen naar die zachte lieve mama, met haar Engelenstem. Die beseft dat ze nooit kan zijn wat een zoon of dochter verdient, maar het alleen al een zegening vindt te blijven proberen en dit als een Nobele Eer bemint. We hunkeren allen naar die papa die ons een Liefde kan laten voelen zacht en belangeloos. Geen harde hand maar iemand die er staat, daadkrachtig en tegelijk broos.
Die diepe kolkende hunkering, zo intens en vastberaden om bij je te blijven om je te herinneren aan wat je Ziel verdient. Niets, nee niets zo mooi als een mama en een papa die ze tonen en ze horen, de hunkering van hun Kind.

In het midden van de nacht

Ik besloot deze week om meer te schrijven dan af en toe een gedicht. Me niet te beperken tot dichten, maar gewoon ook vrij te schrijven zonder rem of structuur. Er gaat zoveel door mij heen op 1 dag, waarom zou ik dat allemaal laten verloren gaan. Ik heb trouwens een hekel aan verspilling. Zo vaak krijg ik ingevingen en impulsen van gevoelens, deze vastleggen is ze eren, ze laten wegvliegen is alsof ik ze vanzelfsprekend neem. Neem nu vannacht...

In het midden van de nacht werd ik wakker, vervuld en ontroerd door hoe graag ik mijn vrouwtje zie. Wat een fijn gevoel ze mij geeft. Zolang in eenzaamheid gekluisterd gezeten, zolang zocht ik licht en kreeg ik duisternis. Zolang bleef de liefde voor mij een verre droom. Ik verloor hoop, ik wist niet of ik zo wel verder wou. wonden die zich telkens heropenen, en niemand die ze opmerkt, stilaan lijk je dood te bloeden en iedereen gelooft je lach. Ze horen niet wat je tussen de zinnen zegt. Ze zien niet wat er achter de coulissen gebeurt.  Ja, ik ken de eenzame kelders van de ziel, de koude woelige stormen, alsof er oneindige woeste zeeën zijn in die donkere kelder. Van het ene enge avontuur in het ander, zonder je het eerste begrijpt en kan vatten, begint er al een nieuwe ellendige wending. Tot....Deze vrouw is zo bijzonder...op elk pijnpunt kwam zij met een antwoord. Zonder iets te doen verzachte zij mijn wonden, doorkliefd en ontstoken, een hart eenzaam en zoveel keer gebroken.

Eens je jezelf ziet als gevoelswezen, eens je erkend dat je ooit een afhankelijk en kwetsbaar kind was dat nog niet kon relativeren of nog geen context in rekening kon brengen. Dan besef je pas wie je werkelijk bent. Je beseft hoe je werd miskend in je echtheid en oprechtheid. Je beseft hoeveel kleine en oneindig grote dingen je geschaad hebben. En toch.... toch wist zij in het leven zo te ontwikkelen om volmaakt voor mij te zijn. Volmaakt met imperfecties, volmaakt in de onvolmaaktheid...;ja dat bestaat. Dankzij de moed om mij diepe pijn te ontdekken en te erkennen tot in de diepste cel van mijn lichaam...kan ik ook pas voelen wat heling geeft.

De losbandigheid en onverantwoordelijke gedragingen van volwassenen in mijn omgeving bijvoorbeeld...hoe ze met zichzelf omgingen en hoe ik daar slachtoffer van werd. Hoe ze hun eigen lasten en onverwerkte pijnen afreageerden op mij. De zee in de kelder is dan eindeloos diep....de bodem zo ver af, tot je gaat verlangen naar die bodem, zodat je even kan rusten.

En hoe diep en pijnlijk het ook is....toch...toch is er die ene vrouw die op alles een antwoord heeft, zonder te praten. Die alles wat ik niet kon vatten door de onmenselijke impact op mijn kinderhartje en kinderlijfje doet tot rust komen door hoe ze wandelt, hoe ze beweegt, hoe ze naar mij kijkt...en zo dankbaar ben ik dat ik ondanks alles deze schoonheid nog zo intens kan beleven en toelaten. Zo vervuld kan raken van dankbaarheid door deze vrouw naast mij te mogen hebben. Zij die de losbandigheid van vroeger beantwoord met integriteit en zelfrespect. Zij die de kille moordende klanken van hun stem beantwoord met haar zijdezachte stem. Zij die de bruuske aanrakingen en mishandeling beantwoord met enkel al haar hand in de mijne te plaatsen, een handje dat me doet denken aan wolkjes en de hemel die me influistert "rust maar mijn kind". Zij die de koude militaire mars beantwoord met de meest galante vrouwelijke manier van beweging, alsof ze danst en zweeft door de ruimte.

Zij die denkt dat ze mij tot last is met haar gevoeligheid, terwijl dat nu net alles is waar ik zo compleet  en intens verliefd op ben. Zij die denkt dat ze te geschaad en te angstig is terwijl het lieve kind in mij eindelijk een rede krijgt om te bestaan, en kan doen waar het het best in is, veiligheid bieden. Ontroerd is het kind in mij door haar kwetsbaarheid en haar openheid, de manier waarop zij durft tonen wat er zo diep in haar gebeurt. ja al wat zij als een last ziet, is net dat wat ik zo hard nodig had en dat wat mij dag na dag opfleurt. Zo blij het te kunnen beleven, de betekenis van verwondering zoals alleen een kind dat kent.