Handpopje of strijder

Zie hier Achiles, een man die het verafschuwd om als slaaf van de koning te vechten, maar vecht om zijn eigen naam onsterfelijk te maken. Een levensvisie die ik met hem deel. De gewelddadigheid en het bloedvergieten ruil ik in voor liefde….een gevecht voor liefde dus. Mijn naam vereeuwigen wil ik niet doen uit hoogmoed en omwille van mij, maar uit dankbaarheid voor mijn bestaan. Ik wil het verzegelen door iets te doen voor de mensheid dat niemand ooit deed. Iets dat geschiedenis zal schrijven. Geen robot of handpopje worden van de machtshebbers en “koningen” van deze tijd. Maar vechten voor het leven van de ziel, vechten voor de rechten van mensen.

Al jaren zijn mijn weken gevuld met schrijnende situaties, mensen die ontmenselijkt zijn, verwaarloost zijn, misbruikt en mishandelt zijn, …. Mensen waarvan het lichaam niet meer functioneert omwille van hoevaak ze over hun grenzen gingen en hoe weinig liefde zij ervaren hebben. Mensen die zo diep zitten dat niemand hen nog begrijpt, dat iedereen de verkeerde dingen zegt om niet te lang in de spiegel van onmacht te moeten kijken. Mensen die heel hun leven al wachten op liefde, bestaansrecht en erkenning van hun waardigheid, kwaliteiten, …

Al jaren tracht ik mensen te motiveren om een verschil te maken. Om de mensheid te bevrijden van het materialistisch bestaan, dat ons enkel maar verdoofd en afleid van de essentie. “Gevoelens” dat is  waar het leven echt om gaat, eenheid, hulp, respect voor elkaar. Wat ik vooral terugkrijg zijn dingen die mij niet verder helpen. Applaus en ‘vind ik leuks’ gaan de wereld niet veranderen, dit gaat deze mensen niet redden.

Wees dankbaar voor je bestaan….voor al die uren, jaren dat je in leven bent…maak er iets van en voorkom verspilling van je tijd aan zinloze zaken. Zet je naam op de lijst van onsterfelijkheid, niet voor jezelf maar voor de mensheid….doe iets….zit niet, wacht niet, zeg niet ik heb het te druk en ik heb geen tijd. Want wat is er belangrijker dan deze mensen waarvoor elke minuut als lood weegt te helpen? Je blijft lopen alsof er in je hoofd een hamstertje in een rat loopt en dat dat je leven is. Tijdverspilling en jezelf zo belangrijk vinden….wel wat met die mensen die dagelijks geen keuze hebben? Die honger hebben, pijn hebben, die de meest basale dingen die jij niet eens nog naar waarde schat niet meer kunnen? Is jouw bestaan meer waard dan het bestaan van de menswaardigheid opzich?

Voor mensen die notie hebben van hooggevoeligheid is het leven zoveel zwaarder. Niet omdat zij ziek zijn, maar omdat zij diegenen zijn die het leven zien zoals het echt is. Die alles beleven vanuit hun hart en lichaam en vanuit een spirituele dimensie….ze voelen, zien, horen, ruiken, proeven dingen waar anderen hun bewustzijn niet eens een idee van heeft. Gooit iemand een papier op straat is het alsof men een handgranaat gegooid heeft. Geeft iemand je kritiek is het alsof je vanbinnen in twee splijt. Je weerstand is compleet weg door een te harde behandeling, een lichaam overmeestert en geruïneerd door stress.

En nog ziet niemand de ernst….toch heeft iedereen het te druk. Waar zitten de helden van deze tijd? Waar zitten de vechters voor liefde en de doorzetters? Waar zitten degene waarvoor opgeven niet bestaat? Waar zitten zij die een mens in pijn niet vergeten tot ze een oplossing hebben? Waar zitten zij die hun bestaan eer willen aan doen? Waar zitten zij die iets voor de mensheid willen doen dat vereeuwigt zal worden en dat niemand ooit nog zal vergeten? Waar zitten de mensen die nog liever sterven dan zichzelf als moderne slaaf te laten maken? Waar zitten zij die zolang ze nog gezond zijn en kunnen opstaan voor rechtvaardigheid niets voor laten gaan op rechtvaardigheid. Het leven is groter dan jouw hamsterratje…

Liefde is een werkwoord…..en elke minuut die jij aan iets besteedt, is een minuut dat je kan vereeuwigen door hem te vullen met menslievendheid en daadkracht. Hou je angst en onzekerheid onder controle…niemand garandeert je morgen….vecht voor liefde en leef. Er is meer dan je eigen achtertuin. Zorg dat nu je toch moet sterven, er iets op je zerk kan staan dat de moeite waard is. 

Je dierbaren etaleren

Bewust van Spirituele schade:

Een foto van je kinderen delen

Ik vraag me al jaren af waarom iemand het nodig vindt badpakfoto's
..zwemkledij of badfotos van je kinderen op fb te delen. Ik hield mijn mening voor mezelf omdat zoiets vaak eindigt in zinloze en bodemloze discussies. Mensen begrijpen niet dat je iemands eer ernstig kan schaden. ...zonder dat de bedoeling was. Nu ik dit lees wil ik toch even iets kwijt.

Wie heeft er zaken met je kinderen hun privé? Wat leer je hen over zelfrespect en over integriteit terwijl jij openbaar intieme foto's deelt. Is het als ouder niet onze taak kinderen bewust te maken van hoe je lichaam.heilige grond is...die geeerd en gerespecteerd moet worden. Geliefd en beschermt?

Heb jij het je kinderen gevraagd voor je ze intiem op fb zette? Of beslis jij in hun plaats waar hun grenzen liggen? Je hoort beter nog hen gewoon te beschermen en hun lichaam met rust te laten. Op eender welke manier. De ziel wordt beschadigd ver boven jouw bewustzijn. Hun eerbaarheid wordt geschonden en je neemt ongewild hum beslissingsrecht af
en hun basisrespect over zichzelf af door hun lichaam te etaleren. Hun beleving van intimiteit wordt beschadigd.

Leer kinderen dat hun lichaam kostbaar is, meer kostbaar dan goudstaven of diamanten, of wat dan ook van materie. Leer hen hoe hun lichaam heilige grond is....waar niemand zomaar mag toetreden. Besef wanneer je hun grenzen overschrijdt zonder dat je dit wil of zonder dat je je er bewust van bent. Je diamanten stop je in een kluis en je kinderen ga je in een etalage zetten? in hun onderbroek of zwemkledij? Als jij hen niet serieus neemt, wie zal het dan wel doen? Jij bent hun beschermer en bewaker. neem deze taak ernstig en wees bewust. 

De energetische ketting-reactie

Vaak komt de vraag…Waarom is er oorlog? Waartoe zijn mensen allemaal in staat? Wat drijft hen tot deze waanzin? Als er een God zou zijn, zou er geen oorlog meer zijn. We geven nog liever de verantwoordelijkheid aan de schepper van alles dan zelf verantwoordelijkheid te nemen. Alles begint bij 2 zaken die me de laatste jaren erg opvallen.

De laatste jaren zijn er twee zaken die mij ongelofelijk choqueren en onophoudelijk blijven bestaan. 1 is het gruwelijke nieuws…dat we zelfs niet meer aankunnen. Na elk nieuwsbericht zouden we een weekje moeten gaan bezinnen, maar enkele seconden verder staat al het volgende traumatiserende gegeven. We ervaren heel even medeleven, slikken soms even de emoties weg en lezen onverstoord verder.   Of als het voor tv is, eten we intussen nog iets of drinken we van onze koffie. Ik mis hierin het inleven, alsof je daar bent op die plek van het onheil. Alsof je zelf slachtoffer bent….daarom ook duurt het zo lang voor je begrepen hebt welke emotionele bom er net in je binnenste is geplaatst. En wat de scherven in je onderbewuste met je doen? Ook dit bericht zal weer even wakker maken en na enkel minuten zal je terug inslapen….alsof het nooit gebeurd is. Waar moeten wereldverbeteraars hun energie vandaan blijven halen? Ben je wel dankbaar genoeg voor het wakker worden? Ga je er iets mee doen? Of verspil je mijn energie?

Een tweede feit dat mijn aandacht trekt is de drang van de mens om anderen te demoniseren. Dan denk ik….waw…zoveel heilige mensen. Als je zelf niet perfect bent, dan hou je toch beter je mond? Ik geef mijn mening en wereldbeeld ook weer. Maar ik veroordeel niemands persoon. Ik spreek mensen aan op hun onbewust gedrag en ik ben gelijkwaardig met de lezers waarnaar ik mij richt. Maar even terug terzake….waarom doen we dat? Waarom hebben we het nodig iemand aan de schandpaal te nagelen? Hebben we zoveel woede in ons? Zoveel pijn? Denken we dat deze pijn onze daden zal rechtvaardigen? Wie van ons is perfect en foutloos genoeg om iemand anders persoon te gaan aanvallen en beledigen? Ook wanneer twee mensen uit elkaar gaan krijg je vaak dit fenomeen. Eerst moet iemand een duivel of een  monster zijn voor we de relatie stopzetten. Alsof we dit beeld nodig hebben voor we eruit kunnen stappen. Wat is er gebeurt met “in liefde loslaten”? Het kan soms heel veel liefde bevatten om elkaar te laten gaan en zo gelukkiger te worden dan in de relatie. Waarom hebben we toch steeds die drang om elkaar te bekladden en slecht te maken?

Deze twee feiten samengevoegd geeft aan dat we 1 in slaap zijn/verdoofd door de mate van onmenselijkheid die op ons af wordt gevoerd. En dat we iemand willen doen boeten of de verantwoordelijkheid willen geven voor al wat slecht loopt. Maar waarom is het zo moeilijk om in de spiegel te kijken? Zie je het verband dan niet? Iedereen juicht bij het liedje the circle of life..van Elton John. Maar staat niemand er dan bij stil of wat ….??? Als jij een ander veroordeelt ben jij jouw oorlog aan het vechten. Als jij het huis buiten gaat in ruzie of je begint je geliefden vanzelfsprekend te nemen en beseft niet meer dat ze elke dag van je verscheurd kunnen worden….dan ben jij zelf in oorlog mijn beste. Wat oordeel je dan over anderen die mensen vermoorden terwijl jezelf je eigen gevoelens aborteert? Wat als je in je eigen gezin zou beginnen met vredevol en liefdevol te leven?  Je zou hen beschermen tegen een oorlog, of dat nu innerlijk of uiterlijk is. Zolang we niet beseffen dat wat één persoon doet, een kettingreactie veroorzaakt in de gehele samenleving zal oorlog moeten blijven bestaan om ons bewust te maken. En hoe langer wij anderen met de vinger wijzen behalve onszelf, zal het bewustzijn steeds geblokkeerd worden. En zal er dus meer oorlog moeten komen en zullen er meer en meer gruwelijkere zaken moeten gebeuren die ons trachten wakker te schudden. Elke seconde dat jij niet het meest zachte stuk in jezelf uit, draag jij bij aan de volgende oorlog en de volgende gruwelfeiten. Telkens jij je stem verheft, roddelt, slaat of wat dan ook investeer jij jouw stuk negatieve energie aan het universum en samen vormen al die “uitschuivers” de te leren les in vorm van geweld en oorlog. Alsof die oorlogen uitschreeuwen “hou van elkaar”, “omarm elkaar”, “wees zacht voor elkaar”. Maar onze reactie is vooral een potje frustraties afreageren, waardoor we niets leren en de aaneenreiging van feiten opnieuw een nieuwe les moet gaan etaleren.

   

Nooit iets tussen jou en mij

Er werd mij vroeger altijd gezegd "wacht maar tot je kinderen hebt, dan zal je het wel anders bekijken". Alsof ik dan ging begrijpen waarom iemand een kind kan schaden. En inderdaad nu ik een dochter heb mogen ontvangen bekijk ik het anders. Ik had ze gisteren nog in mijn armen, compleet in rust, haar vredige snoetje op mijn arm. Vol vertrouwen in haar pure fragiliteit. Hoe kwetsbaar en klein ze ook is, ze gaat in complete overgave. Wat een ontroerend moment, tranen liepen over mijn wangen dat ik deze schoonheid mocht ervaren. Een moment zonder drempels tussen. Gewoon twee harten samen als 1 hart. 

Ik leerde inderdaad twee zaken van een dochter te hebben. 1. Hoe is het mogelijk dat je iets tussen jou en je kind laat komen? Hoe is het mogelijk dat je dit pure, zuivere gevoel, dit mooie onvervalste vertrouwen van je kind dat het leven letterlijk in je handen legt, beschaamt tot breekt? Ik ben sinds haar komst nooit zo gedreven geweest om de beste versie van mijzelf te zijn. Ik wil uit elke dag de beste Ken halen die ik kan zijn...de beste man, de beste papa. Maar 1 ding is zeker, ik laat nooit iets tussen mij en haar komen. Dit geschenk krijg je van niemand in je leven, zo een overgave, zo'n blind vertrouwen. Terwijl je van anderen toch op de één of andere manier steeds de rekening krijgt van wat hen is overkomen.  Je bots altijd wel op iets. En dit Goddelijke geschenk, dit mooie pure kind smijt meteen alle liefde in de schaal. Er is niets zo mooi als dat. Een voorbeeld voor ons allen. Om terug die onvervalste versie van onszelf te worden. Je beschadigd de liefde zelf, je doet jezelf onrecht aan door je minder te gunnen dan de complete ongedwongen en gedeblokkeerde stroom van liefde. 

Ik leerde ook dat iemand die een kind schade aandoet, in de eerste plaats zichzelf schaadt. Ik leerde dat oordelen over dadermomenten of gehele daderprofielen in mensen te ver van de essentie is. De dader is in eerste instantie dader ten opzichte van zichzelf. Je doet jezelf onrecht aan als je ook maar iets van deze pure liefde die een kind je schenkt beschaamt. Als je deze ook maar even niet beantwoord, ben je jezelf minder aan het geven dan het beste dat zich aandient. We klagen dan over allerlei zaken die misgaan in ons leven. Maar hoe kan er iets goed lopen als we de geschenken in ons leven niet naar waarde schatten en niet beantwoorden met dezelfde schoonheid dan dat ze gekomen zijn. We moeten dus niet boos op daders worden maar er medeleven mee krijgen. Zij zijn slachtoffers van zichzelf, ze hebben niet eens iemand van buitenaf meer nodig om zichzelf te schaden en al het moois dat in hun leven komt. Ook oordelen en geweldadige uitspraken is onrecht naar jezelf toe....Als een babytje in volle fragiliteit tegelijkertijd zo geheel ongeremd open kan zijn, waarom zouden wij het dan niet kunnen. Stop met je dagen en uren te verspillen in dat koude, zware harnas. Leef de dagen dat je opnieuw wakker mag worden alsof het je laatste zijn. Leef met heel je hart open zoals de babytjes het ons leren. 

Dat lieve kleine fragiele hoofdje vol vertrouwen op mijn bovenarm, met af en toe kleine piepgeluidjes. Dat vergeet ik nooit meer. En het vertrouwen dat ik op dat moment van haar kreeg, dat zal ik dag na dag terug verdienen, zodat ik dit onbetaalbare geschenk waardig kan zijn. 

Yasmientje ik heb jouw mooie geschenk gezien en gevoeld. En ik zal nooit stoppen met het verdienen van dit moment dat jij me in vol vertrouwen gaf. <3 vol met liefde en bewondering voor jou streef ik er naar deze onvervalste liefde in haar mooiste pure vorm terug te schenken. Na je eerste adem in mijn gezicht was dit het mooiste geschenk dat ik ooit gekregen heb. Dankjewel lieve schat.