Wat had ik graag controle, wat was ik bang die te verliezen. Leven in de waan dat alles wat ik deed perfect moest zijn. Wat een marteling voor mezelf om elke dag in die illusie te stappen dat ik volmaakt moest zijn. Daardoor moest ik fouten verstoppen en verbergen, mezelf wijsmaken dat het niet is gebeurd. Waardoor ik er nog meer maakte, zo creëert men ziektes en kwaaltjes, bij mij is het bij 3 burnouts en een depressie gebleven.
Ik eerde mijn eigen beslissingsrecht zo fel maar leefde tegelijkertijd als een popje en plooide voortdurend naar de wensen van anderen. Ergernissen en verdriet slikte ik in, daar diende ik toch voor?
In de huidige samenleving was het moeilijk mijn weg naar huis te vinden. We praten vluchtig met elkaar en uiten slechts een schim van al wat ons hart voelt. De tol die het ons kost heeft haar weerslag op onszelf op onze partner, onze kinderen, onze dierbaren. De tol van het ontkennen dat er iets groter is dan wijzelf. Sommigen noemen het God, ik noem het de natuur. Een allesoverstijgende kracht, die ons heeft doen ontstaan, waar wij in essentie 1 mee zijn. Maar waar wij dagelijks van weglopen wanneer we ingaan tegen ons gevoel. Alleen ons gevoel is verbonden met de bron, met God of met de natuur. Ik ben zo dankbaar dat ik mezelf eindelijk heb toegestaan die zware last los te laten. Die zware last waarvan ik dacht dat ik het allemaal had overwonnen. Ik had mogelijks de illusie nodig dat ik het had gedaan, om me sterk te voelen en te kunnen overleven. Maar nu zie ik dat niets mijn beslissing was, dat alles de natuur was. En de enige keuze die ik heb is: 1. ik erken dat de natuur het stuur in handen heeft, en mij signalen geeft waarvan ik mag genieten wanneer ik me overgeef en naar mijn hart luister. of 2. ik blijf vasthouden aan de waan dat ik mijn leven in mijn handen heb en mis alle schoonheid ervan. In alle angst koos ik voor 1, iets waarvan ik lang dacht dat het onmogelijk zou geworden zijn. Ik kreeg er zachtheid van terug die ik altijd mistte, de warmte, de geborgenheid, de vrijheid om kwetsbaar te mogen zijn.
**Ken Heylen**
Geen opmerkingen:
Een reactie posten