Honger naar het Licht

Wat verlang ik naar jij tegenover mij die mij doet voelen dat ik niet alleen ben. Een Licht over mij dat het Licht in mij herkent. Wat verlang ik naar het stillen van de honger, waarvan iedereen doet of men hem niet kent. Waag het niet om dit moment te misbruiken, of nu boven mij te gaan staan en me te gaan adviseren of kleineren. wees klein en erken dat jij het zelfde voelt. Laat ons verbinden en zet je pantser, je houvast opzij. Durf, oh durf dat te doen voor mij. Waag het niet mij commentaar te geven en wat ik voel te minimaliseren. Jouw bewuste of onbewuste manier om de kwetsbaarheid in jezelf terug te willen domineren en klasseren. Wees gewoon aanwezig op dezelfde frequentie en durf het aan samen met mij naar die plek te gaan. De oorsprong, de kern, de gevoeligste en tegelijk de mooiste plek van ons bestaan. 

Daar waar wij allen 1 zijn, verbonden in de eindeloze Liefde, verbonden in 1 zelfde Licht. Waar allen van ons een deel van draagt, onder dat lachende alles ok gezicht. Daar waar wij terug opgaan in 1 energie, die tijd en ruimte overstijgt. Daar waar jouw Ziel en de mijne terug de verdiende Zuurstof krijgt. 

Diep in ons

Diep in ons, onder het blije, onder het vrije, onder de plek waar je jezelf aanpast voor anderen zit een fluisterend stemmetje dat er is voor jou. het wil gezien en gewaardeerd worden, het heeft 1 grote wens, dat je het nooit vergeten zou. Diep in ons weten we alles en iedereen te waarderen vanuit nederigheid, zijn we dankbaar voor alles aan ons en om ons heen. Diep in ons zit de wijsheid die wij missen wanneer we elkaar pijn doen of iets onnodig zeggen, soms oordelend soms gemeen. Diep in ons zit dat wat nooit benoemt werd, de bron van Liefde die ons dagelijks kan voeden. Die ons van het destructieve pad kan behoeden. Diep in ons zit de Zelfliefde die vraagt om Zacht met jezelf te zijn. Je niet groter voor te doen, gewoon te accepteren "ik ben kwetsbaar en ik voel me soms zo klein". Diep in ons zit onze mooiste schat verborgen, boordevol talent. Ze zal daar altijd zijn, doorheen wanhopige tijden tot jij jouw rede van bestaan erkent. Diep in ons zit er een Liefde die helderder is dan het zuiverste water. Een Liefde die enkel zachtheid en veiligheid verlangt en verdraagt om puur en voedend te blijven, nu en later.

Zuinig zijn

Ik ben altijd een gevoelige en onbegrepen jongen geweest. Ik kwam als hooggevoelig wezen terecht in een familie die angstig was en geen vertrouwen meer had in niets. Mensen die zich"beschermden tegen het kwade" en tegelijkertijd hun eigen liefde daarjuist mee blokkeerde. Verschillende traumatische ervaringen maakten mij doodsbang waardoor ik heel mijn jeugd in mijzelf bleef herhalen "ik wil niet worden zoals zij, ik wil niet besmet worden, laat me aub niet zo worden, laat me aub zacht blijven, laat me niet ziek worden, laat me liefdevol blijven, laat me zuiver blijven, ......en zo ging het door, smeken, bidden en mechanismen ontwikkelen om mezelf en mijn territorium te beschermen ook al werd er dagelijks binnengebroken. Ik verdween langzaam maar zeker naar een andere wereld, waar die gevoelens wel mochten stromen. Waar alles zacht en liefdevol was. 

Ik handelde vanuit die wereld tegenover vrienden en vrouwen. Ik kon het niet laten om steeds 200% van mijzelf te geven. Al mijn liefde, mijn hart mijn ziel, mijn toewijding. Ik kon het zo menen met iemand. Ik kon de wereld bewegen om er voor hen te zijn. Omdat ik wist hoeveel pijn het doet wanneer iemand zijn/haar rug draait, je liefde niet beantwoord. 

Iedereen begon met me te lachen en me te adviseren om me meer te wapenen. Me te beschermen, niet zo naïef te zijn. maar ik wist wat dat betekende....(verbitterd worden). Bovendien voelde het zo goed, om vanuit liefde te leven. ook al kwam ze niet terug, ik had liefde in overvloed. Ik nam ze vanazelfsprekend, want dat werd mij geleerd, dat ik niets waard ben en dat mijn liefde niets waard is. Dat ik nergens recht op heb en dat anderen het gewoon niet snappen vanuit verbitterdheid. Dat ik het vuur moet aanhouden terwijl anderen er emmers over kappen om het te doven. Ik wilde het iedereen naar hun zin maken en hen terug doen geloven in liefde. Maar tot op zekere hoogte bleven ze in hun grot. En langzaam maar zeker begon me dat zo'n pijn te doen dat ik de interactie niet meer aan kon. 

Ik bleef het beste van mijzelf geven tot ik op een zeker punt toch voelde dat het uit balans is. Omdat ik het pas zo laat besefte en ik dit gevoel zo goed kende, deed het steeds opnieuw ondraaglijk veel pijn. Alsof ze alles vanbinnen uit elkaar trekken en overrijden met tanks en bombarderen vanuit de lucht. Een overdreven macht die met een hels kabaal mij wilde uitroeien. Ik voelde het kind in mij dichtklappen, zijn handjes op zijn oren, de ogen dicht en in een bolletje verdwijnen, zo klein mogelijk. 

Overal bleef het bewijs komen dat ik niets waard was en dat mijn liefde niet begrepen werd. Ik werd elk meisje haar beste vriendin, maar samen zijn met Ken dat zag men niet zitten. Daarvoor is hij niet goed genoeg, alleen maar om te gebruiken. "Maar als ze liefde moest teruggeven, nee dat gaat te ver. Ik kon het nooit begrijpen, want ik hield van mezelf, maar wat was ik er mee als niemand anders daar het zelfde over dacht. Of zei "nee ik hou echt van jou, maar me wel aan de kant liet staan. "Van op afstand hou je van mij, maar niet van dichtbij?". 

Ik gaf mezelf weg, mijn mooiste puurste liefde. En ik zag er geen kwaad in, omdat ik diep vanbinnen niet meer geloofde in iets beter dan dat. Ik geloofde niet dat er een vrouw was die me het terug zou geven, daarom gaf ik gewoon onvoorwaardelijk en liet ik me tegelijkertijd misbruiken. Ik bleef het goede in hen zien, het meisje in hen dat mijn liefde waard is. Maar ik was blind voor hun gedrag of hun beperkingen waardoor ik alles uit evenwicht haalde. Want zij konden nooit teruggeven wat ik gaf en toch had ik dat van hen nodig. Ze waren niet bewust genoeg, niet meer gevoelig genoeg om wat ik te bieden had terug te geven, zodat we in gelijkwaardigheid konden leven met elkaar. Nu hoor ik het vaak opnieuw, dat ik me laat doen en te ver ga voor mijn vrouw. Maar hoe kan dat bestaan, te ver gaan? En zij dan nog? Zij die zo vernederd en ontmenselijkt werd in haar leven, hoe kan ik ooit te lief voor haar zijn? Niemand ziet wat ze doet, de duizende dingen die zij ondanks haar pijn nog realiseert, en bovenal vanzelfsprekend beschouwd. Ja ik moet ver gaan om haar trauma pijn mee te dragen en ja dat betekent dat ik soms mijn eigen noden moet relativeren. Maar dat is 1 van de vele geschenken die mijn vrouw mij dagelijks biedt, want zo kom ik bij mijn kernnood. En dat is één zijn met haar. In pijn, in verdriet, in vreugde en in haar diepste duisternis. Het grote verschil is dat zij mijn liefde echt verdient en meer nog, het grote verschil is dat zij de enige is die mij het gevoel geeft van beter te moeten worden als mens om haar te kunnen geven wat ze verdient. Eigenlijk heeft de pijn die ik in andere relaties, mijn jeugd en vriendschappen heb opgelopen mij verhinderd om mij meteen voldoende open te stellen naar haar toe. Ik voel dat ik alles geef wat ik kan, maar toch is het te weinig. Mijn eerdere ervaringen hebben mij bang gemaakt om dieper te gaan. Maar ze zullen mij niet weerhouden om meer van mezelf te geven. Mijn verleden zal mij niets meer afnemen van mijn toekomst. En mijn vrouwtje en dochter zullen al het beste van mij krijgen, ondanks hoe bang ik ben of ondanks hoe zwaar dit deel beschadigd is. 

Nu denk ik dus: "Had ik maar altijd blijven geloven tot in het diepste van mijn zijn dat er wel iemand bestaat die mij de liefde geeft die ik verdien, dan had ik alles kunnen opsparen tot dit moment met deze prachtige vrouw en prachtige dochter en niets meer verspild onderweg. 

Ook is het belangrijk om te weten van elkaar wat er exact allemaal gebeurd is, want pas dan besef je wat iemand verdient en met hoeveel zorgzaamheid en zachtheid je met iemand om dient te gaan. Pas dan geraak je bewust en gemotiveerd genoeg om het allerbeste in jezelf terug te vinden, waar anderen het ook begraven hebben of hoe vaak men het ook aborteerde. Voor de juiste persoon besef je dat je ook dat stuk nodig hebt om dagelijks een beetje in de buurt ter komen van hoeveel liefde en zachtheid men verdient. Je liefde is niet naief, ze is prachtig en het mooiste in jezelf dat je kan vinden. Koester ze, en wees er zuinig mee. Deel ze alleen wanneer je beiden dagelijks naar evenwicht streeft om elkaars mooie ziel een zo zuiver mogelijke liefde te kunnen schenken. 

Love will find a way

Onsterfelijkheid

Eén zaak neem ik mee uit de film Troy, de drijfveer van Achilles om niet voor de naam van een koning te vechten als slaaf. Maar om zijn naam te vereeuwigen. Ik herken mezelf in hem. In plaats van bloed vergieten wil ik vechten voor liefde...ik wil niet vereeuwigd worden als een barbaar. Ik wil geschiedenis schrijven.... Niet voor mijn naam, maar uit dankbaarheid voor mijn leven. Ik krijg al die tijd, al die ervaringen, al dat lijden en dan zou ik dat gewoon verspillen? Waar is die strijdlust naar toe? Wie wil er werkelijk nog iets doen voor een betere wereld? Wie wil mee de grenzen verleggen? Wie wil zijn/haar bestaan eren in dankbaarheid en iets doen voor de mensheid dat nooit meer vergeten wordt? Wie wil verandering brengen voor het te laat is, voor we allemaal slaaf zijn van de "koningen" van deze tijd?

Al jaren tracht ik initiatieven te ontwikkelen zonder enige bron van draagkracht of financiën....puur uit liefde. Het enige dat ik van steun kreeg is vooral applaus en vind ik leuks.  Waar zitten de vechter en de leeuwen van deze tijd? Die willen vechten voor liefde? Die willen vechten tot de laatste snik voor er enkel nog maatschappelijke robots zijn die zich aborteren van hun gevoel en dat inruilen voor materie. Die zichzelf langzaam maar zeker slaaf maken van de wensen van de machthebbers de industrie en de economie.

Al jaren hoor ik mensen kermen van pijn eens ze de kans krijgen hun gevoel te uiten, zoveel mensen leven in zo'n onmenselijke situaties, misbruikt, vernedert, verwaarloosd, ontmenselijkt en zoveel meer. Mensen die nergens meer heen kunnen en die zo'n mooi hart hebben. Toch geeft iedereen hen onbewust op, ze weten niet eens van hun bestaan. Mijn weken zijn gevuld met verhalen waarbij we machteloos toekijken ...schrijnende situaties. gezinnen die uit elkaar worden getrokken. Mensen die geheel uitgespuwd zijn en aan hun lot worden overgelaten. Hun lichaam compleet kapot gemaakt door overbelasting e'n een geheel gebrek aan liefde. Wat bezielt de mens van vandaag? Waarom vlucht iedereen? Waarom sluit iedereen de ogen? Waarom heeft iedereen belangrijkere dingen te doen?

Brieven aan onze kleine prinses 15 oktoker 2015

Een dochter vol geschenkjes

Dag lieve schat, wat groei je snel. Al weer loopt mijn hart over van bekende dingen en van nieuwe dingen die je liet zien. Ik beleefde je eerste keren hardop lachen, mijn hart kreeg een knuffel telkens je dat deed. Een warm lachje van zo diep, helemaal vanuit jouw kwetsbaarste en mooiste kamertje haalde jij dit geschenk boven met alle warmte en liefde in jou. Met volle overgave. Overgave is zoiets moois lieve schat. Altijd en bij iedereen maar zeker als ze van jou komt. Ik zoek er al heel mijn leven naar, ik praat er vaak uren over met anderen. Maar jij begrijpt me zonder woorden. Jij laat gewoon zien wat ik al die jaren al bedoel en waar ik me ondanks al dat praten zo alleen in voel. Achter elke kleine glimp van jou, ieder klein geluid, iedere beweging en elke blik schuilt een nooit geziene en onvervalste diepgang. Als water vanuit de zuiverste bron, maar beter, omdat het van jou komt. Weet je wat zo bijzonder is lieve Yasmientje , elke keer denk ik, nu besef ik hoe mooi en bijzonder ze is. En elke keer dat ik dat denk doe je weer iets dat mijn hart ontroerd en mijn ziel doet heropleven.  Draag asjeblief altijd goed zorg voor al die geschenken in en aan jou, dat jouw oogjes nooit te lang iets eng moeten zien, dat jouw oortjes nooit te lang iets vervelends moeten horen, dat je nooit of nooit iets moet voelen dat niet goed voor je is. En dat je dit lichaam vol wondermooie signalen zal beschermen als heilige grond. En wanneer dat niet alleen lukt ben ik er altijd voor jou om je te helpen. Ons lichaam is een geschenk van God, weet je. Alles wat het kan…hoe jij geboren werd uit mama en papa en dan in mama’s buik vertoefde….een lichaam is iets erg bijzonder. Waar we altijd heel goed zorg voor dienen te dragen want het is ook heel gevoelig. Een heel kostbaar en tegelijk fragiel cadeau van God. Het mooiste is dat we hem kunnen laten zien hoe dankbaar we zijn door er héeeel goed voor te zorgen en het altijd voor te laten gaan op alles. Je bent als een schatkist vol goud, maar dan waardevoller. Omdat materiaal nooit echt waarde kan hebben. 1 blik van jou of 1 glimlachje is mij zoveel meer waard dan dat. Je bent een prachtdochter en je raakt mijn hart dagelijks op een manier dat het nooit geraakt werd. Zo fijn dat je er bent. xxx

Vorige week riep je tijdens het huilen plots mmmamaaa alsof het natuurlijk in je zat om dit te zeggen. Een zuivere uitsprak, niet bijna ofzo. Al is dit veel te vroeg, ik zal het nooit vergeten, mama hoorde het tot boven en was ook heel erg ontroerd door dit mooie cadeau van jouIk heb wel wat met jou geoefend af en toe, maar nu niet zo heel vaak dus ofwel leer jij heel snel, ofwel weet jij al veel zonder het te leren. Of beiden, kan ook. Ik had het nu plots over huilen, na al de hartverwarmende momenten hoor je nu daar iets over. Want huilen en zeker als je in paniek  en ontroostbaar bent is wel best eng om te beleven. Die momenten zijn er ook. Gelukkig zijn mama en ik getraind door God die ons het ideale levenspad gaf met heel veel stress op dat we heel goed omkunnen met stress. We vinden het heel erg om jou zo verdrietig te zien en we voelen jouw pijn mee. Maar tegelijkertijd weten we dat jij op dat moment rustige ouders nodig hebt om terug veiligheid te ervaren en terug rustig te worden. Het is ook een test van babytjes om hun omgeving uit te testen. Of die wel veilig is en hoe die met zo’n situatie omgaat. Het is alsof je een alarmsignaal doet afgaan, zoals ze ook soms op school brand alarm doen, als test. Zo doe jij ook je test. Als besef je dat natuurlijk niet. Je lichaam heeft het nodig te weten wat voor soort ouders wij zijn en hoe wij met crisissituaties omgaan. Dit is dus waarom je de eerste maanden heel moeilijk terug rust vond. Intussen heb ik een liedje uitgevonden wat je duidelijk helpt, God fluisterde dat in mijn oor om ons te helpen (zie in bijlage, zodat je het eens kan beluisteren J). Trouwens… ik heb nooit durven zingen terwijl iemand anders meeluisterde, alleen voor jou gaat het vanzelf en doe ik het wel ;).

Net zoals mama en papa ben jij duidelijk erg gevoelig, iets om erg trots op te zijn. Gevoelig zijn is het mooiste wat er is weet je. Het eerlijkste ook. Voor ons was het niet makkelijk om onze weg er in te vinden omdat we die weg alleen hebben moeten zoeken. Maar daardoor hebben we er ook veel over geleerd zodat we voor jouw gevoeligheden altijd alles zullen doen om er te zijn voor jou op de manier die jij nodig hebt. We leggen je graag meer uit over gevoeligheden, maar ik weet natuurlijk niet hoe veel je tot nu toe al zelf ontdekt hebt J. Altijd welkom voor vragen maar dat weet je wel xxx

Naast het felle huilen en crisissituaties hou je er ook niet van even alleen te zijn. Als we je bvb even in je bedje leggen omdat we moeten opruimen of een andere taak hebben van het huishouden. Of we maken ons klaar om de dag te beginnen is het meestal in beurtrol J. Natuurlijk zouden we ook liefst heel de tijd bij jou zijn maar we moeten voor centjes zorgen om eten te kopen licht, verwarming en gas te betalen, ons huisje te betalen, wat je pas als je dit leest op een zekere verjaardag zal beseffen en geleerd zal hebben. (Ik weet nu nog niet op welke verjaardag ik je deze brieven cadeau zal doen). Het is soms moeilijk dat de planning niet alleen anders loopt maar gewoon wegvalt J. Maar wat is een planning waard tegenover jou. xxx

Wat ook nieuw is, is dat we steeds meer gesprekjes doen samen....het is nog brabbelen, geen verstaanbare woorden dus en toch boordevol gevoel en betekenis. Ik praat veel en graag maar het allerliefst met jou xxx

Je oefent ook al graag een beetje stapjes zetten, wat de bedoeling is dit pas over ongeveer een jaar te kunnen J. Maar we laten je natuurlijk zelf beslissen hoe jij wenst te ontwikkelen, we volgen geen boekjes maar jouw ritme en jouw signalen. Telkens we even oefenen word je plots heel erg enthousiast. Natuurlijk houden we je vast…maar je beentjes doe jij helemaal zelf, indrukwekkend hoe snel je dit lichaam gewend bent. Je weet er al heel erg goed mee om te gaan. Maar doe maar rustig aan hé, je hebt alle tijd. Xxx Tot binnenkort lieve schat voor het volgende briefje…altijd een verassing voor mij wanneer dat zal zijn. Ik kijk alweer uit naar elke nieuwe dag met jou -die als God het wil- nog gaan volgen, want nooit is iets vanzelfsprekend en alles is een geschenk. Niet om ons bang te maken, wel om ons dankbaar te maken voor elk samenzijn en om alles veel dieper in ons hart te kunne beleven. Bedankt dat je er bent. 

Brieven aan onze kleine prinses 22 september 2015

Liefdevolle geluidjes

Lieve schat...er zijn al weer enkele weken verstreken.. maar nooit zonder verandering. Je komt met zoveel geschenken....met zoveel wonderen. Ik ben het gewend geraakt nooit een traan te laten..of enkel vanbinnen waar niemand het ziet. Zoveel mooie mensen die ik mocht ontmoeten...zovele intense gesprekken over zovele gevoelens...maar ook al voel ik alle kleuren zo intens...tranen komen niet. En toch....elke keer weer....wanneer ik qualitytime met jou mag beleven...gewoon samen bij elkaar. je hoofdje tegen me aan...in volle overgave...je vult mijn hart met geluk. En dan komen ze die tranen. Jij bent de sleutel om de deur te openen die zo zwaar wordt bewaakt. Zo puur en eerlijk dat jij bent. ..zodat ik niets minder wil teruggeven dan het allerdiepste. ..het allermooiste in mij.

Je eerste lachje hebben we intussen ook mogen zien en horen. Ik heb nooit iemand zo eerlijk zien lachen. Wat ben je mooi lieve Yasmientje...wat een mooi hartje heb jij. Elke glimp daarvan is vervuld met de schoonheid van het leven. Ook mooi hoe zuinig je ze bewaart voor enkel de allerbeste momenten. Ik bewonder je zo lieveke zo breekbaar en toch zo open. Je uit alles waar ik al jaren mensen van tracht te overtuigen...je uit het niet alleen je bent het.

Maar er is meer...het blijft maar komen....geluidjes van jou...dwars door alle muren die ik bouwde heen...recht naar de kern van mijn bestaan. Daar beluister ik jou....een levengevende melodie...van onverstaanbare maar alleszeggende brabbeltjes. Je doet het zo simpel lijken mijn hart raken. Alles wat je doet gaat recht naar de roos. Wat ben je mooi...wat ben je bijzonder...elke dag dat ik met jou mag delen is een unieke beleving waar ik eindeloos dankbaar voor ben. En telkens als ik even niet bij je ben hoor ik jouw geluidjes en zie ik jouw lachje...nooit hoorde ik mijn eigen hart zo vaak en continu kloppen als toen jij geboren werd. Geen dag meer zonder dankbaarheid...dankzij jou. tot de volgende keer lieve schat. Ik hou van je

Handpopje of strijder

Zie hier Achiles, een man die het verafschuwd om als slaaf van de koning te vechten, maar vecht om zijn eigen naam onsterfelijk te maken. Een levensvisie die ik met hem deel. De gewelddadigheid en het bloedvergieten ruil ik in voor liefde….een gevecht voor liefde dus. Mijn naam vereeuwigen wil ik niet doen uit hoogmoed en omwille van mij, maar uit dankbaarheid voor mijn bestaan. Ik wil het verzegelen door iets te doen voor de mensheid dat niemand ooit deed. Iets dat geschiedenis zal schrijven. Geen robot of handpopje worden van de machtshebbers en “koningen” van deze tijd. Maar vechten voor het leven van de ziel, vechten voor de rechten van mensen.

Al jaren zijn mijn weken gevuld met schrijnende situaties, mensen die ontmenselijkt zijn, verwaarloost zijn, misbruikt en mishandelt zijn, …. Mensen waarvan het lichaam niet meer functioneert omwille van hoevaak ze over hun grenzen gingen en hoe weinig liefde zij ervaren hebben. Mensen die zo diep zitten dat niemand hen nog begrijpt, dat iedereen de verkeerde dingen zegt om niet te lang in de spiegel van onmacht te moeten kijken. Mensen die heel hun leven al wachten op liefde, bestaansrecht en erkenning van hun waardigheid, kwaliteiten, …

Al jaren tracht ik mensen te motiveren om een verschil te maken. Om de mensheid te bevrijden van het materialistisch bestaan, dat ons enkel maar verdoofd en afleid van de essentie. “Gevoelens” dat is  waar het leven echt om gaat, eenheid, hulp, respect voor elkaar. Wat ik vooral terugkrijg zijn dingen die mij niet verder helpen. Applaus en ‘vind ik leuks’ gaan de wereld niet veranderen, dit gaat deze mensen niet redden.

Wees dankbaar voor je bestaan….voor al die uren, jaren dat je in leven bent…maak er iets van en voorkom verspilling van je tijd aan zinloze zaken. Zet je naam op de lijst van onsterfelijkheid, niet voor jezelf maar voor de mensheid….doe iets….zit niet, wacht niet, zeg niet ik heb het te druk en ik heb geen tijd. Want wat is er belangrijker dan deze mensen waarvoor elke minuut als lood weegt te helpen? Je blijft lopen alsof er in je hoofd een hamstertje in een rat loopt en dat dat je leven is. Tijdverspilling en jezelf zo belangrijk vinden….wel wat met die mensen die dagelijks geen keuze hebben? Die honger hebben, pijn hebben, die de meest basale dingen die jij niet eens nog naar waarde schat niet meer kunnen? Is jouw bestaan meer waard dan het bestaan van de menswaardigheid opzich?

Voor mensen die notie hebben van hooggevoeligheid is het leven zoveel zwaarder. Niet omdat zij ziek zijn, maar omdat zij diegenen zijn die het leven zien zoals het echt is. Die alles beleven vanuit hun hart en lichaam en vanuit een spirituele dimensie….ze voelen, zien, horen, ruiken, proeven dingen waar anderen hun bewustzijn niet eens een idee van heeft. Gooit iemand een papier op straat is het alsof men een handgranaat gegooid heeft. Geeft iemand je kritiek is het alsof je vanbinnen in twee splijt. Je weerstand is compleet weg door een te harde behandeling, een lichaam overmeestert en geruïneerd door stress.

En nog ziet niemand de ernst….toch heeft iedereen het te druk. Waar zitten de helden van deze tijd? Waar zitten de vechters voor liefde en de doorzetters? Waar zitten degene waarvoor opgeven niet bestaat? Waar zitten zij die een mens in pijn niet vergeten tot ze een oplossing hebben? Waar zitten zij die hun bestaan eer willen aan doen? Waar zitten zij die iets voor de mensheid willen doen dat vereeuwigt zal worden en dat niemand ooit nog zal vergeten? Waar zitten de mensen die nog liever sterven dan zichzelf als moderne slaaf te laten maken? Waar zitten zij die zolang ze nog gezond zijn en kunnen opstaan voor rechtvaardigheid niets voor laten gaan op rechtvaardigheid. Het leven is groter dan jouw hamsterratje…

Liefde is een werkwoord…..en elke minuut die jij aan iets besteedt, is een minuut dat je kan vereeuwigen door hem te vullen met menslievendheid en daadkracht. Hou je angst en onzekerheid onder controle…niemand garandeert je morgen….vecht voor liefde en leef. Er is meer dan je eigen achtertuin. Zorg dat nu je toch moet sterven, er iets op je zerk kan staan dat de moeite waard is.