Honger naar het Licht

Wat verlang ik naar jij tegenover mij die mij doet voelen dat ik niet alleen ben. Een Licht over mij dat het Licht in mij herkent. Wat verlang ik naar het stillen van de honger, waarvan iedereen doet of men hem niet kent. Waag het niet om dit moment te misbruiken, of nu boven mij te gaan staan en me te gaan adviseren of kleineren. wees klein en erken dat jij het zelfde voelt. Laat ons verbinden en zet je pantser, je houvast opzij. Durf, oh durf dat te doen voor mij. Waag het niet mij commentaar te geven en wat ik voel te minimaliseren. Jouw bewuste of onbewuste manier om de kwetsbaarheid in jezelf terug te willen domineren en klasseren. Wees gewoon aanwezig op dezelfde frequentie en durf het aan samen met mij naar die plek te gaan. De oorsprong, de kern, de gevoeligste en tegelijk de mooiste plek van ons bestaan. 

Daar waar wij allen 1 zijn, verbonden in de eindeloze Liefde, verbonden in 1 zelfde Licht. Waar allen van ons een deel van draagt, onder dat lachende alles ok gezicht. Daar waar wij terug opgaan in 1 energie, die tijd en ruimte overstijgt. Daar waar jouw Ziel en de mijne terug de verdiende Zuurstof krijgt. 

Diep in ons

Diep in ons, onder het blije, onder het vrije, onder de plek waar je jezelf aanpast voor anderen zit een fluisterend stemmetje dat er is voor jou. het wil gezien en gewaardeerd worden, het heeft 1 grote wens, dat je het nooit vergeten zou. Diep in ons weten we alles en iedereen te waarderen vanuit nederigheid, zijn we dankbaar voor alles aan ons en om ons heen. Diep in ons zit de wijsheid die wij missen wanneer we elkaar pijn doen of iets onnodig zeggen, soms oordelend soms gemeen. Diep in ons zit dat wat nooit benoemt werd, de bron van Liefde die ons dagelijks kan voeden. Die ons van het destructieve pad kan behoeden. Diep in ons zit de Zelfliefde die vraagt om Zacht met jezelf te zijn. Je niet groter voor te doen, gewoon te accepteren "ik ben kwetsbaar en ik voel me soms zo klein". Diep in ons zit onze mooiste schat verborgen, boordevol talent. Ze zal daar altijd zijn, doorheen wanhopige tijden tot jij jouw rede van bestaan erkent. Diep in ons zit er een Liefde die helderder is dan het zuiverste water. Een Liefde die enkel zachtheid en veiligheid verlangt en verdraagt om puur en voedend te blijven, nu en later.

Zuinig zijn

Ik ben altijd een gevoelige en onbegrepen jongen geweest. Ik kwam als hooggevoelig wezen terecht in een familie die angstig was en geen vertrouwen meer had in niets. Mensen die zich"beschermden tegen het kwade" en tegelijkertijd hun eigen liefde daarjuist mee blokkeerde. Verschillende traumatische ervaringen maakten mij doodsbang waardoor ik heel mijn jeugd in mijzelf bleef herhalen "ik wil niet worden zoals zij, ik wil niet besmet worden, laat me aub niet zo worden, laat me aub zacht blijven, laat me niet ziek worden, laat me liefdevol blijven, laat me zuiver blijven, ......en zo ging het door, smeken, bidden en mechanismen ontwikkelen om mezelf en mijn territorium te beschermen ook al werd er dagelijks binnengebroken. Ik verdween langzaam maar zeker naar een andere wereld, waar die gevoelens wel mochten stromen. Waar alles zacht en liefdevol was. 

Ik handelde vanuit die wereld tegenover vrienden en vrouwen. Ik kon het niet laten om steeds 200% van mijzelf te geven. Al mijn liefde, mijn hart mijn ziel, mijn toewijding. Ik kon het zo menen met iemand. Ik kon de wereld bewegen om er voor hen te zijn. Omdat ik wist hoeveel pijn het doet wanneer iemand zijn/haar rug draait, je liefde niet beantwoord. 

Iedereen begon met me te lachen en me te adviseren om me meer te wapenen. Me te beschermen, niet zo naïef te zijn. maar ik wist wat dat betekende....(verbitterd worden). Bovendien voelde het zo goed, om vanuit liefde te leven. ook al kwam ze niet terug, ik had liefde in overvloed. Ik nam ze vanazelfsprekend, want dat werd mij geleerd, dat ik niets waard ben en dat mijn liefde niets waard is. Dat ik nergens recht op heb en dat anderen het gewoon niet snappen vanuit verbitterdheid. Dat ik het vuur moet aanhouden terwijl anderen er emmers over kappen om het te doven. Ik wilde het iedereen naar hun zin maken en hen terug doen geloven in liefde. Maar tot op zekere hoogte bleven ze in hun grot. En langzaam maar zeker begon me dat zo'n pijn te doen dat ik de interactie niet meer aan kon. 

Ik bleef het beste van mijzelf geven tot ik op een zeker punt toch voelde dat het uit balans is. Omdat ik het pas zo laat besefte en ik dit gevoel zo goed kende, deed het steeds opnieuw ondraaglijk veel pijn. Alsof ze alles vanbinnen uit elkaar trekken en overrijden met tanks en bombarderen vanuit de lucht. Een overdreven macht die met een hels kabaal mij wilde uitroeien. Ik voelde het kind in mij dichtklappen, zijn handjes op zijn oren, de ogen dicht en in een bolletje verdwijnen, zo klein mogelijk. 

Overal bleef het bewijs komen dat ik niets waard was en dat mijn liefde niet begrepen werd. Ik werd elk meisje haar beste vriendin, maar samen zijn met Ken dat zag men niet zitten. Daarvoor is hij niet goed genoeg, alleen maar om te gebruiken. "Maar als ze liefde moest teruggeven, nee dat gaat te ver. Ik kon het nooit begrijpen, want ik hield van mezelf, maar wat was ik er mee als niemand anders daar het zelfde over dacht. Of zei "nee ik hou echt van jou, maar me wel aan de kant liet staan. "Van op afstand hou je van mij, maar niet van dichtbij?". 

Ik gaf mezelf weg, mijn mooiste puurste liefde. En ik zag er geen kwaad in, omdat ik diep vanbinnen niet meer geloofde in iets beter dan dat. Ik geloofde niet dat er een vrouw was die me het terug zou geven, daarom gaf ik gewoon onvoorwaardelijk en liet ik me tegelijkertijd misbruiken. Ik bleef het goede in hen zien, het meisje in hen dat mijn liefde waard is. Maar ik was blind voor hun gedrag of hun beperkingen waardoor ik alles uit evenwicht haalde. Want zij konden nooit teruggeven wat ik gaf en toch had ik dat van hen nodig. Ze waren niet bewust genoeg, niet meer gevoelig genoeg om wat ik te bieden had terug te geven, zodat we in gelijkwaardigheid konden leven met elkaar. Nu hoor ik het vaak opnieuw, dat ik me laat doen en te ver ga voor mijn vrouw. Maar hoe kan dat bestaan, te ver gaan? En zij dan nog? Zij die zo vernederd en ontmenselijkt werd in haar leven, hoe kan ik ooit te lief voor haar zijn? Niemand ziet wat ze doet, de duizende dingen die zij ondanks haar pijn nog realiseert, en bovenal vanzelfsprekend beschouwd. Ja ik moet ver gaan om haar trauma pijn mee te dragen en ja dat betekent dat ik soms mijn eigen noden moet relativeren. Maar dat is 1 van de vele geschenken die mijn vrouw mij dagelijks biedt, want zo kom ik bij mijn kernnood. En dat is één zijn met haar. In pijn, in verdriet, in vreugde en in haar diepste duisternis. Het grote verschil is dat zij mijn liefde echt verdient en meer nog, het grote verschil is dat zij de enige is die mij het gevoel geeft van beter te moeten worden als mens om haar te kunnen geven wat ze verdient. Eigenlijk heeft de pijn die ik in andere relaties, mijn jeugd en vriendschappen heb opgelopen mij verhinderd om mij meteen voldoende open te stellen naar haar toe. Ik voel dat ik alles geef wat ik kan, maar toch is het te weinig. Mijn eerdere ervaringen hebben mij bang gemaakt om dieper te gaan. Maar ze zullen mij niet weerhouden om meer van mezelf te geven. Mijn verleden zal mij niets meer afnemen van mijn toekomst. En mijn vrouwtje en dochter zullen al het beste van mij krijgen, ondanks hoe bang ik ben of ondanks hoe zwaar dit deel beschadigd is. 

Nu denk ik dus: "Had ik maar altijd blijven geloven tot in het diepste van mijn zijn dat er wel iemand bestaat die mij de liefde geeft die ik verdien, dan had ik alles kunnen opsparen tot dit moment met deze prachtige vrouw en prachtige dochter en niets meer verspild onderweg. 

Ook is het belangrijk om te weten van elkaar wat er exact allemaal gebeurd is, want pas dan besef je wat iemand verdient en met hoeveel zorgzaamheid en zachtheid je met iemand om dient te gaan. Pas dan geraak je bewust en gemotiveerd genoeg om het allerbeste in jezelf terug te vinden, waar anderen het ook begraven hebben of hoe vaak men het ook aborteerde. Voor de juiste persoon besef je dat je ook dat stuk nodig hebt om dagelijks een beetje in de buurt ter komen van hoeveel liefde en zachtheid men verdient. Je liefde is niet naief, ze is prachtig en het mooiste in jezelf dat je kan vinden. Koester ze, en wees er zuinig mee. Deel ze alleen wanneer je beiden dagelijks naar evenwicht streeft om elkaars mooie ziel een zo zuiver mogelijke liefde te kunnen schenken. 

Love will find a way

Onsterfelijkheid

Eén zaak neem ik mee uit de film Troy, de drijfveer van Achilles om niet voor de naam van een koning te vechten als slaaf. Maar om zijn naam te vereeuwigen. Ik herken mezelf in hem. In plaats van bloed vergieten wil ik vechten voor liefde...ik wil niet vereeuwigd worden als een barbaar. Ik wil geschiedenis schrijven.... Niet voor mijn naam, maar uit dankbaarheid voor mijn leven. Ik krijg al die tijd, al die ervaringen, al dat lijden en dan zou ik dat gewoon verspillen? Waar is die strijdlust naar toe? Wie wil er werkelijk nog iets doen voor een betere wereld? Wie wil mee de grenzen verleggen? Wie wil zijn/haar bestaan eren in dankbaarheid en iets doen voor de mensheid dat nooit meer vergeten wordt? Wie wil verandering brengen voor het te laat is, voor we allemaal slaaf zijn van de "koningen" van deze tijd?

Al jaren tracht ik initiatieven te ontwikkelen zonder enige bron van draagkracht of financiën....puur uit liefde. Het enige dat ik van steun kreeg is vooral applaus en vind ik leuks.  Waar zitten de vechter en de leeuwen van deze tijd? Die willen vechten voor liefde? Die willen vechten tot de laatste snik voor er enkel nog maatschappelijke robots zijn die zich aborteren van hun gevoel en dat inruilen voor materie. Die zichzelf langzaam maar zeker slaaf maken van de wensen van de machthebbers de industrie en de economie.

Al jaren hoor ik mensen kermen van pijn eens ze de kans krijgen hun gevoel te uiten, zoveel mensen leven in zo'n onmenselijke situaties, misbruikt, vernedert, verwaarloosd, ontmenselijkt en zoveel meer. Mensen die nergens meer heen kunnen en die zo'n mooi hart hebben. Toch geeft iedereen hen onbewust op, ze weten niet eens van hun bestaan. Mijn weken zijn gevuld met verhalen waarbij we machteloos toekijken ...schrijnende situaties. gezinnen die uit elkaar worden getrokken. Mensen die geheel uitgespuwd zijn en aan hun lot worden overgelaten. Hun lichaam compleet kapot gemaakt door overbelasting e'n een geheel gebrek aan liefde. Wat bezielt de mens van vandaag? Waarom vlucht iedereen? Waarom sluit iedereen de ogen? Waarom heeft iedereen belangrijkere dingen te doen?