Als twee mensen iets moois mogen ervaren wanneer ze bij
elkaar zijn, waarom is dat vaak zo moeilijk dit te koesteren? We zouden dit moois in alle
dankbaarheid moeten verzorgen met alles wat we in ons hebben, met hart en ziel . Want uit de
chemie van 2 zielen die 1 worden ontstaat er als het ware een symbolische baby
tussen beiden. Nooit mogen we dit
vanzelfsprekend nemen, want dit geschenk is het leven zelf. Dit geschenk is
onze zuurstof, dit geschenk stelt ons in staat om een zalige innerlijke rust en
voldoening te ervaren. Dit alles zomaar voor niets, zonder we er iets voor
hebben gedaan. En toch gaan we hier vaak zo ondankbaar mee om. Toch laten we
zoveel tijd en andere zaken voor gaan op dit voorrecht, dit te mogen ervaren.
Toch vinden we het vaak niet nodig dat heerlijke gevoel eens te uiten naar
elkaar, in woorden, in daden, in een blik, in een lach in een streling en in
zoveel meer. In alles wat we doen kunnen we dit mooie geschenk eren of kunnen we het vanzelfsprekend nemen.
Als het leven ons dit symbolische kind cadeau geeft dan
zouden we daar dankbaar mee om moeten springen. Als we dit kind geen aandacht
geven wordt het afstandelijk. Als we het niet lief behandelen sluit het zich af
of wordt het gespannen, … Maar als we
het liefhebben met de liefde en de dankbaarheid dat het verdient, zal het licht
ervan ook onze harten terug oplichten en zal dit licht krachtiger zijn dan
eender welk duistere ervaring ons pad nog zal kruisen. Love will find a way….als
we haar met dankbaarheid behandelen en elke dag zodanig leven om dit geschenk
waardig te zijn.
