Het spijt me dat ik jou moest achterlaten mijn engel mijn
alles. De gangen waar ik door moest waren te donker, te hard, te koud. Ik kon
jou alleen maar veilig opbergen zodat niets of niemand aan je kon raken. Zonder ik het goed en wel besefte
dreef het overleven en de vlucht mij tot een weg
waarin mijn hoofd aan het stuur zat. Angst was een luxe, ik moest alert
blijven, elke vezel en spier in mijn lichaam moest strak blijven staan om
mezelf te weren tegen verwijten en aanvallen. Ik was jou kwijt, zo’n pijn,
zoveel tranen.
Het spijt me dat ik het gewoon begon te worden zonder jou.
Dat ik meer beïnvloed was door de mensenwereld en haar beperkingen, dan dat ik
mezelf kon toegeven. Ondanks mijn verharden kwam je meer en meer in mijn leven,
meer en meer begon er een zon te schijnen met een warmte die ik nooit heb
gekend. Terwijl dat ik jou in de steek liet, ben jij er nu terug in je puurste
vorm. Zachtheid zal altijd dat zijn wat het verschil maakt in ieders leven.
Zachtheid zal altijd dat perfecte geschenk zijn onder eender welke
omstandigheden.
Menselijkheid wordt gewoonte, en zelfs onmenselijkheid wordt
tegenwoordig gerelativeerd. Ook wordt er zoveel aandacht besteed aan negatieve
zaken, terwijl de wereld nog zoveel zachtheid heeft te bieden, in al die
donkere kleine hoekjes. Achter een boom, achter elk hart en in elk natuurtafreel.
Laten we en vredesnetwerk starten, er zijn voor elkaar. Krachten bundelen, het
beste in onszelf naar boven te halen en te uiten in woorden en daden,
zachtheid. Love will find a way!
**Ken Heylen**
